Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ έως 31/3/2019). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη Λογοτέχνιδα, Ειρήνη Λεονάρδου, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Η εμπνευσμένα έντεχνη καταγραφή εσωτερικών δρώμενων και εξωτερικών καταστάσεων, φανταστικών ή μη.
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Πέρα από την ψυχαγωγία είναι ίσως κι ένας τρόπος ψυχοθεραπείας. Ένας τρόπος χαλάρωσης και ξεκούρασης στο τέλος της ημέρας, μετά τον αγώνα της επιβίωσης.
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Μάλλον είναι θέμα παιδείας, αλλά θεωρώ πως πάντα θα υπάρχουν λάτρεις της ποίησης. Άνθρωποι ονειροπόλοι που δεν συμβιβάζονται, άνθρωποι που μπορούν να εκφράζονται κυρίως δια μέσου αυτής.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Έναν κώδικα. Για μένα η ποίηση είναι κώδικας ψυχικής και διανοητικής επικοινωνίας. Αναλαμβάνει τα ινία εκεί που ο πεζός λόγος δεν επαρκεί...
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Επιτρέψτε μου να απαντήσω αντίστροφα στην ερώτηση σας. Ο λόγος που με παρότρυνε ήταν η πηγαία ανάγκη μου να δώσω διέξοδο στην φαντασία μου, να κάνω λίγο πιο πραγματικούς τους Κόσμους που συνυπήρχαν μέσα μου κι αυτό συνέβαινε από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Ήμουν στην τετάρτη Δημοτικού όταν άρχισα να γράφω.
6. Γιατί γράφετε;
Εν μέρει σας απάντησα ήδη προηγουμένως, αλλά μεγαλώνοντας προστέθηκε και η ανάγκη μου να μοιραστώ και με τους άλλους ανθρώπους όλα όσα ανακάλυπτα στην δική μου πορεία.
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Το Άγνωστο. Αυτό το απέραντο, θαυμαστό Άγνωστο που μας καλεί να το εξερευνήσουμε!
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Αν και ενίοτε φλερτάρω με την ποίηση, ασχολούμαι κυρίως με την πεζογραφία. Αρθρογραφία, κινηματογραφικό σενάριο και μυθοπλασία, με ιδιαίτερη αγάπη στο μυθιστόρημα Επιστημονικής Φαντασίας. Αλλά βέβαια (παρενθετικά και σε σχέση με την προηγούμενη απάντηση μου) όπως έχει αποδειχθεί η Επιστημονική Φαντασία του σήμερα είναι η Πραγματικότητα του αύριο. Ένας τρόπος προσέγγισης του Αγνώστου.
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Καταρχήν να διευκρινίσω πως χρησιμοποιώ μεν μια ιδιαίτερη τεχνική στην γραφή μου, δεν θεωρώ όμως τον εαυτό μου "λογοτέχνη" με την κλασσική έννοια της λογοτεχνικότητας. Δεν γράφω για να κάνω τέχνη για την τέχνη.
Έχω αρκετά μυθιστορήματα στο συρτάρι, όμως μόνον «Το Μυστικό των Θεών» έχει εκδοθεί μέχρι στιγμής, το οποίο έχω κάνει και προσαρμογή σε αγγλόφωνο σενάριο για τον κινηματογράφο.
Η πρώτη έκδοση του, του 2002 από τις εκδόσεις Αρχέτυπο έχει εξαντληθεί και τώρα, που λόγου του σεναρίου έχω κρατήσει όλα τα δικαιώματα, κυκλοφορεί χαρτόδετο από το http://eleonardou.wix.com/mybooks και ως ebook από το http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1497.
Τα άλλα βιβλία μου που εκδόθηκαν είναι απόρροια της αρθρογραφικής μου έρευνας σχετικά με την φύση της Πραγματικότητας και την σχέση της Συνείδησης μας με αυτήν. Αρθρογραφούσα αρκετά χρόνια για τα περιοδικά ειδικού τύπου ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ και ΑΒΑΤΟΝ.
Οι «Κοσμικές Ροές» είναι το τρίτο βιβλίο της Τριλογίας μου «ΥΠΑΡΞΗ» και τα θέματα του σχετίζονται μ’ εκείνο το κομμάτι της Συνείδησης μας που αντιλαμβάνεται την ζωή και τον Κόσμο με τρόπο άμεσο, πέρα από τις λέξεις, καθώς συνυφαίνει την ύπαρξη της με τις ίδιες τις κοσμικές ενεργειακές ροές. Θέματα όπως η Υπεραισθησιακή Επικοινωνία, η τέχνη του Ονειρέματος, οι Οιωνοί, ο Κόσμος μέσα στον Καθρέφτη κ.α.
Έχω αρκετά μυθιστορήματα στο συρτάρι, όμως μόνον «Το Μυστικό των Θεών» έχει εκδοθεί μέχρι στιγμής, το οποίο έχω κάνει και προσαρμογή σε αγγλόφωνο σενάριο για τον κινηματογράφο.
Η πρώτη έκδοση του, του 2002 από τις εκδόσεις Αρχέτυπο έχει εξαντληθεί και τώρα, που λόγου του σεναρίου έχω κρατήσει όλα τα δικαιώματα, κυκλοφορεί χαρτόδετο από το http://eleonardou.wix.com/mybooks και ως ebook από το http://www.easywriter.gr/ebooks/item/1497.
Τα άλλα βιβλία μου που εκδόθηκαν είναι απόρροια της αρθρογραφικής μου έρευνας σχετικά με την φύση της Πραγματικότητας και την σχέση της Συνείδησης μας με αυτήν. Αρθρογραφούσα αρκετά χρόνια για τα περιοδικά ειδικού τύπου ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ και ΑΒΑΤΟΝ.
10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Κοσμικές Ροές».
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Η συγγραφή είναι για μένα μια διαδικασία που συντελείται εικοσιτέσσερις ώρα το εικοσιτετράωρο! «Γράφω» ακόμη και στον ύπνο μου και κρατώ σημειώσεις κάθε φορά που θα χρειαστεί, αλλά οργανώνω όλο το υλικό μου καταγράφοντας το τη νύχτα, μετά τις τρεις και έως να χαράξει. Εκείνες τις ώρες που επικρατεί απόλυτη ησυχία!
12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Δύσκολη, αλλά έτσι ήταν πάντα στην Ελλάδα. Ο κλάδος ακόμη αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του ως επάγγελμα.
13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Να απευθύνεται στους πολλούς, φυσικά. Και το σωστό marketing. Ένα άψογο marketing σήμερα πουλά τα πάντα...
15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Το έντυπο! Έχει άλλη «προσωπικότητα» και... δεν χρειάζεται φόρτιση!
16. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Να φροντίζει "ως κόρη οφθαλμού" την Μούσα του!
17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Συνήθως διαβάζω δυο, τρία βιβλία ταυτόχρονα, έτσι θα μπορούσα να αναφερθώ στο «Άνθρωποι με κότσια» της ψυχολόγου Angela Duckworth, στο «Δώρο» του Στέφανου Ξενάκη και στο «Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου» του Haruki Murakami.
18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, διαβάζω ό,τι μου κινήσει το ενδιαφέρον ανεξαιρέτως συγγραφέως.
19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
«Μαίρη Πόππινς», «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», «Τα Μονοπάτια των Άστρων».
20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Βρίσκομαι ήδη εν μέσω συγγραφής ενός μυθιστορήματος, αλλά είναι ακόμη νωρίς για να προσδιορίσω με σιγουριά το πότε θα εκδοθεί.
* * *
Στην Θάλασσα των Σαργασσών
(έργο της Ειρήνης Λεονάρδου)
Ήτανε, τότε, δώδεκα χρονών. Όταν ο παππούς άπλωσε το χέρι του και της έδωσε το τυλιγμένο βιβλίο η καρδιά της σκίρτησε για έναν άγνωστο λόγο. Άνοιξε το φανταχτερό περιτύλιγμα βιαστικά. Ήταν μια παλιά δερματόδετη έκδοση με κιτρινισμένες σελίδες. ‘‘Η πλατιά θάλασσα των Σαργασσών’’, έγραφε στο εξώφυλλο. «Καλό ταξίδι!» της χαμογέλασε ο παππούς και της χάιδεψε το κεφάλι.
Τώρα, τριάντα χρόνια αργότερα, το μόνο που θυμόταν από εκείνη την ιστορία ήταν πως μια κατάρα κληρονομικής τρέλας κατέτρεχε την ηρωίδα και την οικογένεια της. Αυτό που την είχε στοιχειώσει, ήταν εκείνες οι τρεις λέξεις. Θάλασσα των Σαργασσών!
Θερμοί άνεμοι των τροπικών της χάιδευαν νοερά το πρόσωπο ξυπνώντας άγνωστες εξωτικές μυρωδιές στη θύμηση της κι αυτό τη μπέρδευε και τη συνάρπαζε συνάμα.
Η "μαγεία" έπαιρνε σάρκα και οστά εμπρός στα μάτια της ψυχής της και η νοσταλγία για τον αλαργινό τόπο γινόταν αφόρητη και την πονούσε. «Θα πάω!» έλεγε πάντα μέσα της. «Κάποτε θα πάω……» Και είχε την αίσθηση, αν όχι τη βεβαιότητα, πως έπρεπε να λέει «Θα ξαναπάω… Κάποτε, θα ξαναπάω…»
Μπαχάμες, Μπίμινι, Αντίλλες…… Ονόματα που φιγουράριζαν κάτω από συναρπαστικές φωτογραφίες στα πρακτορεία ταξιδίων. Τόποι που οι περισσότεροι άνθρωποι ήλπιζαν -κάποτε- να επισκεφθούν. Όμως για κείνη δεν ήταν απλά ένας τουριστικός προορισμός. Ήταν το τέλος του ταξιδιού. Κάτι σαν την Ιθάκη του Οδυσσέα. Έτσι τουλάχιστον ένιωθε κι ας μην υπήρχε καμιά λογική εξήγηση γι αυτό. Γιατί το ήξερε, από την πρώτη στιγμή που ένιωσε το ‘‘κάλεσμα’’ πως ήταν ένα ταξίδι επιστροφής. Εκεί, στην πλατιά θάλασσα των Σαργασσών.
Το κοριτσάκι των δώδεκα χρόνων είχε μεγαλώσει. Μαζί του μεγάλωσαν και τα όνειρα, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, η νοσταλγία. Κάποτε είχε ένα τετράδιο που απ’ έξω έγραφε ‘‘Ημερολόγιο’’ κι εκεί κατέγραφε τα μικρά και μεγάλα συμβάντα της ζωής της. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να το διαβάσει από την αρχή. Από τότε, είχε ένα τετράδιο που στην ετικέτα του έγραφε ‘‘Ονειρολόγιο’’ και στις σελίδες του κατέγραφε όλων των ειδών τα όνειρα της. Εκείνα που έβλεπε τα βράδια στον ύπνο της, αλλά κι εκείνα που έβλεπε την ημέρα με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Οι φίλοι, η ζωή, η κοινωνία, όλα την είχαν προδώσει. Τα όνειρα της όμως ποτέ. Και η ποιότητα της σχέσης της μαζί τους ήταν αμφίδρομη. Όμως οι επικρατούσες συνθήκες, αρνούνταν να υπηρετήσει το "σύστημα" κι αυτό την είχε "πετάξει" έξω, έκαναν αυτό το ταξίδι ένα ταξίδι που δεν θα γίνονταν ποτέ. Ένα ταξίδι μονάχα στην άκρη της πέννας…
Κι απόψε, μια παγωμένη νύχτα του Γενάρη με πανσέληνο, η θερμοκρασία μέσα στο σιωπηλό σπίτι ήταν το ίδιο χαμηλή όσο έξω στην ύπαιθρο. Σήκωσε το γιακά του μπουφάν που φορούσε και βγήκε στην πίσω βεράντα.
Ο ουρανός ήταν καθαρός και το φεγγάρι ανέτειλε τεράστιο και σχεδόν κόκκινο. Στο βάθος αριστερά του τα φώτα της πόλης τρεμόπαιζαν κι έχαναν το παιχνίδι κάτω από την επιβλητική παρουσία του. Κάπου μακριά ακούστηκε το αλύχτισμα ενός σκύλου. Ο δικός της τέντωσε τ’ αυτιά και την ουρά του και του απάντησε σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι. Ύστερα έδωσε ένα πήδημα πάνω από το φράχτη κι έφυγε βιαστικά.
Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της και τον ακολούθησε με το βλέμμα. Κι έπειτα κάτι ξεκλείδωσε μέσα της κι ένιωσε ελεύθερη σαν αγριοπούλι που ανοίγει τα φτερά του να πετάξει. Και βγήκε στο δρόμο για την κορυφή του λόφου. Με το μυαλό άδειο από σκέψεις, ακολουθώντας τα βήματα της καρδιάς της.
Το φεγγάρι είχε ανέβει αρκετά χαρίζοντας απλόχερα το φως του και στα χωράφια το σπαρμένο σιτάρι κυμάτιζε κάτω από το νυχτερινό αεράκι παίζοντας με τη φαντασία της. Κοντοστάθηκε. Πού πήγαινε; Χαμογέλασε με την απάντηση που πήρε. Οπουδήποτε…… Το συναίσθημα της φυγής από τούτο τον κόσμο την είχε κατακλύσει. Η πλατιά θάλασσα των Σαργασσών, την καλούσε για άλλη μια φορά.
Λίγα μέτρα πιο πάνω, ένας ανοιχτόχρωμος βράχος γυάλιζε κάτω από τις φεγγαραχτίδες. Σκέφτηκε να καθίσει λίγο να ξαποστάσει. Αλήθεια, δεν τον είχε ξαναπροσέξει κι ας έρχονταν συχνά ως εδώ βόλτα με το σκύλο της. Πλησίασε κι ένιωσε έκπληξη. Από κοντά ο βράχος ήταν μικρότερος απ’ όσο φάνταζε και σίγουρα δεν τον είχε ξαναδεί. Όπως και το φιδογυριστό μονοπάτι με τα στρογγυλεμένα βότσαλα που κατηφόριζε στη νότια πλαγιά.
Η αίσθηση του αλλόκοτου διαδέχτηκε την έκπληξη και μια παράξενη περιέργεια, την έσπρωξε να το ακολουθήσει. Κάτι βαθιά μέσα της, ανταποκρίνονταν σ’ εκείνο το γνώριμο κάλεσμα. Όσο κατηφόριζε, άλλο τόσο το κρύο άρχισε να μαλακώνει, ώσπου ένιωσε δυσφορία μέσα στο χοντρό μπουφάν και το ξεκούμπωσε. Το απαλό αεράκι ήτανε πια ζεστό και φορτωμένο φρέσκες ευωδιές και τόσο γνώριμες που η καρδιά της σκίρτησε γεμάτη λαχτάρα. Η ανοιχτή πεδιάδα με τους οπωρώνες που απλώνονταν μπροστά της, αγκάλιαζε ένα μεγάλο κόλπο με χρυσαφένια αμμουδιά και, ήταν απόλυτα σίγουρη γι αυτό, δεν έπρεπε να υπάρχει εκεί!
Η απόσταση που είχε να διανύσει μέχρι την ακτή χρειάζονταν πολύ ώρα περπάτημα όμως αυτό δεν την πτόησε στο ελάχιστο. Έδεσε το μπουφάν γύρω από τη μέση της και ξεκούμπωσε τα κουμπιά που έκλειναν το γιακά της μπλούζας της. Παραδόξως, λίγα λεπτά αργότερα βρίσκονταν κιόλας στο σύνορο μεταξύ της καλλιεργημένης γης και της άμμου.
Η θάλασσα μπροστά της φαίνονταν να μη τελειώνει πουθενά, να μη σταματά σε κανένα ορίζοντα. Η θέα του ωκεανού τη γέμισε δύναμη και χαμογέλασε στη σκέψη πως μπορεί και να ονειρεύονταν. Αριστερά της δυο τεράστιοι γυάλινοι θόλοι ξεπρόβαλαν πίσω από τα δέντρα.
Αναρωτήθηκε τι μπορούσε να ήταν και την ίδια στιγμή αντιλήφθηκε το λευκό σύννεφο που πύκνωνε ολοένα και περισσότερο και μαζεύονταν πάνω από τους θόλους ενώ σταδιακά άρχισε να περιστρέφεται γυρίζοντας δεξιόστροφα. Την ίδια στιγμή ένιωσε να έλκεται προς το μέρος του ενώ οι θόλοι άρχισαν να μεγαλώνουν καθώς τους πλησίαζε. Αυτή τη φορά αναρωτήθηκε στα σοβαρά αν ονειρεύονταν έχοντας παράλληλα την αίσθηση πως μπαίνει σ’ έναν "άλλο χώρο", όχι απειλητικό, μα παντελώς ξένο. Η "δομή" της άρχισε να αλλάζει, τείνοντας προς αυτήν του χώρου και παρ’ όλο που αυτό την ενόχλησε, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να σταματήσει.
Βρίσκεται μέσα στο θόλο! Χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει τον εαυτό της στο χώρο, ωστόσο είναι εκεί. Νιώθει κι άλλες παρουσίες γύρω της. Οι περισσότερες μένουν αδιάφορες στον ερχομό της. Όμως κάποιες έχει την αίσθηση πως την αντιλαμβάνονται. Και ξέρει πως κάποτε, κάπως, έχει ξαναβρεθεί εδώ. Πως κάποιες από αυτές τις υπάρξεις είναι γνώριμες. Δεν τολμά να τους απευθύνει το λόγο αν και η απορία της είναι έντονη.
Νιώθει μια καινούργια δίνη να την τραβά και το περιβάλλον αλλάζει. Βρίσκεται σ’ ένα κτίριο έχοντας την αίσθηση πως είναι θεραπευτήριο ή κάτι τέτοιο. Περνά από ένα "λουτρό", ένα χώρο απολύμανσης ή καλύτερα κάθαρσης ή μάλλον και τα δυο. Αναρωτιέται με κάποια ανησυχία που βρίσκεται και τι γυρεύει εκεί και τότε κάποιος, του οποίου αισθάνεται απλώς την παρουσία, την βγάζει σ’ ένα διάδρομο που οδηγεί σε μια μεγάλη αίθουσα. Το πάτωμα και οι τοίχοι είναι καλυμμένα με κρύο γυαλιστερό μπεζ μάρμαρο και είναι ολομόναχη. Στο χώρο, υπάρχει παντού διάχυτη ηρεμία και ασφάλεια.
Κάθεται στο πάτωμα με την πλάτη να ακουμπά στον τοίχο. Ακούει τον εαυτό της να ουρλιάζει κι έπειτα η αίθουσα γεμίζει ανθρώπους με ελαφριά, περίεργα ρούχα. Κάποιος σκύβει και την κοιτάζει. Είναι άντρας, όμως δεν είναι άνθρωπος. Ή τουλάχιστον δεν είναι σαν τους ανθρώπους που ξέρει. Το δέρμα του είναι πράσινο και τα αυτιά του μοιάζουν με… του Mr. Spok! Ξαναουρλιάζει και μαζί με την φωνή της νιώθει να φεύγει από το στήθος της ένα τεράστιο βάρος. Δίπλα του σκύβει και κάποιος άλλος. Δεν τον κοιτά, τον "ακούει" όμως να λέει πως "μια γυναίκα που φωνάζει, ζητάει βοήθεια. Είναι μια γυναίκα που χρειάζεται βοήθεια."
Κινούνται όλοι γύρω της και την παρασύρουν σ’ ένα χορευτικό ρυθμό. Ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο αλλά όλοι μαζί σαν ομάδα, ακολουθούν τη "μουσική" που την αντιλαμβάνεται όχι σαν ήχο αλλά σαν καθαρό παλμό στην γύρω ατμόσφαιρα. Αφήνεται στο ρυθμό ενώ οι σκέψεις τους την παροτρύνουν. «Όλα είναι ενέργεια…» «Όταν υπάρχει Αρμονία στην Ουσία μας, υπάρχει και Υγεία στο σώμα.» «Τα Κλειδιά της Αρμονίας είναι ενεργειακές δονήσεις.» «Χαρά, Φως, Δύναμη, Αγάπη.» «Είναι τα κλειδιά της Θεραπείας!» «Άσε τη συχνότητα τους να σε πλημμυρίσει» «Ζήσε τα!»……
Πλέει σε μια "θάλασσα" λευκόχρυσου φωτός. Η Κάθαρση είναι βαθιά και απόλυτη.
Είναι και πάλι μόνη. Σ’ ένα δωμάτιο με ένα λευκοστρωμένο κρεβάτι, μια καρέκλα, ένα κομοδίνο που πάνω του υπάρχει μια κανάτα νερό. Από την μπαλκονόπορτα βλέπει μια φωταγωγημένη πόλη. Μια τεράστια πόλη με ψηλά κτίρια που χάνονται στον νυχτερινό ουρανό. Στην βεράντα κάθονται οκλαδόν δύο γέροντες με λευκούς χιτώνες. Της εμπνέουν εμπιστοσύνη και σκέφτεται να πάει κοντά τους ελπίζοντας να της εξηγήσουν που βρίσκεται. Νιώθει τη συχνότητα της συνείδησης της να γίνεται υψηλότερη ώστε να μπορέσει να τους προσεγγίσει. Κάθεται πλάι τους.
«Είμαστε σε μια Άλλη Πραγματικότητα!» ακούει τη σκέψη του πρώτου.
«Έτσι απλά;» αναρωτιέται εκείνη και ο σύντροφος του της χαμογελά……
«Θέλω να μάθω!» ανυπομονεί γεμάτη λαχτάρα.
«Αποδέσμευση, Μετάλλαξη, Συν-χώρεση!»
«Και Τόλμη! Προπάντων Τόλμη!»
Οι συμβουλές τους την κάνουν να χαμογελάσει. Είναι σαν να ακούει τον παππού της τότε που ήταν παιδί…
«Και ο δικός μου Κόσμος; Και αυτοί, οι άλλοι, που γεννήθηκαν από τις επιλογές που δεν έκανα;»
«Ω, οι Παράλληλοι Κόσμοι! Αυτοί είναι πάντα "αλλού" και… σε περιμένουν!»
«Περιμένουν την Προσοχή σου……»
«Και η θάλασσα; Η θάλασσα των Σαργασσών;»
«Μια Πύλη!»
«Μα... εγώ, έκανα μονάχα μια βόλτα κοντά στο σπίτι μου…»
«Μια Πύλη που κουβαλάς μέσα σου……»
«Θέλω να Μάθω!»
Βρίσκεται πίσω, στους θόλους και είναι μόνη. Κοιτάζει έξω από το χοντρό τζάμι. Τα κύματα γλείφουν απαλά την αμμουδιά. Η Θάλασσα είναι ήρεμη σαν λάδι.
Τώρα, περπατά στην ακτή. Τα ίχνη από τα βήματα της είναι τα μόνα που σπάζουν την μονοτονία της απέραντης έκτασης. Σηκώνει τα μάτια στον ουρανό, το φεγγαρόφωτο κρύβει κάθε άλλο αστέρι. Είναι σχεδόν σαν μέρα! Μια μέρα με βαθύ μπλε στερέωμα…
Κάτι μπλέκεται στα πόδια της και της τραβά την προσοχή. Είναι ένα κομμάτι κοράλλι που ξέβρασε η θάλασσα. Το σηκώνει. Είναι τόσο όμορφο… Και την καλωσορίζει!
Το νιώθει έτσι όπως το κρατά στα χέρια της! Νιώθει τη Δύναμη του. Η ενέργεια ρέει ανάμεσα τους και της μεταφέρει χιλιάδες εντυπώσεις, χιλιάδες πληροφορίες, με ασύλληπτη ταχύτητα.
Δεν προλαβαίνει να τις "αποκωδικοποιήσει", γίνονται όμως κτήμα της. Η Δύναμη του, γίνεται και δική της. Κι εκείνη, γίνεται Ένα με οτιδήποτε υφίσταται στο χωρόχρονο!
Η Ύπαρξη της απλώνεται και διαχέεται ως το άπειρο. Νιώθει πλήρης από μια άχρονη κενότητα. Είναι Τίποτε και τα Πάντα! Βρίσκεται Παντού και Πουθενά. Η καθημερινή της προσωπικότητα διαλύεται σαν θεατρικός ρόλος στη λησμονιά του χρόνου και η "Ουσία" της Ύπαρξής της ξεπερνά κάθε περιορισμό.
Όμως είναι, ακόμη, φυλακισμένη στην ύλη και το ξέρει. Και μόνο η ανάμνηση αυτής της δέσμευσης λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα και είναι αρκετή για να την κάνει να επιστρέψει…
Μια παγωμένη μουσούδα την σκουντά στο πρόσωπο κλαψουρίζοντας. Βρίσκεται καθισμένη στη ρίζα του βράχου, στην κορυφή του λόφου. Έχει κιόλας ξημερώσει. Ο σκύλος της, της γαβγίζει χαρούμενα κουνώντας την ουρά του. Το κρύο είναι τσουχτερό όμως εκείνη δεν φορά το μπουφάν της και παρ’ όλα αυτά είναι ζεστή.
Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και είναι έτοιμη να δεχτεί πως την πήρε ο ύπνος, πως όλα ήταν ένα παράξενο όνειρο. Όμως το Κοράλλι βρίσκεται εκεί! Το κρατά στα χέρια της! Το κοιτάζει με τα μάτια ορθάνοιχτα από την έκπληξη και το γέλιο της αντηχεί σ’ ολόκληρη την πλαγιά.
Όρθια, πάνω στο βράχο, ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της στον Κόσμο. Τώρα Ξέρει!
Το Ταξίδι έχει μόλις αρχίσει...
Ειρήνη Λεονάρδου © 2000
Τώρα, τριάντα χρόνια αργότερα, το μόνο που θυμόταν από εκείνη την ιστορία ήταν πως μια κατάρα κληρονομικής τρέλας κατέτρεχε την ηρωίδα και την οικογένεια της. Αυτό που την είχε στοιχειώσει, ήταν εκείνες οι τρεις λέξεις. Θάλασσα των Σαργασσών!
Θερμοί άνεμοι των τροπικών της χάιδευαν νοερά το πρόσωπο ξυπνώντας άγνωστες εξωτικές μυρωδιές στη θύμηση της κι αυτό τη μπέρδευε και τη συνάρπαζε συνάμα.
Η "μαγεία" έπαιρνε σάρκα και οστά εμπρός στα μάτια της ψυχής της και η νοσταλγία για τον αλαργινό τόπο γινόταν αφόρητη και την πονούσε. «Θα πάω!» έλεγε πάντα μέσα της. «Κάποτε θα πάω……» Και είχε την αίσθηση, αν όχι τη βεβαιότητα, πως έπρεπε να λέει «Θα ξαναπάω… Κάποτε, θα ξαναπάω…»
Μπαχάμες, Μπίμινι, Αντίλλες…… Ονόματα που φιγουράριζαν κάτω από συναρπαστικές φωτογραφίες στα πρακτορεία ταξιδίων. Τόποι που οι περισσότεροι άνθρωποι ήλπιζαν -κάποτε- να επισκεφθούν. Όμως για κείνη δεν ήταν απλά ένας τουριστικός προορισμός. Ήταν το τέλος του ταξιδιού. Κάτι σαν την Ιθάκη του Οδυσσέα. Έτσι τουλάχιστον ένιωθε κι ας μην υπήρχε καμιά λογική εξήγηση γι αυτό. Γιατί το ήξερε, από την πρώτη στιγμή που ένιωσε το ‘‘κάλεσμα’’ πως ήταν ένα ταξίδι επιστροφής. Εκεί, στην πλατιά θάλασσα των Σαργασσών.
Το κοριτσάκι των δώδεκα χρόνων είχε μεγαλώσει. Μαζί του μεγάλωσαν και τα όνειρα, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, η νοσταλγία. Κάποτε είχε ένα τετράδιο που απ’ έξω έγραφε ‘‘Ημερολόγιο’’ κι εκεί κατέγραφε τα μικρά και μεγάλα συμβάντα της ζωής της. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να το διαβάσει από την αρχή. Από τότε, είχε ένα τετράδιο που στην ετικέτα του έγραφε ‘‘Ονειρολόγιο’’ και στις σελίδες του κατέγραφε όλων των ειδών τα όνειρα της. Εκείνα που έβλεπε τα βράδια στον ύπνο της, αλλά κι εκείνα που έβλεπε την ημέρα με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Οι φίλοι, η ζωή, η κοινωνία, όλα την είχαν προδώσει. Τα όνειρα της όμως ποτέ. Και η ποιότητα της σχέσης της μαζί τους ήταν αμφίδρομη. Όμως οι επικρατούσες συνθήκες, αρνούνταν να υπηρετήσει το "σύστημα" κι αυτό την είχε "πετάξει" έξω, έκαναν αυτό το ταξίδι ένα ταξίδι που δεν θα γίνονταν ποτέ. Ένα ταξίδι μονάχα στην άκρη της πέννας…
Κι απόψε, μια παγωμένη νύχτα του Γενάρη με πανσέληνο, η θερμοκρασία μέσα στο σιωπηλό σπίτι ήταν το ίδιο χαμηλή όσο έξω στην ύπαιθρο. Σήκωσε το γιακά του μπουφάν που φορούσε και βγήκε στην πίσω βεράντα.
Ο ουρανός ήταν καθαρός και το φεγγάρι ανέτειλε τεράστιο και σχεδόν κόκκινο. Στο βάθος αριστερά του τα φώτα της πόλης τρεμόπαιζαν κι έχαναν το παιχνίδι κάτω από την επιβλητική παρουσία του. Κάπου μακριά ακούστηκε το αλύχτισμα ενός σκύλου. Ο δικός της τέντωσε τ’ αυτιά και την ουρά του και του απάντησε σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι. Ύστερα έδωσε ένα πήδημα πάνω από το φράχτη κι έφυγε βιαστικά.
Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά της και τον ακολούθησε με το βλέμμα. Κι έπειτα κάτι ξεκλείδωσε μέσα της κι ένιωσε ελεύθερη σαν αγριοπούλι που ανοίγει τα φτερά του να πετάξει. Και βγήκε στο δρόμο για την κορυφή του λόφου. Με το μυαλό άδειο από σκέψεις, ακολουθώντας τα βήματα της καρδιάς της.
Το φεγγάρι είχε ανέβει αρκετά χαρίζοντας απλόχερα το φως του και στα χωράφια το σπαρμένο σιτάρι κυμάτιζε κάτω από το νυχτερινό αεράκι παίζοντας με τη φαντασία της. Κοντοστάθηκε. Πού πήγαινε; Χαμογέλασε με την απάντηση που πήρε. Οπουδήποτε…… Το συναίσθημα της φυγής από τούτο τον κόσμο την είχε κατακλύσει. Η πλατιά θάλασσα των Σαργασσών, την καλούσε για άλλη μια φορά.
Λίγα μέτρα πιο πάνω, ένας ανοιχτόχρωμος βράχος γυάλιζε κάτω από τις φεγγαραχτίδες. Σκέφτηκε να καθίσει λίγο να ξαποστάσει. Αλήθεια, δεν τον είχε ξαναπροσέξει κι ας έρχονταν συχνά ως εδώ βόλτα με το σκύλο της. Πλησίασε κι ένιωσε έκπληξη. Από κοντά ο βράχος ήταν μικρότερος απ’ όσο φάνταζε και σίγουρα δεν τον είχε ξαναδεί. Όπως και το φιδογυριστό μονοπάτι με τα στρογγυλεμένα βότσαλα που κατηφόριζε στη νότια πλαγιά.
Η αίσθηση του αλλόκοτου διαδέχτηκε την έκπληξη και μια παράξενη περιέργεια, την έσπρωξε να το ακολουθήσει. Κάτι βαθιά μέσα της, ανταποκρίνονταν σ’ εκείνο το γνώριμο κάλεσμα. Όσο κατηφόριζε, άλλο τόσο το κρύο άρχισε να μαλακώνει, ώσπου ένιωσε δυσφορία μέσα στο χοντρό μπουφάν και το ξεκούμπωσε. Το απαλό αεράκι ήτανε πια ζεστό και φορτωμένο φρέσκες ευωδιές και τόσο γνώριμες που η καρδιά της σκίρτησε γεμάτη λαχτάρα. Η ανοιχτή πεδιάδα με τους οπωρώνες που απλώνονταν μπροστά της, αγκάλιαζε ένα μεγάλο κόλπο με χρυσαφένια αμμουδιά και, ήταν απόλυτα σίγουρη γι αυτό, δεν έπρεπε να υπάρχει εκεί!
Η απόσταση που είχε να διανύσει μέχρι την ακτή χρειάζονταν πολύ ώρα περπάτημα όμως αυτό δεν την πτόησε στο ελάχιστο. Έδεσε το μπουφάν γύρω από τη μέση της και ξεκούμπωσε τα κουμπιά που έκλειναν το γιακά της μπλούζας της. Παραδόξως, λίγα λεπτά αργότερα βρίσκονταν κιόλας στο σύνορο μεταξύ της καλλιεργημένης γης και της άμμου.
Η θάλασσα μπροστά της φαίνονταν να μη τελειώνει πουθενά, να μη σταματά σε κανένα ορίζοντα. Η θέα του ωκεανού τη γέμισε δύναμη και χαμογέλασε στη σκέψη πως μπορεί και να ονειρεύονταν. Αριστερά της δυο τεράστιοι γυάλινοι θόλοι ξεπρόβαλαν πίσω από τα δέντρα.
Αναρωτήθηκε τι μπορούσε να ήταν και την ίδια στιγμή αντιλήφθηκε το λευκό σύννεφο που πύκνωνε ολοένα και περισσότερο και μαζεύονταν πάνω από τους θόλους ενώ σταδιακά άρχισε να περιστρέφεται γυρίζοντας δεξιόστροφα. Την ίδια στιγμή ένιωσε να έλκεται προς το μέρος του ενώ οι θόλοι άρχισαν να μεγαλώνουν καθώς τους πλησίαζε. Αυτή τη φορά αναρωτήθηκε στα σοβαρά αν ονειρεύονταν έχοντας παράλληλα την αίσθηση πως μπαίνει σ’ έναν "άλλο χώρο", όχι απειλητικό, μα παντελώς ξένο. Η "δομή" της άρχισε να αλλάζει, τείνοντας προς αυτήν του χώρου και παρ’ όλο που αυτό την ενόχλησε, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να σταματήσει.
Βρίσκεται μέσα στο θόλο! Χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει τον εαυτό της στο χώρο, ωστόσο είναι εκεί. Νιώθει κι άλλες παρουσίες γύρω της. Οι περισσότερες μένουν αδιάφορες στον ερχομό της. Όμως κάποιες έχει την αίσθηση πως την αντιλαμβάνονται. Και ξέρει πως κάποτε, κάπως, έχει ξαναβρεθεί εδώ. Πως κάποιες από αυτές τις υπάρξεις είναι γνώριμες. Δεν τολμά να τους απευθύνει το λόγο αν και η απορία της είναι έντονη.
Νιώθει μια καινούργια δίνη να την τραβά και το περιβάλλον αλλάζει. Βρίσκεται σ’ ένα κτίριο έχοντας την αίσθηση πως είναι θεραπευτήριο ή κάτι τέτοιο. Περνά από ένα "λουτρό", ένα χώρο απολύμανσης ή καλύτερα κάθαρσης ή μάλλον και τα δυο. Αναρωτιέται με κάποια ανησυχία που βρίσκεται και τι γυρεύει εκεί και τότε κάποιος, του οποίου αισθάνεται απλώς την παρουσία, την βγάζει σ’ ένα διάδρομο που οδηγεί σε μια μεγάλη αίθουσα. Το πάτωμα και οι τοίχοι είναι καλυμμένα με κρύο γυαλιστερό μπεζ μάρμαρο και είναι ολομόναχη. Στο χώρο, υπάρχει παντού διάχυτη ηρεμία και ασφάλεια.
Κάθεται στο πάτωμα με την πλάτη να ακουμπά στον τοίχο. Ακούει τον εαυτό της να ουρλιάζει κι έπειτα η αίθουσα γεμίζει ανθρώπους με ελαφριά, περίεργα ρούχα. Κάποιος σκύβει και την κοιτάζει. Είναι άντρας, όμως δεν είναι άνθρωπος. Ή τουλάχιστον δεν είναι σαν τους ανθρώπους που ξέρει. Το δέρμα του είναι πράσινο και τα αυτιά του μοιάζουν με… του Mr. Spok! Ξαναουρλιάζει και μαζί με την φωνή της νιώθει να φεύγει από το στήθος της ένα τεράστιο βάρος. Δίπλα του σκύβει και κάποιος άλλος. Δεν τον κοιτά, τον "ακούει" όμως να λέει πως "μια γυναίκα που φωνάζει, ζητάει βοήθεια. Είναι μια γυναίκα που χρειάζεται βοήθεια."
Κινούνται όλοι γύρω της και την παρασύρουν σ’ ένα χορευτικό ρυθμό. Ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο αλλά όλοι μαζί σαν ομάδα, ακολουθούν τη "μουσική" που την αντιλαμβάνεται όχι σαν ήχο αλλά σαν καθαρό παλμό στην γύρω ατμόσφαιρα. Αφήνεται στο ρυθμό ενώ οι σκέψεις τους την παροτρύνουν. «Όλα είναι ενέργεια…» «Όταν υπάρχει Αρμονία στην Ουσία μας, υπάρχει και Υγεία στο σώμα.» «Τα Κλειδιά της Αρμονίας είναι ενεργειακές δονήσεις.» «Χαρά, Φως, Δύναμη, Αγάπη.» «Είναι τα κλειδιά της Θεραπείας!» «Άσε τη συχνότητα τους να σε πλημμυρίσει» «Ζήσε τα!»……
Πλέει σε μια "θάλασσα" λευκόχρυσου φωτός. Η Κάθαρση είναι βαθιά και απόλυτη.
Είναι και πάλι μόνη. Σ’ ένα δωμάτιο με ένα λευκοστρωμένο κρεβάτι, μια καρέκλα, ένα κομοδίνο που πάνω του υπάρχει μια κανάτα νερό. Από την μπαλκονόπορτα βλέπει μια φωταγωγημένη πόλη. Μια τεράστια πόλη με ψηλά κτίρια που χάνονται στον νυχτερινό ουρανό. Στην βεράντα κάθονται οκλαδόν δύο γέροντες με λευκούς χιτώνες. Της εμπνέουν εμπιστοσύνη και σκέφτεται να πάει κοντά τους ελπίζοντας να της εξηγήσουν που βρίσκεται. Νιώθει τη συχνότητα της συνείδησης της να γίνεται υψηλότερη ώστε να μπορέσει να τους προσεγγίσει. Κάθεται πλάι τους.
«Είμαστε σε μια Άλλη Πραγματικότητα!» ακούει τη σκέψη του πρώτου.
«Έτσι απλά;» αναρωτιέται εκείνη και ο σύντροφος του της χαμογελά……
«Θέλω να μάθω!» ανυπομονεί γεμάτη λαχτάρα.
«Αποδέσμευση, Μετάλλαξη, Συν-χώρεση!»
«Και Τόλμη! Προπάντων Τόλμη!»
Οι συμβουλές τους την κάνουν να χαμογελάσει. Είναι σαν να ακούει τον παππού της τότε που ήταν παιδί…
«Και ο δικός μου Κόσμος; Και αυτοί, οι άλλοι, που γεννήθηκαν από τις επιλογές που δεν έκανα;»
«Ω, οι Παράλληλοι Κόσμοι! Αυτοί είναι πάντα "αλλού" και… σε περιμένουν!»
«Περιμένουν την Προσοχή σου……»
«Και η θάλασσα; Η θάλασσα των Σαργασσών;»
«Μια Πύλη!»
«Μα... εγώ, έκανα μονάχα μια βόλτα κοντά στο σπίτι μου…»
«Μια Πύλη που κουβαλάς μέσα σου……»
«Θέλω να Μάθω!»
Βρίσκεται πίσω, στους θόλους και είναι μόνη. Κοιτάζει έξω από το χοντρό τζάμι. Τα κύματα γλείφουν απαλά την αμμουδιά. Η Θάλασσα είναι ήρεμη σαν λάδι.
Τώρα, περπατά στην ακτή. Τα ίχνη από τα βήματα της είναι τα μόνα που σπάζουν την μονοτονία της απέραντης έκτασης. Σηκώνει τα μάτια στον ουρανό, το φεγγαρόφωτο κρύβει κάθε άλλο αστέρι. Είναι σχεδόν σαν μέρα! Μια μέρα με βαθύ μπλε στερέωμα…
Κάτι μπλέκεται στα πόδια της και της τραβά την προσοχή. Είναι ένα κομμάτι κοράλλι που ξέβρασε η θάλασσα. Το σηκώνει. Είναι τόσο όμορφο… Και την καλωσορίζει!
Το νιώθει έτσι όπως το κρατά στα χέρια της! Νιώθει τη Δύναμη του. Η ενέργεια ρέει ανάμεσα τους και της μεταφέρει χιλιάδες εντυπώσεις, χιλιάδες πληροφορίες, με ασύλληπτη ταχύτητα.
Δεν προλαβαίνει να τις "αποκωδικοποιήσει", γίνονται όμως κτήμα της. Η Δύναμη του, γίνεται και δική της. Κι εκείνη, γίνεται Ένα με οτιδήποτε υφίσταται στο χωρόχρονο!
Η Ύπαρξη της απλώνεται και διαχέεται ως το άπειρο. Νιώθει πλήρης από μια άχρονη κενότητα. Είναι Τίποτε και τα Πάντα! Βρίσκεται Παντού και Πουθενά. Η καθημερινή της προσωπικότητα διαλύεται σαν θεατρικός ρόλος στη λησμονιά του χρόνου και η "Ουσία" της Ύπαρξής της ξεπερνά κάθε περιορισμό.
Όμως είναι, ακόμη, φυλακισμένη στην ύλη και το ξέρει. Και μόνο η ανάμνηση αυτής της δέσμευσης λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα και είναι αρκετή για να την κάνει να επιστρέψει…
Μια παγωμένη μουσούδα την σκουντά στο πρόσωπο κλαψουρίζοντας. Βρίσκεται καθισμένη στη ρίζα του βράχου, στην κορυφή του λόφου. Έχει κιόλας ξημερώσει. Ο σκύλος της, της γαβγίζει χαρούμενα κουνώντας την ουρά του. Το κρύο είναι τσουχτερό όμως εκείνη δεν φορά το μπουφάν της και παρ’ όλα αυτά είναι ζεστή.
Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί και είναι έτοιμη να δεχτεί πως την πήρε ο ύπνος, πως όλα ήταν ένα παράξενο όνειρο. Όμως το Κοράλλι βρίσκεται εκεί! Το κρατά στα χέρια της! Το κοιτάζει με τα μάτια ορθάνοιχτα από την έκπληξη και το γέλιο της αντηχεί σ’ ολόκληρη την πλαγιά.
Όρθια, πάνω στο βράχο, ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της στον Κόσμο. Τώρα Ξέρει!
Το Ταξίδι έχει μόλις αρχίσει...
Ειρήνη Λεονάρδου © 2000
Εξώκοσμη Σαγήνη
(έργο της Ειρήνης Λεονάρδου)
(έργο της Ειρήνης Λεονάρδου)
Ασίγαστη Θλίψη φουσκώνει τα στήθη
Γλυκιά νοσταλγία μιλά στη καρδιά
Οι άνεμοι φύσηξαν γεμάτοι σαγήνη
Το δάκρυ που κύλησε ένα δρόμο ζητά.
Φτερούγες που άνοιξαν οι θολές αναμνήσεις
Ορίζοντες άπειροι κι όμως τόσο γνωστοί
Καλέσματα που ζητούν τα πάντα ν’ αφήσεις
Καλέσματα που σου τάζουν μιαν αιώνια αρχή…
2005 © Ειρήνη Λεονάρδου
Άγρια Φύση
(έργο της Ειρήνης Λεονάρδου) Ανείπωτες αισθήσεις, μέσα μου, ξυπνούν
Οσμές παλιές και ήχοι με καλούν
Γίνομαι ένα μ’ εκείνη τη Γη
Τη Γη την Ζωντανή, την Ιερή.
Ακολουθώντας μονοπάτια φιδογυριστά
Γυρίζω πίσω σε δάση δροσερά
Εκεί που οι άγριοι σύντροφοί μου κατοικούν
Εκεί που πια οι λέξεις, δεν θα χρειαστούν.
Κι έχουμε τα δόντια μας γυμνά
Στην ράχη μας την τρίχα ορθωμένη
Όταν ο λόγος πλέον δεν περνά
Τότε μονάχα η Μάχη απομένει!
2007 © Ειρήνη Λεονάρδου
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ
Η ΕΙΡΗΝΗ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ γεννήθηκε το Γενάρη του 1959 και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Λύκειο της Σχολής Βαλαγιάννη και παρακολούθησε σπουδές Κλασικού Χορού ενώ παράλληλα πήρε μαθήματα κλασικής κιθάρας στο Κρατικό Ωδείο της Βορείου Ελλάδος. Ασχολήθηκε με την έρευνα του Παράξενου από τα δεκατρία της χρόνια και άρχισε να γράφει σχεδόν την ίδια εποχή.
Το 2002 εκδίδεται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΈΤΥΠΟ» το πρώτο της βιβλίο "Το Μυστικό των Θεών" το οποίο επανακυκλοφορεί σε νέα έκδοση. (2014)
Από το 1996 έως το 2007 αρθρογραφεί για τα περιοδικά “ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ”, “ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ” και “ΑΒΑΤΟΝ” ενώ όλη η αρθρογραφία της κυκλοφορεί αναπροσαρμοσμένη σε βιβλία υπό μορφή Τριλογίας με τον τίτλο «ΥΠΑΡΞΗ».
Έκτοτε ασχολείται με την Επιμέλεια Κειμένων & την Σελιδοποίση Βιβλίων καθώς και με την συγγραφή σεναρίων για την Ελλάδα και το εξωτερικό. Το αγγλόφωνο κινηματογραφικό της σενάριο “The Secret of the Gods” (aka “In Primordial Silence”) που είναι προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου της έχει διακριθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.
Συνεργάζεται με τον ιστότοπο “Ονειρόκοσμος” και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Λέσχης Ortessia.
* * *
Το 2002 εκδίδεται από τις εκδόσεις «ΑΡΧΈΤΥΠΟ» το πρώτο της βιβλίο "Το Μυστικό των Θεών" το οποίο επανακυκλοφορεί σε νέα έκδοση. (2014)
Από το 1996 έως το 2007 αρθρογραφεί για τα περιοδικά “ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ”, “ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ” και “ΑΒΑΤΟΝ” ενώ όλη η αρθρογραφία της κυκλοφορεί αναπροσαρμοσμένη σε βιβλία υπό μορφή Τριλογίας με τον τίτλο «ΥΠΑΡΞΗ».
Έκτοτε ασχολείται με την Επιμέλεια Κειμένων & την Σελιδοποίση Βιβλίων καθώς και με την συγγραφή σεναρίων για την Ελλάδα και το εξωτερικό. Το αγγλόφωνο κινηματογραφικό της σενάριο “The Secret of the Gods” (aka “In Primordial Silence”) που είναι προσαρμογή του ομώνυμου βιβλίου της έχει διακριθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.
Συνεργάζεται με τον ιστότοπο “Ονειρόκοσμος” και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Λέσχης Ortessia.
* * *
ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ:
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΠΑΤΗΣΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου