Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ έως 31/3/2019). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τον λογοτέχνη, Χρήστο Καραντωνίου, ο οποίος συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό του έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΡΑΝΤΩΝΙΟΥ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Αφού τα συνθετικά της λέξης είναι ο ‘’λόγος’’ και η ‘’τέχνη’’, δεν νομίζω πως χρειάζεται να της δώσω κι εγώ ορισμό.
2. Τι μπορεί να προσφέρει η Λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
2. Τι μπορεί να προσφέρει η Λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Ότι προσέφερε στους ανθρώπους ανέκαθεν. Καταφύγιο, παρηγοριά, γέλιο, συγκίνηση, συντροφιά, μια καλή ευκαιρία για την αρχή μιας κουβέντας και τόσα άλλα. Μα το θέμα δεν είναι μόνο το τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία, αλλά και τι ζητάει ο αναγνώστης και πόσο διατεθειμένος είναι να το ψάξει. Αν κάποιος ψάχνει ας πούμε λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής, δεν πρόκειται να τα βρει στα βιβλία, γιατί λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής δεν υπάρχουν πουθενά. Αν ωστόσο ψάχνει κάποιο από τα παραδείγματα που έδωσα πριν, σίγουρα θα βρει συγγραφείς που θα του τα προσφέρουν απλόχερα.
3. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Ως αναγνώστης ξεκίνησα σχεδόν αφού έμαθα ανάγνωση (αν και άρχισα να διαβάζω πολύ πιο δυναμικά μετά τα 17), ως συγγραφέας ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες περίπου στα 22 -23. Δεν υπήρξε κάποιος συγκεκριμένος λόγος να με παροτρύνει, εκτός ίσως ότι ήθελα να αντιγράψω λίγο τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Αυτό που έκανα κυρίως ήταν να προσπαθώ να αποδώσω στο χαρτί τις ιστορίες που μου ερχόταν κάθε φορά που άφηνα το μυαλό μου να αποδράσει τις ώρες που βαριόμουν βασανιστικά.
4. Γιατί γράφετε;
Οι λόγοι που γράφω είναι τρεις (νομίζω):
1: κάθε φορά που έχω μια ιδέα, γυρνάει στο μυαλό μου μέχρι να της δώσω μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος, μετά με αφήνει στην ησυχία μου και μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο.
2: μια τελειωμένη ιστορία στο χαρτί δίνει ένα υπέροχο συναίσθημα πλήρωσης και ανακούφισης, που δυστυχώς δεν κρατάει πολύ, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο όμορφο.
3: γιατί μπορώ και μου αρέσει!
1: κάθε φορά που έχω μια ιδέα, γυρνάει στο μυαλό μου μέχρι να της δώσω μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος, μετά με αφήνει στην ησυχία μου και μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο.
2: μια τελειωμένη ιστορία στο χαρτί δίνει ένα υπέροχο συναίσθημα πλήρωσης και ανακούφισης, που δυστυχώς δεν κρατάει πολύ, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο όμορφο.
3: γιατί μπορώ και μου αρέσει!
5. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Εμπνέομαι από τα βιβλία που διαβάζω, από τις ταινίες που βλέπω, από τις μουσικές που ακούω και από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι.
6. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Ειλικρινά με ό, τι μου κατέβει. Μπορεί τη μια μέρα να γράψω μια ιστορία με εξωγήινους ή ξωτικά και την επόμενη για διαζύγια ή μεθύσια. Όσο για το περισσότερο, δεν ξέρω. Δεν έχω καθίσει να μετρήσω όλα μου τα κείμενα ώστε να βγάλω ποσοστά.
7. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Γράφω εδώ και περίπου εφτά χρόνια. Γράφω συχνά μικρά διηγήματα και τα στέλνω σε διαγωνισμούς και σε ανοιχτά καλέσματα. Όποτε κάποια ιστορία μου διακρίνεται και δημοσιεύεται γεμίζω με συγκίνηση και καμάρι. Γράφω και ποιήματα που και που, αλλά δεν μου αρέσουν, έχω προσπαθήσει να δημοσιεύσω ελάχιστα απ’ αυτά. Τα ποιήματά μου τα σιχαίνομαι και τα βαριέμαι, πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν τα σβήνω! Έχω προσπαθήσει να γράψω μυθιστορήματα, αλλά δεν τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα, ωστόσο έχω γράψει μερικές νουβέλες, μα έχει κυκλοφορήσει μόνο μία με τίτλο ‘’Ο λύκος αγαπάει τη μικρή’’ από τις εκδόσεις Μωραΐτης το 2016, αφού κέρδισα την πρώτη θέση στον διαγωνισμό ‘’ασημένια σελίδα 1’’ στην κατηγορία νουβέλα. Στο άμεσο μέλλον θα κυκλοφορήσει και η επόμενη νουβέλα μου με τίτλο ‘’Ο Άγιος’’ αφού πήρε την τρίτη θέση στον διαγωνισμό ‘’ένα βιβλίο για τη Θεσσαλονίκη’’, μα δεν έχω ακόμα κάποια σίγουρη ημερομηνία.
8. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Ο λύκος αγαπάει τη μικρή».
Ήταν το πρώτο βιβλίο που κάθισα να γράψω και το τελείωσα. Πρόκειται για μια ιστορία φαντασίας με έναν λύκο και μια νεαρή μάγισσα. Είναι αρκετά αστείο, πιστεύω, και τρυφερό. Και στο κάτω - κάτω της γραφής είναι το πρώτο μου προσωπικό βιβλίο, που κατάφερα να δημοσιεύσω πριν τα τριάντα μου και χωρίς να χρειαστεί να πληρώσω για την παραγωγή του. Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το καμάρι μου κι ας μην το διάβασε σχεδόν κανείς. Από την άλλη, ήμουν αρκετά μικρός κατά την πρώτη του γραφή, γύρω στα 23, και αν καθόμουν να το γράψω σήμερα δεν θα είχε ούτε την ίδια μορφή, ούτε ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο. Αλλά κόπιασα πραγματικά όταν το έγραφα και όταν το συμπλήρωνα και όταν το διόρθωνα. Το έκανα με όλη μου την καρδιά και η απογοήτευση είναι μεγάλη όταν βάζεις όλη σου την καρδιά σε κάτι που στο τέλος περνάει απαρατήρητο. Πλέον έχουν περάσει δυο χρόνια από την κυκλοφορία του και έχω πάψει να προσπαθώ να το προωθήσω.
9. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Από νωρίς το απόγευμα, μέχρι νωρίς το βράδυ, σε ελεύθερη μέρα, με συμμαζεμένο σπίτι, πολυποίκιλη μουσική και ατελείωτα λίτρα καφέ. Απεχθάνομαι το στερεότυπο του αντικοινωνικού συγγραφέα, που κάθετε μεθυσμένος όλο το βράδυ να χτυπάει το πληκτρολόγιο και να αναβοσβήνει τα τσιγάρα. Εντάξει, μπορεί μερικές φορές να είμαι ακριβώς έτσι, αλλά το απεχθάνομαι!
10. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Δεν υπάρχει μόνο μια απάντηση σε αυτήν τη ερώτηση.
Πρώτα απ’ όλα για ποια κρίση μιλάμε; Την οικονομική ή την πνευματική; Γιατί πνευματική κρίση στην Ελλάδα υπάρχει εδώ και δεκαετίες! Κάποτε ένα από τα διλήμματα που είχαμε ήταν το ‘’Χατζηδάκης ή Θεοδωράκης’’ και μια μέρα ξυπνήσαμε και το μοναδικό μας δίλημμα ήταν το ‘’Βανδή ή Βίσση’’. Ωστόσο είχαμε πάντα αξιόλογη λογοτεχνική και καλλιτεχνική παραγωγή που έβρισκε κοινό.
Όσο για την οικονομική κρίση, εγώ ποτέ δεν είχα λεφτά, ούτε και τώρα έχω, απλά πλέον δεν έχω ούτε και μέλλον, άρα έχω χάσει δυο πράματα που ποτέ δεν είχα.
Επίσης εξαρτάται και για ποιον λογοτέχνη μιλάμε, για ποιον άνθρωπο, με ποια οικογενειακή κατάσταση, το πώς βιοπορίζεται κ.τ.λ. Εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δική μου ζωή, ως μισοεργαζόμενος, άγαμος, άτεκνος λογοτέχνης. Ζω αρκετά καλά. Θα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καλύτερη ζωή, μα αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν χειρότερη. Έχουμε πλέον πιο πολλά μέσα για να μοιραστούμε τη δουλειά μας (περιοδικά, blog, ιστοσελίδες κ.τ.λ.), αλλά ταυτόχρονα είναι και πιο δύσκολο να τραβήξουμε την προσοχή των αναγνωστών λόγω της πληθώρας των κειμένων που υπάρχει. Η ζωή είναι αυτή που είναι κι εμείς οφείλουμε να προσπαθούμε να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
10. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Δεν υπάρχει μόνο μια απάντηση σε αυτήν τη ερώτηση.
Πρώτα απ’ όλα για ποια κρίση μιλάμε; Την οικονομική ή την πνευματική; Γιατί πνευματική κρίση στην Ελλάδα υπάρχει εδώ και δεκαετίες! Κάποτε ένα από τα διλήμματα που είχαμε ήταν το ‘’Χατζηδάκης ή Θεοδωράκης’’ και μια μέρα ξυπνήσαμε και το μοναδικό μας δίλημμα ήταν το ‘’Βανδή ή Βίσση’’. Ωστόσο είχαμε πάντα αξιόλογη λογοτεχνική και καλλιτεχνική παραγωγή που έβρισκε κοινό.
Όσο για την οικονομική κρίση, εγώ ποτέ δεν είχα λεφτά, ούτε και τώρα έχω, απλά πλέον δεν έχω ούτε και μέλλον, άρα έχω χάσει δυο πράματα που ποτέ δεν είχα.
Επίσης εξαρτάται και για ποιον λογοτέχνη μιλάμε, για ποιον άνθρωπο, με ποια οικογενειακή κατάσταση, το πώς βιοπορίζεται κ.τ.λ. Εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δική μου ζωή, ως μισοεργαζόμενος, άγαμος, άτεκνος λογοτέχνης. Ζω αρκετά καλά. Θα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καλύτερη ζωή, μα αδιαμφισβήτητα υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν χειρότερη. Έχουμε πλέον πιο πολλά μέσα για να μοιραστούμε τη δουλειά μας (περιοδικά, blog, ιστοσελίδες κ.τ.λ.), αλλά ταυτόχρονα είναι και πιο δύσκολο να τραβήξουμε την προσοχή των αναγνωστών λόγω της πληθώρας των κειμένων που υπάρχει. Η ζωή είναι αυτή που είναι κι εμείς οφείλουμε να προσπαθούμε να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
11. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
Άφθονη για ένα μικρό αναγνωστικό κοινό. Αλλά αυτό δεν είναι κακό, αντιθέτως, καλύτερα να υπάρχουν πολλά κείμενα παρά λίγα.
12. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Δεν έχω ιδέα, αφού είναι μυστικό! Αν το ήξερα θα το εφάρμοζα και δεν θα το έλεγα σε κανέναν! ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! Το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι πως ο κάθε συγγραφέας γράφει κείμενα με ειλικρίνεια, αγάπη και μόχθο και πως βρίσκει αναγνωστικό κοινό που εκτιμάει, αγαπάει και στηρίζει τη δουλειά του.
Άφθονη για ένα μικρό αναγνωστικό κοινό. Αλλά αυτό δεν είναι κακό, αντιθέτως, καλύτερα να υπάρχουν πολλά κείμενα παρά λίγα.
12. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Δεν έχω ιδέα, αφού είναι μυστικό! Αν το ήξερα θα το εφάρμοζα και δεν θα το έλεγα σε κανέναν! ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ! Το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι πως ο κάθε συγγραφέας γράφει κείμενα με ειλικρίνεια, αγάπη και μόχθο και πως βρίσκει αναγνωστικό κοινό που εκτιμάει, αγαπάει και στηρίζει τη δουλειά του.
13. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Δεν θέλω να επιλέξω. Και τα δυο έχουν τις αρετές τους. Ας επιλέξει ο καθένας για το εαυτό του κι εγώ του εύχομαι τα καλύτερα.
14. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Δεν μπορεί κάποιος να είναι συγγραφέας, αν δεν είναι πρώτα δεινός αναγνώστης. Πιστεύω πως δεν μπορείς να γράψεις τίποτα αν δεν διαβάζεις τουλάχιστον 4 -5 βιβλία την εβδομάδα. Επίσης καλό είναι να γράφεις όσο πιο συχνά μπορείς. Η γραφή δεν είναι σαν το ποδήλατο, αν την αφήσεις σε αφήνει.
Να στέλνεις τα κείμενά σου όπου μπορείς για δημοσίευση. Η ντροπή δεν έχει κέρδος.
Μα η καλύτερη συμβουλή που έχω να δώσω είναι να μην συζητάς με τον κύκλο σου για δουλειές που δεν έχεις ολοκληρώσει σε μια πρώτη γραφή τουλάχιστον. Σου δίνει μια ψευδή αίσθηση κατορθώματος και δεν είναι κίνητρο για δουλειά.
Και η τελευταία συμβουλή που έχω να δώσω είναι: ‘’κάτσε και γράφε’’!
15. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Εχθές τελείωσα το ‘’Bite me’’ του Christopher Moore, το τρίτο βιβλίο μιας πολύ αστείας τριλογίας που είχα ξεκινήσει πέρυσι, μα δεν είχα βρει μέχρι τώρα την ευκαιρία να την τελειώσω. Το τέλος ήταν καλό, αλλά δεν ήταν καθόλου αυτό που ήθελα και τσατίστηκα.
Επιπλέον αυτό τον καιρό ξαναδιαβάζω τα βιβλία του Δισκόκοσμου του Terry Pratchett που μου άρεσαν και συμπληρώνω όσα μου έχουν ξεφύγει μέχρι τώρα. Σήμερα τελείωσα το ‘’Witches abroad’’. Είναι απίστευτα βιβλία!
17. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
Μερικά από τα βιβλία που με έχουν επηρεάσει πολύ είναι τα:
Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ – Douglass Adams
Οι γιοι της αράχνης – Neil Gaiman
Μίζερι – Stephen King
Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα – Tom Robbins
The truth – Terry Pratchett
Πάπισσα Ιωάννα – Εμμανουήλ Ροΐδης
Σφαγείο νούμερο 5 - Kurt Vonnegut
Να στέλνεις τα κείμενά σου όπου μπορείς για δημοσίευση. Η ντροπή δεν έχει κέρδος.
Μα η καλύτερη συμβουλή που έχω να δώσω είναι να μην συζητάς με τον κύκλο σου για δουλειές που δεν έχεις ολοκληρώσει σε μια πρώτη γραφή τουλάχιστον. Σου δίνει μια ψευδή αίσθηση κατορθώματος και δεν είναι κίνητρο για δουλειά.
Και η τελευταία συμβουλή που έχω να δώσω είναι: ‘’κάτσε και γράφε’’!
Εχθές τελείωσα το ‘’Bite me’’ του Christopher Moore, το τρίτο βιβλίο μιας πολύ αστείας τριλογίας που είχα ξεκινήσει πέρυσι, μα δεν είχα βρει μέχρι τώρα την ευκαιρία να την τελειώσω. Το τέλος ήταν καλό, αλλά δεν ήταν καθόλου αυτό που ήθελα και τσατίστηκα.
Επιπλέον αυτό τον καιρό ξαναδιαβάζω τα βιβλία του Δισκόκοσμου του Terry Pratchett που μου άρεσαν και συμπληρώνω όσα μου έχουν ξεφύγει μέχρι τώρα. Σήμερα τελείωσα το ‘’Witches abroad’’. Είναι απίστευτα βιβλία!
16. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Terry Pratchett, Neil Gaiman, Stephen King, Patricia Highsmith, Douglass Adams, Kurt Vonnegut, Alan Moore κ.α.
Μερικά από τα βιβλία που με έχουν επηρεάσει πολύ είναι τα:
Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ – Douglass Adams
Οι γιοι της αράχνης – Neil Gaiman
Μίζερι – Stephen King
Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα – Tom Robbins
The truth – Terry Pratchett
Πάπισσα Ιωάννα – Εμμανουήλ Ροΐδης
Σφαγείο νούμερο 5 - Kurt Vonnegut
18. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Τώρα περιμένω να εκδοθεί η επόμενη νουβέλα μου, ‘’ο άγιος’’. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος και περήφανος γι’ αυτό το βιβλίο. Έχει να κάνει με ένα παιδί που προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του παριστάνοντας τον άγιο. Φυσικά επειδή θαύματα δεν γίνονται, παριστάνει τον άγιο με δόλιους τρόπους και εξαπατήσεις. Το βιβλίο γενικά έχει να κάνει με τα ψέματα που λένε οι άνθρωποι στους εαυτούς τους και στους γύρω τους, ώστε να διευκολύνονται οι ζωές τους. Ανυπομονώ να το μοιραστώ με τον κόσμο και ελπίζω αυτή τη φορά να το αγκαλιάσει.
Κατά τ’ άλλα συνεχίζω να γράφω και να διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ. Στέλνω κείμενα σε διαγωνισμούς που μου τραβάνε το ενδιαφέρον και ελπίζω για το καλύτερο.
Κατά τ’ άλλα συνεχίζω να γράφω και να διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ. Στέλνω κείμενα σε διαγωνισμούς που μου τραβάνε το ενδιαφέρον και ελπίζω για το καλύτερο.
* * *
Το φάντασμα του πρώην
(του Χρήστου Καραντωνίου)
(του Χρήστου Καραντωνίου)
Κοιτάζω τη σιλουέτα της καθώς ετοιμάζεται για να ξαπλώσει στο πλάι μου. Το λιγοστό φώς που βγαίνει από το λαμπατέρ της, πέφτει επάνω στις καμπύλες της και την κολακεύει ακόμα περισσότερο. Της λέω ένα σαχλό αστείο για να της τραβήξω την προσοχή και αυτή γελάει από ευγένεια, αλλά δεν γυρνάει να με κοιτάξει.
Είμαστε μαζί εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες. Πριν μπλέξει με μένα ήταν μόνη της επί έναν ολόκληρο χρόνο. Πριν από εμένα ήταν με έναν τύπο που το πήγαιναν σοβαρά, μα όταν αυτός έφυγε ξαφνικά, ολόκληρος ο κόσμος της συνταράχθηκε. Δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμα, είναι ερωτευμένη μαζί του και δεν ξέρω τι να κάνω γι’ αυτό.
Την είχα γνωρίσει σε ένα μπαρ που συχνάζω. Είχε βγει μόνη της, ήθελε να πιεί ένα ποτό. Έδειχνε τόσο μελαγχολική και ενώ φαινόταν να μην έχει διάθεση για γνωριμίες, εγώ πήγα και της μίλησα. Προσπάθησα να είμαι ευγενικός και μάλλον τα πήγα καλά, αφού όχι μόνο δεν με έδιωξε, αλλά ανταλλάξαμε και επαφές. Βγήκαμε μερικές φορές ακόμα και την τρίτη φορά που βρεθήκαμε τόλμησα να την φιλήσω. Η καρδιά μου θα έσπαγε, γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα αν με έβλεπε ερωτικά, αλλά σαν ανταποκρίθηκε στο φιλί μου μπόρεσα να ηρεμήσω.
Ξαπλώνει στο πλευρό μου, στη δεξιά μεριά του τεράστιου κρεβατιού της. Φοράει ένα παλιό, άσπρο μπλουζάκι και ένα σορτσάκι πιτζάμας. Οι μεγάλες της ρώγες προεξέχουν μέσα από το ύφασμα της μπλούζας της και μου κρατάνε το βλέμμα για δυο στιγμές. Μπαίνει μέσα στην αγκαλιά μου και την φιλάω όσο πιο τρυφερά μπορώ. Το σώμα της κολλάει επάνω στο δικό μου και εγώ αρχίζω να εξερευνώ το σώμα της με τα χέρια μου. Με σταματάει για λίγο ενώ τη γδύνω για να σβήσει το φως του λαμπατέρ. Έπειτα μπαίνω μέσα της και αυτή αναστενάζει με τα μάτια της κλειστά.
Σε κάθε μας επαφή έχει κλειστά μάτια. Δεν μου το έχει παραδεχτεί ποτέ φυσικά, αλλά πιστεύω πως φαντάζεται τον πρώην της στη θέση μου. Ίσως να προσποιείται πως ζει ακόμα μαζί του. Το φάντασμά του πλανάται παντού στο σπίτι τους. Στα έπιπλα που μαζί αγόρασαν, στα δωμάτια που μαζί έβαψαν, στα τόσα πράγματά του που ακόμα κρατάει. Πόσο θα ήθελα να έχει τα μάτια της κλειστά για να τον αποφύγει, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό.
Όχι πως είναι κακή μαζί μου, κάθε άλλο! Άλλωστε δεν θα ανεχόμουν να ήμουν με μια γυναίκα που θα ήταν μοχθηρή μαζί μου. Πάντα μου μιλάει όμορφα και ευγενικά, δεν με αγνοεί ευθέως και γενικά δεν κάνει τίποτα κακό εναντίων μου. Δεν με πιέζει να βρεθούμε εκτός προγραμματισμού, δεν μου θυμώνει αν την ακυρώσω για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχουμε καν μαλώσει ποτέ. Δυο – τρεις φορές της είπα πως θα βρεθώ με κάποια φίλη μου, μόνο οι δυο μας. Όχι πως θα έκανα τίποτε με κάποια άλλη γυναίκα, με παλιές, απλές μου φίλες βρίσκομαι, αλλά ήθελα να δω έστω κάποια υποψία ζήλειας στο βλέμμα της. Μου ευχήθηκε μόνο να περάσω καλά.
Προσπαθώ να της τραβήξω την προσοχή φιλώντας την όπου βρω, αλλά τίποτα, τα μάτια της παραμένουν κλειστά σαν να τα έχει ράψει. Κάποια στιγμή γεύομαι ένα δάκρυ της που μάζεψα τυχαία και σταματάω την προσπάθεια. Τελειώνουμε και αυτή ντύνεται αμέσως μόλις σκουπιστεί. Εγώ κοιτάζω τα υπέροχα, μελένια της μάτια και της χαμογελώ. Αυτή μου ανταποδίδει το χαμόγελο, μα το βλέμμα της με διαπερνάει σαν να ήμουν αέρας. Ξαπλώνει για να κοιμηθεί, το πρωί έχει να πάει στη δουλειά. Εγώ δεν δουλεύω αύριο και ευτυχώς, γιατί όπως φαίνεται, πρώτα θα με πάρει ο διάολος και μετά ο ύπνος.
Το μάτι μου παραμένει γαρίδα και κάτι τέτοιες ώρες είναι που αναπολώ την εποχή που κάπνιζα. Πόσο θα ήθελα να σηκωνόμουν τώρα και να έκανα ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι της, αλλά δεν θα το αρχίσω ξανά. Χώρια που αν έβγαινα στο μπαλκόνι της, θα έβλεπα τα κάγκελά της που έβαψαν μαζί με τον πρώην της και θα μελαγχολούσα ακόμα περισσότερο. Άραγε μπορώ να την κάνω να τον ξεπεράσει; Μπορώ να συγκριθώ, μπορώ να είμαι καλύτερος από έναν νεκρό; Αποκλείεται, αυτός θα είναι για πάντα ο τέλειος, ο μοναδικός και εγώ θα είμαι απλά ένας άνθρωπος.
Τις σπάνιες φορές που μου μιλάει γι’ αυτόν καταλαβαίνω πόσο τον αγαπούσε. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να πιστέψω την κρίση της και τις αναμνήσεις που έχει κρατήσει απ’ αυτόν, αλλά ακούγεται καλός τύπος. Πέθανε ένα μεσημέρι, από τροχαίο. Τον χτύπησε ένας μεθυσμένος οδηγός ενώ περνούσε ένα φανάρι με την μηχανή του. Η μηχανή καταστράφηκε ολοσχερώς, το ίδιο και ο αναβάτης της. Ο οδηγός που τον χτύπησε δεν έπαθε τίποτα. Πλέον είναι στη φυλακή, αλλά αυτό δεν την παρηγορεί καθόλου.
Φοβάμαι πως είμαι ένας εγωιστής. Προσπαθώ να δείξω κατανόηση και νομίζω πως τα καταφέρνω. Δεν θέλω να την πιέσω και ούτε περιμένω να ξεχάσει έτσι απλά τον άνθρωπό της, μα η κατάσταση αυτή με πονάει, με φθείρει. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πέρα από υπομονή. Μα πόση υπομονή να δείξω ακόμα; Μου αξίζει σε εμένα αυτό το φέρσιμο; Θα πρέπει να αποδεχτώ το ρόλο του υποκατάστατου;
Αυτή έχει αρχίσει και ροχαλίζει ελαφρά. «Μακάρι να μπορούσαμε να αγαπηθούμε. Πιστεύω πως θα περνούσαμε όμορφα χρόνια μαζί, ίσως και να γερνούσαμε παρέα. Μα δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Το πρωί θα φύγω», είναι τα λόγια που ακούει στον ύπνο της.
Είμαστε μαζί εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες. Πριν μπλέξει με μένα ήταν μόνη της επί έναν ολόκληρο χρόνο. Πριν από εμένα ήταν με έναν τύπο που το πήγαιναν σοβαρά, μα όταν αυτός έφυγε ξαφνικά, ολόκληρος ο κόσμος της συνταράχθηκε. Δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμα, είναι ερωτευμένη μαζί του και δεν ξέρω τι να κάνω γι’ αυτό.
Την είχα γνωρίσει σε ένα μπαρ που συχνάζω. Είχε βγει μόνη της, ήθελε να πιεί ένα ποτό. Έδειχνε τόσο μελαγχολική και ενώ φαινόταν να μην έχει διάθεση για γνωριμίες, εγώ πήγα και της μίλησα. Προσπάθησα να είμαι ευγενικός και μάλλον τα πήγα καλά, αφού όχι μόνο δεν με έδιωξε, αλλά ανταλλάξαμε και επαφές. Βγήκαμε μερικές φορές ακόμα και την τρίτη φορά που βρεθήκαμε τόλμησα να την φιλήσω. Η καρδιά μου θα έσπαγε, γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα αν με έβλεπε ερωτικά, αλλά σαν ανταποκρίθηκε στο φιλί μου μπόρεσα να ηρεμήσω.
Ξαπλώνει στο πλευρό μου, στη δεξιά μεριά του τεράστιου κρεβατιού της. Φοράει ένα παλιό, άσπρο μπλουζάκι και ένα σορτσάκι πιτζάμας. Οι μεγάλες της ρώγες προεξέχουν μέσα από το ύφασμα της μπλούζας της και μου κρατάνε το βλέμμα για δυο στιγμές. Μπαίνει μέσα στην αγκαλιά μου και την φιλάω όσο πιο τρυφερά μπορώ. Το σώμα της κολλάει επάνω στο δικό μου και εγώ αρχίζω να εξερευνώ το σώμα της με τα χέρια μου. Με σταματάει για λίγο ενώ τη γδύνω για να σβήσει το φως του λαμπατέρ. Έπειτα μπαίνω μέσα της και αυτή αναστενάζει με τα μάτια της κλειστά.
Σε κάθε μας επαφή έχει κλειστά μάτια. Δεν μου το έχει παραδεχτεί ποτέ φυσικά, αλλά πιστεύω πως φαντάζεται τον πρώην της στη θέση μου. Ίσως να προσποιείται πως ζει ακόμα μαζί του. Το φάντασμά του πλανάται παντού στο σπίτι τους. Στα έπιπλα που μαζί αγόρασαν, στα δωμάτια που μαζί έβαψαν, στα τόσα πράγματά του που ακόμα κρατάει. Πόσο θα ήθελα να έχει τα μάτια της κλειστά για να τον αποφύγει, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό.
Όχι πως είναι κακή μαζί μου, κάθε άλλο! Άλλωστε δεν θα ανεχόμουν να ήμουν με μια γυναίκα που θα ήταν μοχθηρή μαζί μου. Πάντα μου μιλάει όμορφα και ευγενικά, δεν με αγνοεί ευθέως και γενικά δεν κάνει τίποτα κακό εναντίων μου. Δεν με πιέζει να βρεθούμε εκτός προγραμματισμού, δεν μου θυμώνει αν την ακυρώσω για οποιονδήποτε λόγο, δεν έχουμε καν μαλώσει ποτέ. Δυο – τρεις φορές της είπα πως θα βρεθώ με κάποια φίλη μου, μόνο οι δυο μας. Όχι πως θα έκανα τίποτε με κάποια άλλη γυναίκα, με παλιές, απλές μου φίλες βρίσκομαι, αλλά ήθελα να δω έστω κάποια υποψία ζήλειας στο βλέμμα της. Μου ευχήθηκε μόνο να περάσω καλά.
Προσπαθώ να της τραβήξω την προσοχή φιλώντας την όπου βρω, αλλά τίποτα, τα μάτια της παραμένουν κλειστά σαν να τα έχει ράψει. Κάποια στιγμή γεύομαι ένα δάκρυ της που μάζεψα τυχαία και σταματάω την προσπάθεια. Τελειώνουμε και αυτή ντύνεται αμέσως μόλις σκουπιστεί. Εγώ κοιτάζω τα υπέροχα, μελένια της μάτια και της χαμογελώ. Αυτή μου ανταποδίδει το χαμόγελο, μα το βλέμμα της με διαπερνάει σαν να ήμουν αέρας. Ξαπλώνει για να κοιμηθεί, το πρωί έχει να πάει στη δουλειά. Εγώ δεν δουλεύω αύριο και ευτυχώς, γιατί όπως φαίνεται, πρώτα θα με πάρει ο διάολος και μετά ο ύπνος.
Το μάτι μου παραμένει γαρίδα και κάτι τέτοιες ώρες είναι που αναπολώ την εποχή που κάπνιζα. Πόσο θα ήθελα να σηκωνόμουν τώρα και να έκανα ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι της, αλλά δεν θα το αρχίσω ξανά. Χώρια που αν έβγαινα στο μπαλκόνι της, θα έβλεπα τα κάγκελά της που έβαψαν μαζί με τον πρώην της και θα μελαγχολούσα ακόμα περισσότερο. Άραγε μπορώ να την κάνω να τον ξεπεράσει; Μπορώ να συγκριθώ, μπορώ να είμαι καλύτερος από έναν νεκρό; Αποκλείεται, αυτός θα είναι για πάντα ο τέλειος, ο μοναδικός και εγώ θα είμαι απλά ένας άνθρωπος.
Τις σπάνιες φορές που μου μιλάει γι’ αυτόν καταλαβαίνω πόσο τον αγαπούσε. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να πιστέψω την κρίση της και τις αναμνήσεις που έχει κρατήσει απ’ αυτόν, αλλά ακούγεται καλός τύπος. Πέθανε ένα μεσημέρι, από τροχαίο. Τον χτύπησε ένας μεθυσμένος οδηγός ενώ περνούσε ένα φανάρι με την μηχανή του. Η μηχανή καταστράφηκε ολοσχερώς, το ίδιο και ο αναβάτης της. Ο οδηγός που τον χτύπησε δεν έπαθε τίποτα. Πλέον είναι στη φυλακή, αλλά αυτό δεν την παρηγορεί καθόλου.
Φοβάμαι πως είμαι ένας εγωιστής. Προσπαθώ να δείξω κατανόηση και νομίζω πως τα καταφέρνω. Δεν θέλω να την πιέσω και ούτε περιμένω να ξεχάσει έτσι απλά τον άνθρωπό της, μα η κατάσταση αυτή με πονάει, με φθείρει. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πέρα από υπομονή. Μα πόση υπομονή να δείξω ακόμα; Μου αξίζει σε εμένα αυτό το φέρσιμο; Θα πρέπει να αποδεχτώ το ρόλο του υποκατάστατου;
Αυτή έχει αρχίσει και ροχαλίζει ελαφρά. «Μακάρι να μπορούσαμε να αγαπηθούμε. Πιστεύω πως θα περνούσαμε όμορφα χρόνια μαζί, ίσως και να γερνούσαμε παρέα. Μα δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Το πρωί θα φύγω», είναι τα λόγια που ακούει στον ύπνο της.
Ίδιος πλανήτης, διαφορετικοί κόσμοι
(του Χρήστου Καραντωνίου)
(του Χρήστου Καραντωνίου)
Παντελόνι και μπλούζα; Τσεκ! Βρακιά και κάλτσες; Τσεκ! Φορτιστής; Τσεκ! Γυαλιά ηλίου; Τσεκ! Γυαλιά μυωπίας; Τα φοράω, άρα τσεκ! Δεν νομίζω να ξέχασα τίποτα και για ένα απλό ταξίδι δυο ημερών, πιστεύω πως πήρα αρκετά πράματα. Αλλά μέχρι το βράδυ που θα ταξιδέψω, τι να κάνω για να περάσει η ώρα; Θα πάρω τηλέφωνο το Σοφάκι μου αν θέλει να αράξουμε στο σπίτι της.
Πάλι θα έρθει εδώ, πάλι έπρεπε να συμμαζέψω. Ούτε δυο εβδομάδες δεν έχει που τραβιόμαστε και ήδη περνάει περισσότερο χρόνο στο σπίτι μου, παρά στο δικό του. Χτυπάει το κουδούνι και πάω να του ανοίξω. Ας είμαι χαμογελαστή και ευγενική, είναι καλό παιδί, δεν θέλω να είμαι σκύλα μαζί του, απλά θέλω την ησυχία μου. Σε άκουσα, ντε! Τι χτυπάς δεύτερη φορά; Του ανοίγω. Όπα! Ήρθε με τον σάκο του; Ξενοδοχείο το έκανε εδώ μέσα!
Μου ανοίγει την πόρτα της και μου κόβει για ακόμα μια φορά την ανάσα. Οι κινήσεις της, οι τρόποι της, το χαμόγελό της! Τι γυναικάρα, Θεέ μου! Τι κούκλα! Με καλωσορίζει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί που δεν μου αρκεί, αλλά δεν τολμώ να της ζητήσω τίποτα παραπάνω, δεν θέλω να την πιέσω, έχουμε χρόνο γι’ αυτά. Με πηγαίνει στο σαλόνι της και μου προσφέρει έναν καφέ. Τον δέχομαι μόνο και μόνο για να έχω κάτι στα χέρια μου ώστε να μπορώ να τα κρατήσω μακριά της, μη με πάρει και για λιγούρη! Ακόμα γνωριζόμαστε άλλωστε!
Τι άλλο έχουμε να πούμε, γαμώ; Τα έχουμε πει όλα! Δεν θέλω να κουβεντιάσω, δεν θέλω να φασωθώ, δεν θέλω να κάνω σεξ, δεν θέλω τίποτα μαζί του! Το μόνο που θέλω είναι να πιω τον καφέ μου μόνη μου, να φάω μια ολόκληρη σοκολάτα μόνη μου και να δω καμιά σαχλαμάρα στο youtube μόνη μου! Δεν θέλω να του δώσω ένα κομμάτι, δεν θέλω να δούμε κάτι μαζί, θέλω μόνο την ησυχία μου. Όπως τον βλέπω και αυτός φαίνεται κάπως άβολος. Μήπως το μετάνιωσε που ήρθε εδώ; Μακάρι! Ας βρει μια χαζή δικαιολογία για να φύγει! Δεν με ενδιαφέρει καν αν η δικαιολογία του βγάζει νόημα, το μόνο που με νοιάζει είναι να φύγει!
Μοιάζει λίγο απόμακρη σήμερα. Γιατί άραγε; Μήπως βρωμάω; Έκανα μπάνιο το πρωί, αλλά με τέτοια ζέστη που έχει σήμερα έχω ιδρώσει σαν το μουλάρι. Αυτό είναι, βρωμάω! Τι εντύπωση θα της έχω δώσει, Χριστέ μου! Να τολμήσω να της ζητήσω να κάνω μπάνιο; Γιατί όχι; Έχω ξανακάνει μπάνιο εδώ, έχουμε κάνει και μαζί. Θα την ρωτήσω! Θέλω να μυρίζω όμορφα κοντά της. Άσε που μπορεί να αποφασίσει να με συντροφεύσει όπως τις προάλλες!
Μου ζήτησε να κάνει μπάνιο, λες και δεν μπορούσε να κάνει στο σπίτι του! Μου ζήτησε και πετσέτα, γιατί ξέχασε να πάρει δική του. Βέβαια, το κάναμε που το κάναμε ξενοδοχείο εδώ μέσα, ας είμαστε τουλάχιστον τριών αστέρων! Δεν είναι δουλειά αυτή, δεν αντέχω! Είναι καλό παιδί, είναι γλυκό παιδί, αλλά και εγώ χρειάζομαι τον χώρο μου και τον χρόνο μου. Μόλις τελειώσει με το μπάνιο του, θα του πω να πάρει τις αποσκευές του και να φύγει. Η ιστορία μας τελείωσε και το ξενοδοχείο κλείνει, η διεύθυνση θέλει να χαλαρώσει! Θα προσπαθήσω να είμαι καλή, αλλά ξεκάθαρη. Άρα θα αρχίσω πάλι τα κλισέ, γαμώτο… Χαλάλι, η ελευθερία απαιτεί θυσίες.
Είναι τόσο καλή και γενναιόδωρη! Νομίζω πως είμαι ερωτευμένος. Διόρθωση! Είμαι απολύτως και ξεκάθαρα ερωτευμένος! Δεν θέλω να πάρω το τρένο και να φύγω, θέλω να μείνω μαζί της. Από την άλλη, δεν είναι και καμιά σημαντική δουλειά αυτή που πάω να κάνω, μπορώ να την ακυρώσω. Έχω και τα πράγματά μου μαζί μου, μπορούμε να περάσουμε το τριήμερο οι δυο μας χωρίς να χρειαστεί να φύγω καθόλου! Ναι, όταν τελειώσω με το μπάνιο, θα της προτείνω να μείνουμε αραχτοί, να βγάλουμε τα μάτια μας μέχρι να λιποθυμήσουμε και θα της πω πως την αγαπώ!
Πρέπει να τελειώνει σε λίγο. Είναι καφρίλα να μαζέψω τα πράματά του, ώστε να φύγει πιο γρήγορα;
Να μπω στον κόπο να ντυθώ; Ναι, μωρέ, ας έχω ένα επίπεδο…
Ξεράθηκε το στόμα μου, έμεινε καθόλου καφές; Ωραία, έχω λίγο, ας τον αποτελειώσω. Θα κάνω καινούριο μόλις φύγει. Πάλι δεν θα μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ με τόσους καφέδες που πίνω!
Είμαι έτοιμος! Βγαίνω.
Βγαίνει.
«Πρέπει να σου πω κάτι…»
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΡΑΝΤΩΝΙΟΥ
Λέγομαι Καραντωνίου Χρήστος και γεννήθηκα τον Φλεβάρη του 1988. Έχω μεγάλη αδυναμία στις γάτες, στα κόμικς και στη μουσική της δεκαετίας του ’80. Ο πρώτος λογοτεχνικός διαγωνισμός όπου έλαβα μέρος ήταν το 2012 από την ιστοσελίδα eyelands.gr όπου και κέρδισα τιμητική διάκριση με το διήγημα ‘’Για μια καλύτερη ζωή’’ το οποίο εκδόθηκε μαζί με τα άλλα διηγήματα του διαγωνισμού που διακριθήκαν στη συλλογή ‘’Ιστορίες για την Ελλάδα’’. Την ίδια χρονιά το διήγημά μου ‘’Αιωνόβιοι εικοσιπεντάρηδες’’ συμπεριλήφθηκε στη συλλογή ‘’Θρύλοι του Σύμπαντος 2’’ από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Από τις ίδιες εκδόσεις έχουν δημοσιευτεί τα διηγήματά μου ‘’Συγγραφέας αναμνήσεων’’, ‘’Εκτός Νόμου’’ και ‘’Το νερό του διαβόλου’’ στις συλλογές ‘’Θρύλοι του Σύμπαντος 3’’, ‘’Θρύλοι του Σύμπαντος 4’’ και ‘’Στην ανέμη τυλιγμένη’’ αντιστοίχως, ανάμεσα στο ’14-΄15. Κέρδισα το πρώτο βραβείο διηγήματος επιστημονικής φαντασίας στο διαγωνισμό Larry Niven 2013 με την ιστορία ‘’Συμφέρουσα εγκατάλειψη’’ και έναν έπαινο στην κατηγορία διηγήματος φαντασίας με το διήγημα ‘’Οι γονείς του Μινώταυρου’’ στον ίδιο διαγωνισμό. Και τα δυο διηγήματα κυκλοφόρησαν σε συλλογή μαζί με όλα τα άλλα που διακρίθηκαν από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, ενώ το πρώτο δημοσιεύθηκε και στο τεύχος 20 του περιοδικού ‘’Συμπαντικές Διαδρομές’’ μαζί με ένα άλλο διήγημά μου με τον τίτλο ‘’Ο άρχοντας Ντεζεμπέρ και η επιστροφή του Άβαταρ’’. Στο τεύχος 21 του ίδιου περιοδικού δημοσιεύθηκε το διήγημά μου ‘’Ο πόνος των νεκρών’’. Άλλες συλλογές όπου έχω λάβει μέρος είναι τα ‘’Summer Stories’’ και ‘’Παράξενες μέρες στη Θεσσαλονίκη’’ από τις εκδόσεις ‘’Παράξενες Μέρες’’, ‘’Κόρες τις Νύχτας’’ από τις εκδόσεις ‘’Nightread’’ και ‘’24 συγγραφείς γράφουν ιστορίες τρόμου – μυστηρίου’’ από τις εκδόσεις ‘’Δυάς Εκδοτική’’ με τα διηγήματα ‘’Καμένα καλοκαίρια’’, ‘’Τρεις συλλαβές, όλα Άλφα’’, ‘’Το είδωλό της’’ και ‘’Το Ποντικόπαιδο’’ αντιστοίχως, ενώ μέχρι το τέλος του 2018 θα κυκλοφορήσει σε συλλογή από τις εκδόσεις ‘’Λυκόφως’’ το διήγημά μου με τίτλο ‘’το Μεγάλο Δούλεμα’’. Κέρδισα την πρώτη θέση στην κατηγορία νουβέλα στον διαγωνισμό Ασημένια Σελίδα 1 των εκδόσεων ‘’Εντύποις’’ και ‘’Μωραΐτης’’ με τη νουβέλα ‘’Ο λύκος αγαπάει τη μικρή’’. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις ‘’Μωραΐτης’’. Συμμετείχα στο συλλογικό βιβλίο ‘’Ταξίδι στο τέλος του κόσμου’’ μαζί με άλλους 13 συγγραφείς. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ‘’Παράξενες μέρες’’. Το καλοκαίρι του 2018 κέρδισα την τρίτη θέση στην κατηγορία νουβέλα του διαγωνισμού ‘’‘Ένα βιβλίο για τη Θεσσαλονίκη’’ από τις εκδόσεις εντύποις με τη νουβέλα ‘’Ο άγιος’’. Η νουβέλα θα κυκλοφορήσει στο προσεχές μέλλον.
* * *
ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ:
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΠΑΤΗΣΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου