Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ έως 31/3/2019). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Πολυξένη Ζαρκαδούλα, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
* * *
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Η λογοτεχνία είναι τρόπος ζωής… Οι άνθρωποι που γράφουν το κάνουν επειδή αυτό τους δίνει ζωή, το αγαπούν και θέλουν ένα κομμάτι του εαυτού τους να το μεταδώσουν στον κόσμο! Οι άνθρωποι, από την άλλη, που διαβάζουν το κάνουν γιατί αυτό τους χαλαρώνει, τους αρέσει να μπαίνουν σε κόσμους άλλους κι εκεί να χάνονται…
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Πνευματική καλλιέργεια, μια βαθύτερη κατανόηση του εξωτερικού κόσμου, αναζήτηση κι ίσως ανακάλυψη κάποιων στοιχείων μας που δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα και του ίδιου μας εαυτού, διαύγεια του νου!
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Όλο αυτό πιστεύω πως γίνεται λόγω της συνεχής εξέλιξης της τεχνολογίας, του έντονου ενδιαφέροντος της εξωτερικής εμφάνισης με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του εσωτερικού μας κόσμου και μιας εμπορευματοποίησης των πάντων που δε συνάδει με την ευαισθησία που περιλαμβάνει ο κόσμος της ποίησης . Πιστεύω πως, όμως, όλο και περισσότερο το αντιλαμβάνεται αυτό σήμερα ο κόσμος οπώτε ερχόμαστε σε κάποιο βαθμό αφύπνισης κι άρα, νομίζω πως, με τον καιρό θα γυρίσουμε σ’ έναν καλύτερο τρόπο ζωής και κουλτούρας.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Γιατί, πλέον, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο! Γιατί έτσι νοιώθω, έχει ενσωματωθεί στον τρόπο ζωής μου…
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Ξεκίνησα πριν από δύο χρόνια περίπου μέσα από ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζα! Ήταν μία όαση σ’ αυτό που περνούσα και, πλέον, έτσι έχω μάθει…
6. Γιατί γράφετε;
Γράφω γιατί μ αρέσει, γιατί θέλω να εκφράζομαι… Όπως πιστεύω και πως οι πιο πολλοί… Είναι, πλέον, ανάγκη να εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο… Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να ψάχνει μανιωδώς χαρτί και μολύβι και να θέλει να γράψει…
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Κυρίως, η φύση: η θάλασσα, ο ουρανός, τα δέντρα, τα βουνά αλλά και οι άνθρωποι… Μία ιστορία που θ’ ακούσω και θα πιαστώ από μια λέξη και μετά σιγά σιγά μόνη μου θα την φτιάξω!
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Μ’ αρέσει πολύ η ποίηση και, κυρίως, η λυρική ποίηση…
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Έχω συμμετάσχει σε αρκετούς διαγωνισμούς απ’ όπου έχω αποσπάσει κάποια βραβεία, έχω συμμετάσχει σ’ αρκετές συλλογές μαζί με άλλους διαφόρων ειδών: ποίηση, διηγήματα, θεατρικά… Ποιήματα κι άρθρα μου έχουν δημοσιευτεί σε blogs.
10. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Οποιαδήποτε ώρα μπορεί να μου έρθει η έμπνευση και να γράψω… Γι’ αυτό τον λόγο έχω πάντα μαζί μου ένα τετράδιο για να γράφω… Ακόμα και τη νύχτα, πριν πέσω για ύπνο, έχω το τετράδιο για να γράψω αυτά που σκέφτομαι…
11. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Δύσκολη! Όσοι γράφουν το κάνουν πραγματικά γιατί νοιώθουν.. Δεν τίθεται θέμα βιοπορισμού, θεωρώ! Άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό τον χώρο και τους ξέρω σ έχουν κι ένα ακόμα επάγγελμα γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην!
12. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν εκδοτικοί για να επενδύσουν σ’ αυτούς ένεκεν η κρίση… Και το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν και νέα παιδιά που τους αρέσει ν’ ασχοληθούν με αυτό το κομμάτι και το κάνουν εξίσου καλά!
13. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάποιο μυστικό! Σίγουρα μόνο το ταλέντο δεν φτάνει, χρειάζεται και η ανάλογη διαφήμιση και κατ’ επέκταση και χρήματα και γνωριμίες… Έχω διαβάσει αρκετούς συγγραφείς που έχουν ταλέντο αλλά δεν τους ξέρει το κοινό γιατί δεν είχαν προβολή!
Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι συγγραφείς αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν εκδοτικοί για να επενδύσουν σ’ αυτούς ένεκεν η κρίση… Και το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν και νέα παιδιά που τους αρέσει ν’ ασχοληθούν με αυτό το κομμάτι και το κάνουν εξίσου καλά!
Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάποιο μυστικό! Σίγουρα μόνο το ταλέντο δεν φτάνει, χρειάζεται και η ανάλογη διαφήμιση και κατ’ επέκταση και χρήματα και γνωριμίες… Έχω διαβάσει αρκετούς συγγραφείς που έχουν ταλέντο αλλά δεν τους ξέρει το κοινό γιατί δεν είχαν προβολή!
14. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Σαφέστατα το έντυπο, δεν τίθεται τέτοιο θέμα… Άλλη χάρη έχει το βιβλίο, το χαρτί, η μυρωδιά του, η αφή του… Έτσι μόνο καταλαβαίνεις το βιβλίο… Το διαδίκτυο χρειάζεται για να έχεις την πληροφόρηση και μέχρι εκεί… Δεν μπορείς να στηριχτείς για τη σωστή ενημέρωση ή την χαλάρωσή σου σε αυτό γιατί μετά γίνεται ανάγκη!
15. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Δεν μπορώ να δώσω γιατί κι εγώ νέα είμαι σ’ αυτό τον χώρο! Απλά θεωρώ πως χρειάζεται ταλέντο, υπομονή κι επιμονή! Και, βέβαια, ηθική που χρειάζεται σε κάθε χώρο και σε κάθε τομέα της ζωής μας!
16. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Ένα βιβλίο δύο καλών μου φίλων: Στέλλα Σουραφή και Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος: Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου. Είναι δύο παιδιά νέα στον χώρο κι επειδή ήθελα να χω κάτι μαζί μου στις διακοπές διάλεξα αυτό. Είναι ένα πολύ καλό έργο τους… Πρωτότυπο κι ερωτικό!
18. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
Το σταυροδρόμι των ψυχών- Χρησύιδα Δημουλίδου, Με λένε Ντάτα- Λένα Μαντά.
16. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Ένα βιβλίο δύο καλών μου φίλων: Στέλλα Σουραφή και Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος: Η εκπλήρωση του ανεκπλήρωτου. Είναι δύο παιδιά νέα στον χώρο κι επειδή ήθελα να χω κάτι μαζί μου στις διακοπές διάλεξα αυτό. Είναι ένα πολύ καλό έργο τους… Πρωτότυπο κι ερωτικό!
17. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Χρησύιδα Δημουλίδου, Λένα Μαντά, Μαρίνα Πετροπούλου, Πασχαλία Τραυλού και Ρένα Ρώσση Ζαΐρη από τους σύγχρονους συγγραφείς! Από τους παλιότερους εννοείται Παπαδιαμάντης! Ξένους δεν έχω γιατί δεν διαβάζω!
Το σταυροδρόμι των ψυχών- Χρησύιδα Δημουλίδου, Με λένε Ντάτα- Λένα Μαντά.
19. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Ελπίζω να συνεχίσω να γράφω, να συνεπαίρνω τους αναγνώστες με τη γραφή μου και να τους μεταδίδω συναισθήματα και σκέψεις και κάποια στιγμή να κυκλοφορήσω και κάτι δικό μου!
* * *
Φθινόπωρο
(της Πολυξένης Ζαρκαδούλας)
Έξω έχει κρύο και νοιώθω τόσο μόνη
Εσένα σκέφτομαι και η καρδιά μου παγώνει.
Θυμάμαι όλες τις στιγμές μας, καλές και κακές
Σε αναζητώ ξανά σε μονοπάτια του χθες…
Περιμένω εδώ και μήνες ένα τηλεφώνημά σου
Ξυπνάω μέσα στις νύχτες και φωνάζω το όνομά σου.
Έφθασε το Φθινόπωρο κι ήρθαν οι πρώτες μπόρες
Σκέφτομαι κι αναπολώ την ιστορία μας ώρες…
Η καρδιά δεν ξέρει να ξεχωρίζει από Εποχές
Κι όμως όλα μου φαίνονται σα να έγιναν εχθές!
Ξέσπασε μέσα στην ψυχή μου καταιγίδα
Από την πρώτη στιγμή κιόλας που σε είδα…
Το δάκρυ μου σαν πέφτει και στάζει, ανταγωνίζεται την βροχή
Καίει το μέσα μου, τα σωθικά και πονάει η ψυχή!
Όλες μας οι στιγμές πέρασαν από ‘μπρος μου σαν αστραπή
Και ψάχνω γι’ απαντήσεις που πληγώνουν αλλά ποιος να μου πει…
Όταν με φιλάς
(της Πολυξένης Ζαρκαδούλας)
(της Πολυξένης Ζαρκαδούλας)
Όταν με φιλάς
ρίγη συγκίνησης στο κορμί μου σκορπάς.
Νοιώθω τη γη να σείεται
η ψυχή μου ένα μ' εσένα γίνεται!
Όταν με φιλάς
κύματα χαράς στην καρδιά μου φυσάς.
Νοιώθω μπροστά μου ένας κόσμος ν' ανοίγεται
το κορμί μου μπροστά σου ωρύεται!
Όταν με φιλάς
ανεμοστρόβιλους αγάπης σκορπάς.
Νοιώθω στην φωτιά σου να παραδίνομαι
ό,τι θέλεις για 'σένανε γίνομαι!
Το θαύμα!
(της Πολυξένης Ζαρκαδούλας)
(της Πολυξένης Ζαρκαδούλας)
Την οικία του καπετάν Μενέλαου την χτύπησε μεγάλη συμφορά! Ήταν αρχές Φλεβάρη, και κάπου ανάμεσα σε χειμώνα και καλοκαίρι, όταν ο γέρο– Μενέλαος διαγνώσθηκε με καρκίνο! Η γυναίκα και η κόρη του, η Ερασμία και η Ξανθή αντιστοίχως, τον μετέφεραν στο πιο κοντινό νοσοκομείο, κάπου κοντά στην Λευκάδα! Ένα μικρό κρύωμα ήταν η αφορμή για να νοσηλευτεί στο πιο κοντινό νοσοκομείο και να γίνει η διάγνωση: καρκίνος των πνευμόνων!
Το ασθενοφόρο κατέφθασε με αργοπορία μιας ώρας στο σπίτι κι αίφνης τον παρέλαβε! Μάνα και κόρη σαστισμένες αγωνιούσαν για τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων! Τα πρόσωπα των ιατρών ήταν χλωμά κι αβέβαια… Είχε και πολύ κόσμο…. Εξετάσεις επί εξετάσεων κι ο Γολγοθάς ξεκινούσε μα κανείς δεν το περίμενε… Συγγενείς και φίλοι δίπλα στην οικογένεια του καπετάν Μενέλαου… Όλοι έτσι τους ήξεραν στο χωριό… Η γυναίκα του καπετάν Μενέλαου, η κόρη του καπετάν Μενέλαου, η αδερφή του καπετάν Μενέλαου, η μητέρα του καπετάν Μενέλαου και πάει λέγοντας…
Οι ιατροί δεν έπαιρναν ανάσα… Σήμερα το νοσοκομείο είχε εφημερία κι από το πρωΐ υπήρχε κοσμοσυρροή… Τα θλιμμένα και γεμάτα από φόβο πρόσωπα των παιδιών έρχονταν απέναντι στα γέρικα σώματα των ηλικιωμένων παππούδων και γιαγιάδων που μετά βίας έστεκαν πάνω σε μαγκούρες και σε καροτσάκια για να σου υπενθυμίσουν ότι χώμα και νερό είμαστε… Το ίδιο σκηνικό κάθε φορά που το νοσοκομείο είχε εφημερία…. Κάποιοι προσπάθησαν να περάσουν πρώτοι κι αίφνης μπορούσες ν’ ακούσεις γιουχαρίσματα και φωνές… Οι ιατροί περνάγανε δίπλα από τους ασθενείς χωρίς να μιλούν…. Κάθε φορά που ένας από τους ασπροντυμένους πέρναγε από δίπλα τους αίφνης άκουγες σιωπή…
Μόλις έφευγε, οι γιαγιάδες ξεκινάγανε πάλι την κουβέντα και τότε μπορούσες να διακρίνεις τις συζητήσεις τους… Ξαφνικά η Ερασμία και η Ξανθή είδαν τον κυρ Μενέλαο να βγαίνει από ένα δωμάτιο και να τον βάζουν στο άλλο… Η Ερασμία θέλοντας να μάθει τί συμβαίνει και τον μεταφέρουν από δωμάτιο σε δωμάτιο ρώτησε μία νοσοκόμα αλλά δυστυχώς η απάντηση ήταν αρκετά γενική κι αόριστη! Παθολογικό, καρδιολογικό και μετά κάτω στο υπόγειο…. Κι όλα αυτά για ένα κρύωμα, μια γρίπη, μια ίωση έστω; Ξαφνικά βγαίνει ένας ιατρός και τους ενημερώνει:
–Κυρία Σωτηρίου, μπορείτε να έρθετε λίγο στο γραφείο μου;
– Μάλιστα, γιατρέ!
–Κυρία Σωτηρίου, η κατάσταση του συζύγου σας είναι δύσκολη…. Μόλις έγινε η διάγνωση και δεν είναι καλή… Ο σύζυγός σας έχει προσβληθεί από καρκίνο του πνεύμονα και χρήζει άμεσα ιατρικής φροντίδας!
–Τι λέτε γιατρέ μου;
–Αν δεν έχετε κάποιον ειδικό να τον αναλάβει, θα το κάνουμε εμείς αυτό… Είναι απαραίτητο, όμως, να τον δει κάποιος ογκολόγος κι άμεσα!
– Μάλιστα, γιατρέ! Θα μιλήσω και με τα παιδιά μου και θα σας ενημερώσουμε! Ευχαριστούμε πολύ!
Από ‘κείνη την στιγμή οι ιατροί και τα νοσοκομεία είχαν γίνει το δεύτερο σπίτι τους! Η κατάσταση ήταν δύσκολη κι ο δρόμος ανηφορικός! Ιατρούς δεν ήξεραν, εξάλλου στο χωριό ποιός να βρεθεί και να μπορεί να τον κάνει καλά; Έπρεπε, επομένως, να τον μεταφέρουν στην Αθήνα και να βρούνε εκεί ιατρό να θεραπεύσει τον καπετάν Μενέλαο! Προς το παρόν, όμως, και μέχρι να τον μεταφέρουν θα καθόταν για λίγο στο νοσοκομείο να του κάνουν τις εξετάσεις κι ύστερα θα βρίσκανε ιατρό και θα πηγαίνανε στην Αθήνα, δίπλα στον μεγάλο υιό τους, τον Παύλο που σπούδαζε εκεί οικονομικά, κι ακόμα δεν είχε μάθει τίποτα! Εν τω μεταξύ, μόλις μάθανε στο χωριό τα νέα και οι τελευταίοι έσπευσαν να σταθούν στο πλάι της οικογενείας!
– Βλέπεις Μένιο μου, πόσος κόσμος σε σκέφτεται;
– Α! ρε γυναίκα, το ξέρω, οι συντοπίτες μας είναι καλοί άνθρωποι… Γι’ αυτό κι εγώ με το που βγω από ‘δω μέσα θα κάνω ένα τρικούβερτο γλέντι και θα τους καλέσω όλους… Αλλά, για πες μου, η Ξανθούλα μας και ο Παύλος το μάθανε;
–Το ξέρω, άντρα μου, έχουμε καλόν κόσμο αλλά κι εσύ είσαι μάλαμα… Η Ξανθούλα μας το ξέρει κι είπαμε να μείνουμε εδώ για λίγο μέχρι ν’ αναρρώσεις και μετά θα το πούμε και στον Παύλο μας και θα πάμε όλοι μαζί στην Αθήνα να σε δει γιατρός εκεί…. Αλλά είπαμε επειδή το αγόρι μας διαβάζει ακόμα για το μεταπτυχιακό του να μην του το πούμε τώρα και του χαλάσουμε το διάβασμα κι όταν τελειώσει με το καλό κι είν’ η ώρα ν’ ανέβουμε του το λέμε…
Ο καπετάν Μενέλαος χρόνια στα καράβια και σε φουρτούνες αντάμα με παλίρροιες και κύματα, κι όπως έλεγαν όλοι, μια χαρά τ’ αντάρευε! Αλλά αυτή την φορά είχε να παλέψει όχι με ανέμους, αυτοί δεν τον φόβιζαν, αλλά με μία αρρώστια που μάστιζε τον πλανήτη ολόκληρο! Χρόνια μάχες στα κύματα ποτέ δεν κατάφερε η θάλασσα, η τόσο γαλήνια και συνάμα τόσο άγρια, να τον ρίξει στο κρεβάτι και μιαν αρρώστια τώρα του καταρράκωσε το ηθικό! Ήταν καιρός που ένοιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά που να το φανταζότανε ο δόλιος; Κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί μέχρι να του χτυπήσει την πόρτα η ασθένεια!
Ο καιρός καθώς περνούσε έβρισκε τον Μενέλαο όλο και πιο πολύ σε άσχημη κατάσταση… Οι δυνάμεις του έπεφταν, κι ο ίδιος παρ’ όλη την ανημποριά του, όμως δεν το έβαζε κάτω…. Οι εξετάσεις του μία ήταν καλές και μία άσχημες…. Παρουσίαζε συνεχώς επιπλοκές… Το στάδιο ήταν μεν προχωρημένο αλλά ο οργανισμός του “κάπτεν”, όπως πλέον ήταν γνωστός σε ασθενείς και ιατρούς, ήταν σε πολύ καλή κατάσταση κι αυτό ήταν ενθαρρυντικό για την πορεία και την εξέλιξη της κατάστασης… Η κόρη και η γυναίκα του κάθε μέρα ήταν εκεί…. Φρόντιζαν να του δίνουν όλες τις απαραίτητες βιταμίνες και τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονταν για ν’ ανταπεξέλθει ο οργανισμός του…
Ο ίδιος μαθημένος σε φουρτούνες κι αντάρες πάσχιζε για μία ακόμη φορά να σώσει την ζωή του… Ανάθεμα κι αν δεν είχε έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με τον χάρο…. Τώρα όμως είχε συνοδοιπόρους στο ταξίδι του την οικογένειά του, που ήταν φύλακας άγγελος στο πλευρό του…. Πολλές φορές εκεί που καθόταν στο κρεβάτι του έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τα ταξίδια του στην θάλασσα… Και τότε, ήταν που θυμήθηκε τον Σωτηράκη, τον μούτσο στο καράβι του… Πόσες φορές κι αν τον είχε μαλώσει που έπαιζε χαρτιά την ώρα της βάρδιας! Μετά θυμήθηκε τον συνάδελφό του, τον Πλοίαρχο Θεμιστοκλή Μάλτετζη, τι γέλιο είχαν ρίξει μαζί! Έπειτα τον Υποναύαρχο Αργησίλαο Καπελετζή που κάθε φορά που του έλεγαν πως θα βγουν πρώτοι σε σύνταξη, ως μεγαλύτεροι, εκείνος έτρεμε μην χάσει τους φίλους του! Ύστερα τον Αντιπλοίαρχο Στέφανο Καμπάνα που όταν αγκυροβολούσαν έτρεχε σαν τρελός ο κακομοίρης κάθε φορά να ενημερώνει την γυναίκα του! Ευτυχώς, αυτός δεν είχε τέτοια, άλλωστε η Ερασμία ήταν μια γυναίκα σίγουρη για την οικογένειά της και στάθηκε κερί αναμμένο όλα αυτά τα χρόνια σε όλους! Η Ερασμία…. Τι καλή γυναίκα! Όλα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα του χωρίς ποτέ να γκρινιάξει για τις μέρες, τους μήνες που έλειπε… Και η καημένη τα είχε φορτωθεί όλα αυτή αλλά του έκαμε δύο υπέροχα παιδιά που σήμερα χαίρεται να καμαρώνει γι’ αυτά!
Και ξαφνικά πάλι αυτός ο πόνος! Πάλι αυτός ο βήχας που δεν τον άφηνε σε ησυχία όλο αυτό το διάστημα! Μόλις έλεγε πως ηρέμησε λίγο να σου ξανά τα ίδια… Και πάλι σκέψεις, αμφιβολίες, ταραχή, πόνος…. Κι ο κύκλος έκλεινε και ξανά από την αρχή…. Φοβόταν αυτό που αντιμετώπιζε άλλοτε με θάρρος, ίσως και θράσος, φοβόταν το άγνωστο, “το μετά”…. Ευτυχώς αυτά δεν κράταγαν για πολύ… Δεν θα μπορούσαν να κρατάνε για πολύ…. Δεν τον άφηναν: η οικογένειά του, οι φίλοι, οι συγγενείς….
Μετά από ένα δεκαπενθήμερο γεμάτο εξετάσεις κι ιατρούς ήρθε η ώρα να γυρίσει σπίτι του κι ύστερα να ανέβει στην Αθήνα για να βρει τον κατάλληλο ιατρό! Ήρθε κι η ώρα να μάθει κι ο Παύλος τα νέα τ’ άσχημα για τον πατέρα του! Το παιδί μόλις τα ‘μαθε ετοίμασε κατευθείαν το διαμέρισμά του για να τους υποδεχθεί στον Πειραιά! Εν τω μεταξύ ο πάτερ Ανέστης, παιδικός φίλος του Μένιου, βρισκόταν δίπλα στο πλευρό του φίλου του και συνέπασχε μαζί του και με την οικογένειά του! Έτσι μία μέρα που πληροφορήθηκε πως θ’ ανεβαίνανε στην Αθήνα, έσπευσε να τους βοηθήσει:
– Ρε Μένιο και γιατί δεν βρίσκετε τον Μανώλη μου, που είναι διευθυντής στο νοσοκομείο, να σας βοηθήσει;
– Ναι ρε Ανέστη, έχεις δίκιο! Θα το πω στον Παύλο μου!
Κι έτσι κι έγινε, με χαρά δέχτηκε ο Μανώλης Παπαδόπουλος, ο υιός του παπά, να τους βοηθήσει! Μόλις ανέβηκαν Πειραιά οι δυνάμεις του Μένιου δεν ήταν και πολύ καλές! Το ταξίδι τον είχε κουράσει! Οι αντοχές του είχαν ήδη αρχίσει να εξασθενίζουν από καιρό! Την επόμενη μέρα κιόλας ο παπάς Ανέστης είχε κλείσει το ραντεβού και στο νοσοκομείο ήδη περίμεναν την οικογένεια Σωτηρίου! Όλα ήταν έτοιμα! Ο ιατρός Παπαδόπουλος τους υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά! Ιδιαίτερα ευγενικός και εξυπηρετικός έδινε τις εντολές, κι όλα γίνονταν από μόνα τους! Μαζί η Ερασμία είχε φέρει και τις εξετάσεις που είχε κάνει όλο αυτό το διάστημα ο σύζυγός της! Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν καλή… Οι εξετάσεις έδειχναν προχωρημένο όγκο αλλά η υγεία του ήταν γενικά σε καλή κατάσταση! Ο Παπαδόπουλος τους μίλησε με ειλικρίνεια κι εντιμότητα! Τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά θα έκαναν ό,τι μπορούσαν από ‘δω κι εμπρός… Αν είχαν έρθει νωρίτερα δεν θα είχαν ταλαιπωρηθεί! Θα ξεκινούσαν με ακτινοβολίες και μετά θα έβλεπαν! Από ‘δω κι εμπρός ο κύριος Μενέλαος θα παρακολουθούταν από μία ομάδα εξειδικευμένων ιατρών, τους καλύτερους από το εξωτερικό στην οποία θα ηγούταν ο κύριος Μανώλης Παπαδόπουλος!
– Κύριε Μενέλαε τι κάνετε; Πώς νοιώθετε; Ξέρετε ο πατέρας μου μιλάει συχνά για ‘σας… Σας θυμάμαι απ’ όταν ήμουν παιδί!
– Εγώ παλληκάρι μου ήμουν αυτός που έπεισε τους παππούδες σου ν’ αφήσουν τον πατέρα σου ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της εκκλησίας!
– Κύριε Μενέλαε εσείς θα μείνετε εδώ για λίγο διάστημα… Η σύζυγος σας μπορεί να επιστρέψει… Κι όποτε θέλει να έρχεται να σας βλέπει μαζί με τα παιδιά σας… Τώρα περάστε στο δωμάτιό σας… Θα σας οδηγήσει η Τόνια! Τόνια, οδηγησέ τους στο δωμάτιο που σου είπα!
Όταν γύρισε στο σπίτι η κυρία Ερασμία, κατάκοπη και μελαγχολική, όπως ήταν το τελευταίο διάστημα, εξιστόρησε τα νεότερα στα παιδιά που την περιμένανε γεμάτα αγωνία… Ύστερα ο καθένας κλείστηκε στον εαυτό του και στις δικές του σκέψεις… Κάθε μέρα η ίδια αγωνία, η ίδια προσμονή ως προς το θέμα των εξετάσεων , οι ίδιες σκέψεις και προσευχές… Η κυρία Ερασμία αναπολούσε τον καιρό που γνώρισε τον σύζυγό της… Ήταν από προξενιό αλλά τον αγάπησε πιο πολύ κι απ’ ό,τι αν τον είχε ερωτευθεί… Εξάλλου το ότι έγινε προξενιό δεν σημαίνει πως δεν τον είχε ερωτευθεί…. Ήταν τόσο ωραίος, πνευματώδης και με χιούμορ…. Έπειτα ανακάλυψε πως ήταν και καλός οικογενειάρχης…. Όλα αυτά τα χρόνια εκτός από κάποια μικρά παραπονάκια δεν είχε να του προσάψει τίποτ’ άλλο! Τα παιδιά από την άλλη, θυμόντουσαν τις καλές στιγμές που έχουν ζήσει με τον πατέρα τους και το πόσο τους είχε σταθεί όλα αυτά τα χρόνια… Ο Παύλος θυμάται τον πατέρα του να προσπαθεί να του μάθει μαθηματικά… Ήταν άσχετος στην αριθμητική και τελικά κατάφερε να σπουδάσει οικονομικά! Του έλεγε πάντα ανέκδοτα για κορίτσια… Προσπαθούσε με αυτόν τον κωμικό τρόπο να του δείξει πώς έπρεπε να φέρεται στις γυναίκες… Ήξερε πως αν το προσπαθούσε με νουθεσίες σε αυτή την ηλικία θα είχε τ’ αντίθετα αποτελέσματα, το λιγότερο… Η Ξανθή, από την άλλη, τον θυμάται σοβαρό μαζί της αλλά και συγχρόνως τρυφερό… Πάντα ήταν στο πλευρό της και την προστάτευε και την κανάκευε… Της είχε αδυναμία κι ό,τι του ζητούσε το είχε! Ήταν υπόδειγμα πατέρα κι αυτό που συνέβαινε τώρα ήταν μία τεράστια αδικία εις βάρος της οικογένείας της! Θυμάται μία φορά στα δεκατρία της που την πλησίασε ένα παιδί από το χωριό, και μόλις έφθασε στο συγκεκριμένο σημείο ο πατέρας της και κοίταξε άγρια το νεαρό αγόρι, αυτό εξαφανίστηκε! Ήταν πολύ αστείο το θέαμα, αν κι ‘κείνη τότε είχε κλειστεί στην κρεβατοκάμαρά της και δεν βγήκε για τρεις ημέρες! Μέχρι που ήρθε ο πλοίαρχος μ’ ένα χαμόγελο κι ένα φουστάνι που του το είχε ζητήσει δώρο γεννεθλίων και μίλησαν! Μπορεί να μην τα έφτιαχνε μ’ εκείνο το νεαρό αγόρι αλλά ένοιωθε πως την είχε κάνει ρεζίλι! Από τότε ο πλοίαρχος κρατούσε αποστάσεις μα πάντα το βλέμμα του ήταν άγρυπνο πάνω στην κόρη του!
Το καινούργιο του δωμάτιο του φάνηκε αρκετά ψυχρό, ήθελε να γυρίσει σπίτι του, στην ζωή του, στην οικογένειά του, στα παιδιά και την γυναίκα του…. Μα όλα αυτά, δυστυχώς, ήταν μακρινά! Είχε περάσει μία βδομάδα κι είχε ήδη ξεκινήσει τις ακτινοθεραπείες, θα έκανε σίγουρα έναν μήνα να τελειώσει! Οι ιατροί στην Λευκάδα του είπαν πως μετά θα έπρεπε να κάνει χημειοθεραπεία αλλά και πάλι οι πιθανότητες ήταν πενήντα– πενήντα! Ο καιρός περνούσε κι ένοιωθε πως η υπομονή και η δύναμη του δοκιμάζονταν… Καταλάβαινε πως ο χρόνος περνούσε και δεν ήταν στο χέρι του… Ήρθε κάποια στιγμή η πολυπόθητη ημέρα που θα έβγαινε από το νοσοκομείο, μιας και είχαν τελειώσει οι ακτινοβολίες… Του συνέστησε ένα διάστημα να το περάσει έτσι χωρίς να κάνει τίποτα για να δούνε πώς θ’ αντιδράσει ο οργανισμός του και παράλληλα για να ξεκουραστεί…. Όμως, από δω και μπρος, θα έπρεπε και πάλι να παρακολουθείται με εξετάσεις…
Εκείνο το βράδυ την Ξανθή την είχε πάρει όπως κάθε μέρα ο ύπνος στον καναπέ του σαλονιού… Όταν ξαφνικά βλέπει μία γυναίκα μαυροφορεμένη να εισβάλλει στο σπίτι της! Ήταν ανοιχτόχρωμη με μακριά ξανθά μαλλιά και ψηλή. Στο χέρι της κάτι κράταγε, εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να διακρίνει καλά… Ξαφνικά την βλέπει να πηγαίνει στο δωμάτιο του πατέρα της και να τον πλησιάζει… Τότε την ρωτάει τι κάνει εδώ μέσα… Εκείνη δεν αποκρίνεται τίποτα παρά μόνο την κοιτάζει και χαμογελάει… Κι εκείνη αντί να φύγει γυρνάει, την κοιτάει και της βάζει στο χέρι ένα μενταγιόν σε σχήμα φιδιού και φεύγει… Την επόμενη που ξύπνησε η κοπέλα είχε μια περίεργη ευχάριστη διάθεση παρ’ όλη την αγωνία που θα έπρεπε κανονικά να είχε…. Ήταν τ’ αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων, μέχρι στιγμής, τα οποία βγήκαν πάρα πολύ καλά…. Η ετυμηγορία ήταν ξεκάθαρη και τ’ αποτελέσματα ελπιδοφόρα… Είχε βγει ένα καινούργιο φάρμακο που θα δινόταν στον κύριο Μενέλαο κι είχε εγκριθεί απ’ έξω…. Όλοι μιλούσαν πλέον για τη νέα επαναστατική μέθοδο κατά του καρκίνου! Είχε αρχίσει τα τελευταία χρόνια να εφαρμόζεται σε κάποιους ανθρώπους αλλά ακόμα ήταν σε πειραματικό στάδιο αλλά άξιζε τον κόπο να το δοκιμάσουν, θεωρούσε ο κύριος Παπαδόπουλος…
Το ασθενοφόρο κατέφθασε με αργοπορία μιας ώρας στο σπίτι κι αίφνης τον παρέλαβε! Μάνα και κόρη σαστισμένες αγωνιούσαν για τ’ αποτελέσματα των εξετάσεων! Τα πρόσωπα των ιατρών ήταν χλωμά κι αβέβαια… Είχε και πολύ κόσμο…. Εξετάσεις επί εξετάσεων κι ο Γολγοθάς ξεκινούσε μα κανείς δεν το περίμενε… Συγγενείς και φίλοι δίπλα στην οικογένεια του καπετάν Μενέλαου… Όλοι έτσι τους ήξεραν στο χωριό… Η γυναίκα του καπετάν Μενέλαου, η κόρη του καπετάν Μενέλαου, η αδερφή του καπετάν Μενέλαου, η μητέρα του καπετάν Μενέλαου και πάει λέγοντας…
Οι ιατροί δεν έπαιρναν ανάσα… Σήμερα το νοσοκομείο είχε εφημερία κι από το πρωΐ υπήρχε κοσμοσυρροή… Τα θλιμμένα και γεμάτα από φόβο πρόσωπα των παιδιών έρχονταν απέναντι στα γέρικα σώματα των ηλικιωμένων παππούδων και γιαγιάδων που μετά βίας έστεκαν πάνω σε μαγκούρες και σε καροτσάκια για να σου υπενθυμίσουν ότι χώμα και νερό είμαστε… Το ίδιο σκηνικό κάθε φορά που το νοσοκομείο είχε εφημερία…. Κάποιοι προσπάθησαν να περάσουν πρώτοι κι αίφνης μπορούσες ν’ ακούσεις γιουχαρίσματα και φωνές… Οι ιατροί περνάγανε δίπλα από τους ασθενείς χωρίς να μιλούν…. Κάθε φορά που ένας από τους ασπροντυμένους πέρναγε από δίπλα τους αίφνης άκουγες σιωπή…
Μόλις έφευγε, οι γιαγιάδες ξεκινάγανε πάλι την κουβέντα και τότε μπορούσες να διακρίνεις τις συζητήσεις τους… Ξαφνικά η Ερασμία και η Ξανθή είδαν τον κυρ Μενέλαο να βγαίνει από ένα δωμάτιο και να τον βάζουν στο άλλο… Η Ερασμία θέλοντας να μάθει τί συμβαίνει και τον μεταφέρουν από δωμάτιο σε δωμάτιο ρώτησε μία νοσοκόμα αλλά δυστυχώς η απάντηση ήταν αρκετά γενική κι αόριστη! Παθολογικό, καρδιολογικό και μετά κάτω στο υπόγειο…. Κι όλα αυτά για ένα κρύωμα, μια γρίπη, μια ίωση έστω; Ξαφνικά βγαίνει ένας ιατρός και τους ενημερώνει:
–Κυρία Σωτηρίου, μπορείτε να έρθετε λίγο στο γραφείο μου;
– Μάλιστα, γιατρέ!
–Κυρία Σωτηρίου, η κατάσταση του συζύγου σας είναι δύσκολη…. Μόλις έγινε η διάγνωση και δεν είναι καλή… Ο σύζυγός σας έχει προσβληθεί από καρκίνο του πνεύμονα και χρήζει άμεσα ιατρικής φροντίδας!
–Τι λέτε γιατρέ μου;
–Αν δεν έχετε κάποιον ειδικό να τον αναλάβει, θα το κάνουμε εμείς αυτό… Είναι απαραίτητο, όμως, να τον δει κάποιος ογκολόγος κι άμεσα!
– Μάλιστα, γιατρέ! Θα μιλήσω και με τα παιδιά μου και θα σας ενημερώσουμε! Ευχαριστούμε πολύ!
Από ‘κείνη την στιγμή οι ιατροί και τα νοσοκομεία είχαν γίνει το δεύτερο σπίτι τους! Η κατάσταση ήταν δύσκολη κι ο δρόμος ανηφορικός! Ιατρούς δεν ήξεραν, εξάλλου στο χωριό ποιός να βρεθεί και να μπορεί να τον κάνει καλά; Έπρεπε, επομένως, να τον μεταφέρουν στην Αθήνα και να βρούνε εκεί ιατρό να θεραπεύσει τον καπετάν Μενέλαο! Προς το παρόν, όμως, και μέχρι να τον μεταφέρουν θα καθόταν για λίγο στο νοσοκομείο να του κάνουν τις εξετάσεις κι ύστερα θα βρίσκανε ιατρό και θα πηγαίνανε στην Αθήνα, δίπλα στον μεγάλο υιό τους, τον Παύλο που σπούδαζε εκεί οικονομικά, κι ακόμα δεν είχε μάθει τίποτα! Εν τω μεταξύ, μόλις μάθανε στο χωριό τα νέα και οι τελευταίοι έσπευσαν να σταθούν στο πλάι της οικογενείας!
– Βλέπεις Μένιο μου, πόσος κόσμος σε σκέφτεται;
– Α! ρε γυναίκα, το ξέρω, οι συντοπίτες μας είναι καλοί άνθρωποι… Γι’ αυτό κι εγώ με το που βγω από ‘δω μέσα θα κάνω ένα τρικούβερτο γλέντι και θα τους καλέσω όλους… Αλλά, για πες μου, η Ξανθούλα μας και ο Παύλος το μάθανε;
–Το ξέρω, άντρα μου, έχουμε καλόν κόσμο αλλά κι εσύ είσαι μάλαμα… Η Ξανθούλα μας το ξέρει κι είπαμε να μείνουμε εδώ για λίγο μέχρι ν’ αναρρώσεις και μετά θα το πούμε και στον Παύλο μας και θα πάμε όλοι μαζί στην Αθήνα να σε δει γιατρός εκεί…. Αλλά είπαμε επειδή το αγόρι μας διαβάζει ακόμα για το μεταπτυχιακό του να μην του το πούμε τώρα και του χαλάσουμε το διάβασμα κι όταν τελειώσει με το καλό κι είν’ η ώρα ν’ ανέβουμε του το λέμε…
Ο καπετάν Μενέλαος χρόνια στα καράβια και σε φουρτούνες αντάμα με παλίρροιες και κύματα, κι όπως έλεγαν όλοι, μια χαρά τ’ αντάρευε! Αλλά αυτή την φορά είχε να παλέψει όχι με ανέμους, αυτοί δεν τον φόβιζαν, αλλά με μία αρρώστια που μάστιζε τον πλανήτη ολόκληρο! Χρόνια μάχες στα κύματα ποτέ δεν κατάφερε η θάλασσα, η τόσο γαλήνια και συνάμα τόσο άγρια, να τον ρίξει στο κρεβάτι και μιαν αρρώστια τώρα του καταρράκωσε το ηθικό! Ήταν καιρός που ένοιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά που να το φανταζότανε ο δόλιος; Κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί μέχρι να του χτυπήσει την πόρτα η ασθένεια!
Ο καιρός καθώς περνούσε έβρισκε τον Μενέλαο όλο και πιο πολύ σε άσχημη κατάσταση… Οι δυνάμεις του έπεφταν, κι ο ίδιος παρ’ όλη την ανημποριά του, όμως δεν το έβαζε κάτω…. Οι εξετάσεις του μία ήταν καλές και μία άσχημες…. Παρουσίαζε συνεχώς επιπλοκές… Το στάδιο ήταν μεν προχωρημένο αλλά ο οργανισμός του “κάπτεν”, όπως πλέον ήταν γνωστός σε ασθενείς και ιατρούς, ήταν σε πολύ καλή κατάσταση κι αυτό ήταν ενθαρρυντικό για την πορεία και την εξέλιξη της κατάστασης… Η κόρη και η γυναίκα του κάθε μέρα ήταν εκεί…. Φρόντιζαν να του δίνουν όλες τις απαραίτητες βιταμίνες και τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονταν για ν’ ανταπεξέλθει ο οργανισμός του…
Ο ίδιος μαθημένος σε φουρτούνες κι αντάρες πάσχιζε για μία ακόμη φορά να σώσει την ζωή του… Ανάθεμα κι αν δεν είχε έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με τον χάρο…. Τώρα όμως είχε συνοδοιπόρους στο ταξίδι του την οικογένειά του, που ήταν φύλακας άγγελος στο πλευρό του…. Πολλές φορές εκεί που καθόταν στο κρεβάτι του έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τα ταξίδια του στην θάλασσα… Και τότε, ήταν που θυμήθηκε τον Σωτηράκη, τον μούτσο στο καράβι του… Πόσες φορές κι αν τον είχε μαλώσει που έπαιζε χαρτιά την ώρα της βάρδιας! Μετά θυμήθηκε τον συνάδελφό του, τον Πλοίαρχο Θεμιστοκλή Μάλτετζη, τι γέλιο είχαν ρίξει μαζί! Έπειτα τον Υποναύαρχο Αργησίλαο Καπελετζή που κάθε φορά που του έλεγαν πως θα βγουν πρώτοι σε σύνταξη, ως μεγαλύτεροι, εκείνος έτρεμε μην χάσει τους φίλους του! Ύστερα τον Αντιπλοίαρχο Στέφανο Καμπάνα που όταν αγκυροβολούσαν έτρεχε σαν τρελός ο κακομοίρης κάθε φορά να ενημερώνει την γυναίκα του! Ευτυχώς, αυτός δεν είχε τέτοια, άλλωστε η Ερασμία ήταν μια γυναίκα σίγουρη για την οικογένειά της και στάθηκε κερί αναμμένο όλα αυτά τα χρόνια σε όλους! Η Ερασμία…. Τι καλή γυναίκα! Όλα αυτά τα χρόνια ήταν δίπλα του χωρίς ποτέ να γκρινιάξει για τις μέρες, τους μήνες που έλειπε… Και η καημένη τα είχε φορτωθεί όλα αυτή αλλά του έκαμε δύο υπέροχα παιδιά που σήμερα χαίρεται να καμαρώνει γι’ αυτά!
Και ξαφνικά πάλι αυτός ο πόνος! Πάλι αυτός ο βήχας που δεν τον άφηνε σε ησυχία όλο αυτό το διάστημα! Μόλις έλεγε πως ηρέμησε λίγο να σου ξανά τα ίδια… Και πάλι σκέψεις, αμφιβολίες, ταραχή, πόνος…. Κι ο κύκλος έκλεινε και ξανά από την αρχή…. Φοβόταν αυτό που αντιμετώπιζε άλλοτε με θάρρος, ίσως και θράσος, φοβόταν το άγνωστο, “το μετά”…. Ευτυχώς αυτά δεν κράταγαν για πολύ… Δεν θα μπορούσαν να κρατάνε για πολύ…. Δεν τον άφηναν: η οικογένειά του, οι φίλοι, οι συγγενείς….
Μετά από ένα δεκαπενθήμερο γεμάτο εξετάσεις κι ιατρούς ήρθε η ώρα να γυρίσει σπίτι του κι ύστερα να ανέβει στην Αθήνα για να βρει τον κατάλληλο ιατρό! Ήρθε κι η ώρα να μάθει κι ο Παύλος τα νέα τ’ άσχημα για τον πατέρα του! Το παιδί μόλις τα ‘μαθε ετοίμασε κατευθείαν το διαμέρισμά του για να τους υποδεχθεί στον Πειραιά! Εν τω μεταξύ ο πάτερ Ανέστης, παιδικός φίλος του Μένιου, βρισκόταν δίπλα στο πλευρό του φίλου του και συνέπασχε μαζί του και με την οικογένειά του! Έτσι μία μέρα που πληροφορήθηκε πως θ’ ανεβαίνανε στην Αθήνα, έσπευσε να τους βοηθήσει:
– Ρε Μένιο και γιατί δεν βρίσκετε τον Μανώλη μου, που είναι διευθυντής στο νοσοκομείο, να σας βοηθήσει;
– Ναι ρε Ανέστη, έχεις δίκιο! Θα το πω στον Παύλο μου!
Κι έτσι κι έγινε, με χαρά δέχτηκε ο Μανώλης Παπαδόπουλος, ο υιός του παπά, να τους βοηθήσει! Μόλις ανέβηκαν Πειραιά οι δυνάμεις του Μένιου δεν ήταν και πολύ καλές! Το ταξίδι τον είχε κουράσει! Οι αντοχές του είχαν ήδη αρχίσει να εξασθενίζουν από καιρό! Την επόμενη μέρα κιόλας ο παπάς Ανέστης είχε κλείσει το ραντεβού και στο νοσοκομείο ήδη περίμεναν την οικογένεια Σωτηρίου! Όλα ήταν έτοιμα! Ο ιατρός Παπαδόπουλος τους υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά! Ιδιαίτερα ευγενικός και εξυπηρετικός έδινε τις εντολές, κι όλα γίνονταν από μόνα τους! Μαζί η Ερασμία είχε φέρει και τις εξετάσεις που είχε κάνει όλο αυτό το διάστημα ο σύζυγός της! Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν καλή… Οι εξετάσεις έδειχναν προχωρημένο όγκο αλλά η υγεία του ήταν γενικά σε καλή κατάσταση! Ο Παπαδόπουλος τους μίλησε με ειλικρίνεια κι εντιμότητα! Τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά θα έκαναν ό,τι μπορούσαν από ‘δω κι εμπρός… Αν είχαν έρθει νωρίτερα δεν θα είχαν ταλαιπωρηθεί! Θα ξεκινούσαν με ακτινοβολίες και μετά θα έβλεπαν! Από ‘δω κι εμπρός ο κύριος Μενέλαος θα παρακολουθούταν από μία ομάδα εξειδικευμένων ιατρών, τους καλύτερους από το εξωτερικό στην οποία θα ηγούταν ο κύριος Μανώλης Παπαδόπουλος!
– Κύριε Μενέλαε τι κάνετε; Πώς νοιώθετε; Ξέρετε ο πατέρας μου μιλάει συχνά για ‘σας… Σας θυμάμαι απ’ όταν ήμουν παιδί!
– Εγώ παλληκάρι μου ήμουν αυτός που έπεισε τους παππούδες σου ν’ αφήσουν τον πατέρα σου ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της εκκλησίας!
– Κύριε Μενέλαε εσείς θα μείνετε εδώ για λίγο διάστημα… Η σύζυγος σας μπορεί να επιστρέψει… Κι όποτε θέλει να έρχεται να σας βλέπει μαζί με τα παιδιά σας… Τώρα περάστε στο δωμάτιό σας… Θα σας οδηγήσει η Τόνια! Τόνια, οδηγησέ τους στο δωμάτιο που σου είπα!
Όταν γύρισε στο σπίτι η κυρία Ερασμία, κατάκοπη και μελαγχολική, όπως ήταν το τελευταίο διάστημα, εξιστόρησε τα νεότερα στα παιδιά που την περιμένανε γεμάτα αγωνία… Ύστερα ο καθένας κλείστηκε στον εαυτό του και στις δικές του σκέψεις… Κάθε μέρα η ίδια αγωνία, η ίδια προσμονή ως προς το θέμα των εξετάσεων , οι ίδιες σκέψεις και προσευχές… Η κυρία Ερασμία αναπολούσε τον καιρό που γνώρισε τον σύζυγό της… Ήταν από προξενιό αλλά τον αγάπησε πιο πολύ κι απ’ ό,τι αν τον είχε ερωτευθεί… Εξάλλου το ότι έγινε προξενιό δεν σημαίνει πως δεν τον είχε ερωτευθεί…. Ήταν τόσο ωραίος, πνευματώδης και με χιούμορ…. Έπειτα ανακάλυψε πως ήταν και καλός οικογενειάρχης…. Όλα αυτά τα χρόνια εκτός από κάποια μικρά παραπονάκια δεν είχε να του προσάψει τίποτ’ άλλο! Τα παιδιά από την άλλη, θυμόντουσαν τις καλές στιγμές που έχουν ζήσει με τον πατέρα τους και το πόσο τους είχε σταθεί όλα αυτά τα χρόνια… Ο Παύλος θυμάται τον πατέρα του να προσπαθεί να του μάθει μαθηματικά… Ήταν άσχετος στην αριθμητική και τελικά κατάφερε να σπουδάσει οικονομικά! Του έλεγε πάντα ανέκδοτα για κορίτσια… Προσπαθούσε με αυτόν τον κωμικό τρόπο να του δείξει πώς έπρεπε να φέρεται στις γυναίκες… Ήξερε πως αν το προσπαθούσε με νουθεσίες σε αυτή την ηλικία θα είχε τ’ αντίθετα αποτελέσματα, το λιγότερο… Η Ξανθή, από την άλλη, τον θυμάται σοβαρό μαζί της αλλά και συγχρόνως τρυφερό… Πάντα ήταν στο πλευρό της και την προστάτευε και την κανάκευε… Της είχε αδυναμία κι ό,τι του ζητούσε το είχε! Ήταν υπόδειγμα πατέρα κι αυτό που συνέβαινε τώρα ήταν μία τεράστια αδικία εις βάρος της οικογένείας της! Θυμάται μία φορά στα δεκατρία της που την πλησίασε ένα παιδί από το χωριό, και μόλις έφθασε στο συγκεκριμένο σημείο ο πατέρας της και κοίταξε άγρια το νεαρό αγόρι, αυτό εξαφανίστηκε! Ήταν πολύ αστείο το θέαμα, αν κι ‘κείνη τότε είχε κλειστεί στην κρεβατοκάμαρά της και δεν βγήκε για τρεις ημέρες! Μέχρι που ήρθε ο πλοίαρχος μ’ ένα χαμόγελο κι ένα φουστάνι που του το είχε ζητήσει δώρο γεννεθλίων και μίλησαν! Μπορεί να μην τα έφτιαχνε μ’ εκείνο το νεαρό αγόρι αλλά ένοιωθε πως την είχε κάνει ρεζίλι! Από τότε ο πλοίαρχος κρατούσε αποστάσεις μα πάντα το βλέμμα του ήταν άγρυπνο πάνω στην κόρη του!
Το καινούργιο του δωμάτιο του φάνηκε αρκετά ψυχρό, ήθελε να γυρίσει σπίτι του, στην ζωή του, στην οικογένειά του, στα παιδιά και την γυναίκα του…. Μα όλα αυτά, δυστυχώς, ήταν μακρινά! Είχε περάσει μία βδομάδα κι είχε ήδη ξεκινήσει τις ακτινοθεραπείες, θα έκανε σίγουρα έναν μήνα να τελειώσει! Οι ιατροί στην Λευκάδα του είπαν πως μετά θα έπρεπε να κάνει χημειοθεραπεία αλλά και πάλι οι πιθανότητες ήταν πενήντα– πενήντα! Ο καιρός περνούσε κι ένοιωθε πως η υπομονή και η δύναμη του δοκιμάζονταν… Καταλάβαινε πως ο χρόνος περνούσε και δεν ήταν στο χέρι του… Ήρθε κάποια στιγμή η πολυπόθητη ημέρα που θα έβγαινε από το νοσοκομείο, μιας και είχαν τελειώσει οι ακτινοβολίες… Του συνέστησε ένα διάστημα να το περάσει έτσι χωρίς να κάνει τίποτα για να δούνε πώς θ’ αντιδράσει ο οργανισμός του και παράλληλα για να ξεκουραστεί…. Όμως, από δω και μπρος, θα έπρεπε και πάλι να παρακολουθείται με εξετάσεις…
Εκείνο το βράδυ την Ξανθή την είχε πάρει όπως κάθε μέρα ο ύπνος στον καναπέ του σαλονιού… Όταν ξαφνικά βλέπει μία γυναίκα μαυροφορεμένη να εισβάλλει στο σπίτι της! Ήταν ανοιχτόχρωμη με μακριά ξανθά μαλλιά και ψηλή. Στο χέρι της κάτι κράταγε, εκείνη την ώρα δεν μπορούσε να διακρίνει καλά… Ξαφνικά την βλέπει να πηγαίνει στο δωμάτιο του πατέρα της και να τον πλησιάζει… Τότε την ρωτάει τι κάνει εδώ μέσα… Εκείνη δεν αποκρίνεται τίποτα παρά μόνο την κοιτάζει και χαμογελάει… Κι εκείνη αντί να φύγει γυρνάει, την κοιτάει και της βάζει στο χέρι ένα μενταγιόν σε σχήμα φιδιού και φεύγει… Την επόμενη που ξύπνησε η κοπέλα είχε μια περίεργη ευχάριστη διάθεση παρ’ όλη την αγωνία που θα έπρεπε κανονικά να είχε…. Ήταν τ’ αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων, μέχρι στιγμής, τα οποία βγήκαν πάρα πολύ καλά…. Η ετυμηγορία ήταν ξεκάθαρη και τ’ αποτελέσματα ελπιδοφόρα… Είχε βγει ένα καινούργιο φάρμακο που θα δινόταν στον κύριο Μενέλαο κι είχε εγκριθεί απ’ έξω…. Όλοι μιλούσαν πλέον για τη νέα επαναστατική μέθοδο κατά του καρκίνου! Είχε αρχίσει τα τελευταία χρόνια να εφαρμόζεται σε κάποιους ανθρώπους αλλά ακόμα ήταν σε πειραματικό στάδιο αλλά άξιζε τον κόπο να το δοκιμάσουν, θεωρούσε ο κύριος Παπαδόπουλος…
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑΣ
Ονομάζομαι Ζαρκαδούλα Πολυξένη κι έχω γεννηθεί στον Πειραιά, στη Δραπετσώνα. Έχω τελειώσει το Πάντειο Πανεπιστήμιο, το τμήμα Πολιτικών Επιστημών & Ιστορίας .Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολούμαι με τον χώρο της γραφής, απ’ όπου έχω πάρει τα εξής βραβεία:
- Δεύτερο βραβείο διηγήματος με τίτλο «Το θαύμα» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) στα πλαίσια του ΕΒΔΟΜΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ (12 Μαρτίου 2017)
- Γ’ έπαινος διηγήματος με τίτλο «9 μήνες» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. (15 Δεκεμβρίου 2017)
- Ειδικό βραβείο ποιήματος με τίτλο «Γιατί δεν είχα δικαίωμα!» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. (15 Δεκεμβρίου 2017)
-Έπαινος ποιήματος με τίτλο: «Τόλμα» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) στα πλαίσια του ΟΓΔΟΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ (16 Ιουνίου 2018)
-Γ’ βραβείο μουσικού στίχου με τίτλο: «Πάρε όσα θες» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) στα πλαίσια του ΟΓΔΟΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ (16 Ιουνίου 2018).
Επίσης πολλά από τα ποιήματά μου έχουν δημοσιευτεί σε blog, όπως τα εξής ποιήματα: “Φόβοι”, “Ο άγγελος”, “Αναμνήσεις”, “Όνειρα”, “Νεραϊδοιστορίες”, “Σε λάθος προορισμούς” , “άτιτλο” στον εξής ιστότοπο: “ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ”.
Συμμετοχές μου σε συλλογικά έργα:
- Εθελοντική συμμετοχή στην συλλογική έκδοση: «το Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο του 2018» μ’ ένα ποίημα με τίτλο: “Χειμώνας”, που διοργανώνεται από τοβιβλίο.net και κυκλοφορεί και διαδικτυακά στο εν λόγω site.
- Συμμετοχή σε συλλογικό έργο «Ανθολόγιο ποιήσεως 2017-2018» από τις εκδόσεις: ΟΣΤΡΙΑ, με τρία ποιήματα με τίτλους: “Έρωτας”, “Θύμησες”, “Το παραμύθι μου”.
- Συμμετοχή σε συλλογικό έργο στην Χριστουγεννιάτικη έκδοση υπό την διοργάνωση του site: Λόγω Γραφής: Δημιουργώ/ Επικοινωνώ/ Μεταδίδω «Χριστός Γεννάται» εκδόσεις: ΟΣΤΡΙΑ, μ’ ένα ποίημα με τίτλο: “Χριστούγεννα”, κι ένα διήγημα με τίτλο: “Η νεράϊδα και το κοριτσάκι με τα σπίρτα”.
- Συμμετοχή στη συλλογική έκδοση: «Ανθολογία Ελληνικών Θεατρικών Μονόπρακτων Επιστημονικής Φαντασίας- Μνήμες» μ’ ένα μονόπρακτο με τίτλο: “Πλανήτης Αφροδίτη”, από τις εκδόσεις: ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ.
- Συμμετοχή στην συλλογική έκδοση του πρώτου τεύχους του περιοδικού “ΚΕΦΑΛΟΣ: Το λογοτεχνικό περιοδικό της Κεφαλονιάς και των Επτανήσων”, μ’ ένα παραμύθι με τίτλο: “Το λουλουδοχωριό”, που κυκλοφορεί διαδικτυακά στην εν λόγω σελίδα.
Εθελοντική συμμετοχή μου ως αρθρογράφος στο site Fwords από Ιούνιο 2017 έως και τον Χειμώνα του 2017.
- Δεύτερο βραβείο διηγήματος με τίτλο «Το θαύμα» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) στα πλαίσια του ΕΒΔΟΜΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ (12 Μαρτίου 2017)
- Γ’ έπαινος διηγήματος με τίτλο «9 μήνες» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. (15 Δεκεμβρίου 2017)
- Ειδικό βραβείο ποιήματος με τίτλο «Γιατί δεν είχα δικαίωμα!» από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. (15 Δεκεμβρίου 2017)
-Έπαινος ποιήματος με τίτλο: «Τόλμα» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) στα πλαίσια του ΟΓΔΟΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ (16 Ιουνίου 2018)
-Γ’ βραβείο μουσικού στίχου με τίτλο: «Πάρε όσα θες» από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) στα πλαίσια του ΟΓΔΟΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ (16 Ιουνίου 2018).
Επίσης πολλά από τα ποιήματά μου έχουν δημοσιευτεί σε blog, όπως τα εξής ποιήματα: “Φόβοι”, “Ο άγγελος”, “Αναμνήσεις”, “Όνειρα”, “Νεραϊδοιστορίες”, “Σε λάθος προορισμούς” , “άτιτλο” στον εξής ιστότοπο: “ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ”.
Συμμετοχές μου σε συλλογικά έργα:
- Εθελοντική συμμετοχή στην συλλογική έκδοση: «το Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο του 2018» μ’ ένα ποίημα με τίτλο: “Χειμώνας”, που διοργανώνεται από τοβιβλίο.net και κυκλοφορεί και διαδικτυακά στο εν λόγω site.
- Συμμετοχή σε συλλογικό έργο «Ανθολόγιο ποιήσεως 2017-2018» από τις εκδόσεις: ΟΣΤΡΙΑ, με τρία ποιήματα με τίτλους: “Έρωτας”, “Θύμησες”, “Το παραμύθι μου”.
- Συμμετοχή σε συλλογικό έργο στην Χριστουγεννιάτικη έκδοση υπό την διοργάνωση του site: Λόγω Γραφής: Δημιουργώ/ Επικοινωνώ/ Μεταδίδω «Χριστός Γεννάται» εκδόσεις: ΟΣΤΡΙΑ, μ’ ένα ποίημα με τίτλο: “Χριστούγεννα”, κι ένα διήγημα με τίτλο: “Η νεράϊδα και το κοριτσάκι με τα σπίρτα”.
- Συμμετοχή στη συλλογική έκδοση: «Ανθολογία Ελληνικών Θεατρικών Μονόπρακτων Επιστημονικής Φαντασίας- Μνήμες» μ’ ένα μονόπρακτο με τίτλο: “Πλανήτης Αφροδίτη”, από τις εκδόσεις: ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ.
- Συμμετοχή στην συλλογική έκδοση του πρώτου τεύχους του περιοδικού “ΚΕΦΑΛΟΣ: Το λογοτεχνικό περιοδικό της Κεφαλονιάς και των Επτανήσων”, μ’ ένα παραμύθι με τίτλο: “Το λουλουδοχωριό”, που κυκλοφορεί διαδικτυακά στην εν λόγω σελίδα.
Εθελοντική συμμετοχή μου ως αρθρογράφος στο site Fwords από Ιούνιο 2017 έως και τον Χειμώνα του 2017.
* * *
ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ:
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΠΑΤΗΣΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου