Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη Λογοτέχνιδα, Παναγιώτα Γιάννενα, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
Πως νιώθεις όταν είσαι φοιτητής
(της Παναγιώτας Γιάννενα)
Γενικά Στοιχεία
Γιάννενα Παναγιώτα
02-01-1992
Καταγωγή από Αθήνα
Χριστιανή ορθόδοξη
Αρχιεπισκόπου (Εθνάρχου) Μακαρίου 2 Νέα Πεντέλη, Αθήνα
6943777406
panagiota_p@outlook.com
Εκπαίδευση
• Πτυχίο γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), (χρόνια φοίτησης: Οκτώβριος 2011- Οκτώβριος 2015)
• Κρατικά πιστοποιητικά γλωσσομάθειας:
-αγγλικά: επίπεδο lower του Michigan, Μάιος 2008
-γαλλικά: επίπεδο Sorbonne Β2, Οκτώβριος 2008
• Απολυτήριο ιδιωτικού γενικού λυκείου «Η Ελληνική Παιδεία»
Επαγγελματική εμπειρία
Έχω δουλέψει για λίγους μήνες σε εταιρεία catering.
Δεξιότητες
Γνώσεις Η/Υ: Microsoft Windows (XP /7/8.1), Microsoft Office Word/Powerpoint/Excel/Internet-Web browsers: Chrome , Firefox, Internet explorer, format σε windows .
Δίπλωμα οδήγησης: Όχι
Επιμορφωτικές ενέργειες
• Σεμινάριο ‘’Que la classe FLEurisse’’, από το Γαλλικό Ινστιτούτο στα πλαίσια του Συλλόγου Καθηγητών Γαλλικής Γλώσσας Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης Ελλάδας (APF), Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2015, στον οποίο είμαι εγγεγραμμένη.
Το πρόγραμμά του κυμάνθηκε σε δύο άξονες:
«Ποια η προετοιμασία με σκοπό την αξιολόγηση;» (Διαδικασίες και κριτήρια αξιολόγησης γνώσεων/επιδόσεων, φύλλο αυτό-αξιολόγησης του μαθητή) και
«Διεύρυνση μαθημάτων και σκηνές διαχείρισης της τάξης» (αυτοπειθαρχία στο σχολείο, συζήτηση και αναπαράσταση εκπαιδευτικού μαθήματος σε μορφή παιχνιδιού για το δημοτικό)
• Διεθνές συνέδριο ‘’Être intime politique’’ φιλοσοφικές ιδέες του Jean-Luc Nancy, Μάρτιος 2015
Μερικά βασικά σημεία ήταν: Κοινωνία και πολιτική απόψεις του ενδόμυχου από κοινού, η οντολογία συναντά την ψυχανάλυση, έκθεση της πολιτικής: ο λόγος περί μη-διαλεκτικής του Jean-Luc Nancy
• Σεμινάριο «Από το Λόγο στην Εικόνα. Σχέσεις Λογοτεχνίας και Κινηματογράφου», Μαράσλειο Διδασκαλείο Απρίλιος 2016
Σχολιασμός λογοτεχνικών κειμένων και της αναπαράστασης τους στην κινηματογραφική οθόνη. Ομοιότητες-Διαφορές.
• Διεθνές συνέδριο της δράσης Sonet-bull, Πρακτικές αντιμετώπισης κατά του σχολικού εκφοβισμού (Anti-bulling practices 2016), Σεπτέμβριος 2016
Το έργο είναι μια κεντρική δράση 2 του προγράμματος τομέα σχολικής εκπαίδευσης το οποίο συνδυάζοντας σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις (με ψηφιακό υλικό) επιχειρεί να καταπολεμήσει τα περιστατικά βίας στα σχολεία. Εκτός από αυτό η εκπαιδευτική πλατφόρμα του είναι ελεύθερη στον καθένα. Στο σεμινάριο παρουσιάστηκαν δράσεις του, σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, όπως και άλλων οργανισμών σαν το "Χαμογελο του Παιδιού" και ψυχολογικές αναλύσεις από εμπειρογνώμονες. Προσφέρθηκε ως ενημέρωση για γονείς, εκπαιδευτικούς και γενικά ενδιαφερόμενους.
Έγινε λημματογράφηση στη βικιπαίδεια και παράχθηκαν λήμματα με θέμα τον εκφοβισμό, στην οποία έλαβα μερος ως ενεργή συντάκτρια. Τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν στο συνέδριο από εκπροσώπους του "Συλλόγου Κοινοτήτων Βικιπαίδειας Ελλάδας".
• Σεμινάρια «Εισαγωγή στη συγγραφή λημμάτων στη Βικιπαίδεια», Μάιος 2016 και Μάρτιος 2018 (παρακολούθηση 2η φορά)
Βασικές πολιτικές της Βικιπαίδειας - προστασία πνευματικών δικαιωμάτων - περιβάλλον και εργαλεία γραφής στη Βικιπαίδεια - επιλογή πηγών-αντικειμενικότητα - εγκυκλοπαιδικό ύφος γραφής - διατύπωση δημόσιου λόγου - ανάπτυξη επιχειρηματολογίας - εκπαιδευτικές χρήσεις της Βικιπαίδειας
*Προσωπικά ενδιαφέροντα:
• πλέξιμο/βελονάκι
• Εθελοντική συγγραφή λημμάτων στη βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/Χρήστης:BillieStarDoll92
* * *
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Η λογοτεχνία συνίσταται στην έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων με κυρίαρχο σκοπό την επίτευξη φανταστικού ή τη διήγηση αληθινών καταστάσεων με πεζό ή έμμετρο τρόπο.
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Σε όλες τις εποχές η λογοτεχνία έχει να προσφέρει στιγμές ξεκούρασης. Ακόμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για επαγγελματικούς ή επιμορφωτικούς σκοπούς.
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Προσωπικά δεν έχω αναπτύξει ακόμη κάποιο ποιητικό έργο ούτε έχω γνώση της θέσης της ποίησης σήμερα εν έτη 2018. Ένας λόγος που ενδεχόμενα έχει υποβιβαστεί είναι η παρεμπόδιση της δημοσίευσης των έργων για οικονομικούς λόγους.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Ποίηση για μένα είναι η σύμπτυξη των συναισθημάτων και σκέψεων σε κάποιους στίχους.
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Προσωπικά άρχισα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο το 2010 όταν τελείωσα το λύκειο, διότι μέχρι τότε είχα πολλές υποχρεώσεις. Όχι ότι δεν έγραφα, έγραφα πολύ, αλλά στα πλαίσια της σχολικής επιμόρφωσης. Πάντα μου έλεγαν ότι γράφω πολύ και επιτυχημένα. Από μικρή κιόλας που έγραφα εκθέσεις στα γαλλικά, μου το έλεγε η καθηγήτριά μου. Αργότερα στο λύκειο μου το έλεγε πάλι μια άλλη καθηγήτριά μου. Στις πανελλήνιες έγραψα το μέσοκαλό βαθμό που υπάρχει για το μάθημα της έκθεσης. Είχα έφεση και δε μου έπαιρνε πολύ να σκεφτώ πως να αρχίσω και τι να γράψω. Όταν άρχισα το βιβλίο μου "1960" κόλλησα στο σημείο που χρειάζονται αναλυτικά ιστορικές γνώσεις και δε το συνέχισα. Με την εγκυκλοπαίδεια ελλήνων λογοτεχνών μου δόθηκε η ευκαιρία να το ξαναγράψω ολόκληρο μέσα σε τρεις μόνο σελίδες και έτσι δεν γίνεται και κουραστικό. Αυτό που με παρότρυνε να γράφω είναι η οικογένειά μου και οι φιλόλογοι που μου έκαναν μάθημα.
6. Γιατί γράφετε;
Να σας πω δεν ξέρω ακριβώς το λόγο που γράφω. Απλά μου έρχεται να εκφραστώ με λογοτεχνικό τρόπο και ξέρω ότι θα το καταφέρω οπότε απλά το κάνω. Είμαι και συντάκτρια στην βικιπαίδεια. Εκεί γράφω για διάφορα θέματα όμως κυρίως για τη θρησκεία μου που είναι η ορθόδοξη χριστιανική. Θεωρώ καθήκον μου να γράψω για παράδειγμα έναν Άγιο, καθώς πιστεύω πολύ στο Θεό.
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Στο βιβλίο μου "1960" η έμπνευση μου ήταν ο παππούς μου που πράγματι τον έχασα μικρή γύρω στα 16 και μου λείπει πολύ. Ήταν ναυτικός αλλά δεν πέθανε στη θάλασσα. Η ηλικία που ο ήρωας έχασε τον δικό του είναι μικρότερη λόγω της έντονης απώλειας που ένιωθα και νιώθω γιατί δεν μπόρεσα να του πω ένα αντίο. Πρέπει να σας πω ότι καθώς έγραφα ήθελα να σκεφτώ κάποιον στη θέση του πρωταγωνιστή έτσι έβαλα τον Alexander Skarsgard που μου άρεσε πολύ. Άλλη μια πηγή έμπνευσης ήταν λοιπόν τα αγόρια. Από μικρή ηλικία έγραφα σε ημερολόγιο. Πάντα ήθελα να ζήσω μια απόλυτη ιστορία αγάπης αλλά η οικογένειά μου ήταν πολύ αυστηρή. Τους ερωτευόμουν μόνο στο χαρτί. Τώρα πηγή έμπνευσης μου είναι η εκκλησία, η φύση και λίγο τα φαινόμενα του διαστήματος.
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Δεν έχω κάποιο λογοτεχνικό είδος με το οποίο ασχολούμαι. Αυτά που γράφω είναι ελεύθερη γραφή.
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Αυτά που έχω παράξει συγγραφικά εκτός από τη συγγραφή λημμάτων στη βικιπαίδεια, είναι λίγα. Αυτό που δεν ανέφερα πιο πάνω είναι ότι στο λύκειο ήθελα να γίνω αξιωματικός της ελληνικής αστυνομίας και ένα έργο μου είναι βασισμένο σε τέτοια ιστορία. Δυστυχώς θα ήταν πολύ συνηθισμένο το λογοτεχνικό αυτό είδος και έτσι δε το συμπεριέλαβα στα έργα που έστειλα εδώ. Αντί αυτού σπούδασα γαλλική φιλολογία, αλλού δηλαδή με οδήγησαν τα μαθήματα που είχα έφεση, ως γνωστών της θεωρητικής κατεύθυνσης. Μνεία θα έκανα στις καθηγήτριες μου σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου, όπως και στην οικογένειά μου που με στήριξε να γράφω.
10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «1960»
Το 1960 μιλά για μια ήσυχη και ξέγνοιαστη εποχή όπου τα πάντα ήταν πιο εύκολα να συμβούν είτε αυτό ήταν κάποιο έργο ή ο έρωτας. Τα συναισθήματα των ηρώων είναι ιδανικά πλασμένα και ίσως θα έλεγα πως κατέληξε σαν παραμύθι. Ο Άλεξ ο πρωταγωνιστής μοιάζει σε εμένα όταν ήμουν έφηβη. Το μόνο στοιχείο που θα ήθελα να έχω, ενώ αυτός έχει, είναι η μαγκιά. Πάντα με εντυπωσίαζαν οι άλλες εποχές και αναρωτιόμουν πως αυτοί είχαν ζήσει καλά ενώ εμείς όχι καλύτερα. Θαύμαζα την αθωότητα που υπήρχε και τα ιδανικά τους. Αλλά κυρίως θαύμαζα τους έλληνες, εξού και η αναφορά στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Με λίγα λόγια ο ήρωας έζησε σε μια εποχή ίσως αγγελικά πλασμένη και τώρα θα είναι καταδικασμένος να ζήσει ακόμη παλιότερα όπου υπήρχαν εκείνα τα ιδανικά, τα ήθη και τα έθιμα.
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Η αγαπημένη μου ώρα που γράφω είναι το μεσημέρι που μένω μόνη ή και το απόγευμα όταν οι άλλοι στην οικογένεια ασχολούνται με τα δικά τους και αφήνουν εμένα!
12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Αυτό δεν το ξέρω, διότι εγώ δεν έχω ασχοληθεί επαγγελματικά μέχρι τώρα, όμως υποθέτω ότι οι πιθανότητες να πετύχεις είναι 50-50.
13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
Από όσα ξέρω από τους φίλους μου είναι πλούσια όπως και στο παρελθόν.
14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Θα το κρίνω αρχικά από μια σειρά που έβλεπα παλιά τον Castle ό οποίος και ήταν συγγραφέας βιβλίων best seller. Η τέχνη ήταν να κάνει το κοινό του να αναμένει το επόμενο βιβλίο. Και όχι μόνο αυτό. Βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα και η ηρωίδα ήταν κατα βάθος αυτή που είχε ερωτευτεί. Ένα εμπορικό και πιασάρικο όνομα ήταν ότι πρέπει. Σε άλλες περιπτώσεις ένα βιβλίο βασίζεται και σε ταινία. Αυτό παίζει ρόλο διότι το κοινό έχει εξοικειωθεί με τους πρωταγωνιστές.
Από όσα ξέρω από τους φίλους μου είναι πλούσια όπως και στο παρελθόν.
14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Θα το κρίνω αρχικά από μια σειρά που έβλεπα παλιά τον Castle ό οποίος και ήταν συγγραφέας βιβλίων best seller. Η τέχνη ήταν να κάνει το κοινό του να αναμένει το επόμενο βιβλίο. Και όχι μόνο αυτό. Βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα και η ηρωίδα ήταν κατα βάθος αυτή που είχε ερωτευτεί. Ένα εμπορικό και πιασάρικο όνομα ήταν ότι πρέπει. Σε άλλες περιπτώσεις ένα βιβλίο βασίζεται και σε ταινία. Αυτό παίζει ρόλο διότι το κοινό έχει εξοικειωθεί με τους πρωταγωνιστές.
15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Με μόνο κριτήριο ότι το ηλεκτρονικό μπορεί να χαθεί, θα προτιμούσα το έντυπο και για λόγους ευκολίας.
16. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Να γράφει συχνότερα γιατί θα του χρησιμεύσει στο βιογραφικό του.
17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Δε διαβάζω βιβλία γιατί εύκολα βαριέμαι. Θα μπορούσα να γράψω ένα δικό μου με περισσότερη ευκολία.
19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
Δεν έχω κάποιο.
17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Δε διαβάζω βιβλία γιατί εύκολα βαριέμαι. Θα μπορούσα να γράψω ένα δικό μου με περισσότερη ευκολία.
18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Θαυμάζω τον Victor Hugo γιατί ήταν σπουδαία προσωπικότητα.
Δεν έχω κάποιο.
20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Δεν έχω προς το παρόν.
* * *
1960
(της Παναγιώτας Γιάννενα)
1960
(της Παναγιώτας Γιάννενα)
Ο Άλεξ ήταν «μαέστρος» σε ότι αφορούσε τις κατασκευές. Καταγόταν από ένα μικρό χωριό της Βέροιας, από εκείνα με τα στενά σοκάκια και δρόμους. Ο ξάδερφος του ονόματι Μίλτος, από το Μιλτιάδης φυσικά, ήταν μόλις 20 χρονών, ενώ ο Άλεξ 30. Ο Άλεξ για χρόνια έφτιαχνε κατασκευές και μάλιστα μία είχε βραβευθεί στην τελετή απονομής βραβείων καλύτερων δημιουργημάτων της χρονιάς. Επρόκειτο για μια γραφομηχανή. Κατά τα άλλα ο νεαρός βαριόταν. Ναι, βαριόταν! Βαριόταν να κάνει οποιαδήποτε δουλειά είτε ήταν κάτι μικρό είτε και κάτι μεγάλο. Ζούσε μόνο για τις δημιουργίες του και τον περισσότερο χρόνο του τον πέρναγε στο εργαστήρι. Από την άλλη ο Μίλτος σαν νεοεμφανιζόμενος ηθοποιός θα ανέβαινε στη σκηνή με την παράσταση «Σύχρονος Δον Κιχώτης». Είχαν έρθει μάλιστα σκηνοθέτες και παραγωγοί από την ΑθήναΟ Μίλτος είχε άγχος για το αν θα τον επέλεγαν για το ρόλο. . Η Θωμαίς, αδερφή του Άλεξ, απλά τέλειωσε ιατρική στο πλευρό του θείου της, άτυπα όπως καταλάβατε. Σκεφτόταν να πάει και αυτή στην Αθήνα παρέα με το Μίλτο. Με αυτά και μ’αυτά βρίσκομαστε στο 1960.
Ο Άλεξ είχε και πάλι όνειρο με τον παππού του χθες βράδυ. Συμπτωματικά ήταν και η γιορτή του: Δημήτριος. Τον έχασε σε ηλικία 12 χρονών. Πως θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει τη χιλιοστή μέρα που πήγαν βαρκάδα και που όμως τον σημάδεψε για μια ζωή. Εκείνα τα κύματα θαρρείς ήρθαν από το πουθενά, κατάπιαν τον παππού, τη στιγμή που ο μικρός μπόρεσε να βγει στην επιφάνεια και να σωθεί. Η σωρός δε βρέθηκε και η γιαγια κλαίει ακόμα γοερά, αλλά σιωπηλά. Ο Άλεξ ακόμα να συνέλθει, ξυπνάει και τινάζεται ολόκληρος από τον «φρέσκο τρόμο». Όμως η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, τι και αν μπορούσε να τον δει και πάλι μπροστά του να λέει «Παιδί μου θα πάω για ψάρεμα. Θα έρθεις;».
Ο Μίλτος επιλέχθηκε τελικά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σύντομα θα έφευγε στην Αθήνα να παίξει στο Εθνικό θέατρο. Ο Άλεξ είχε έρθει να τον επικρότήσει. Καθισμένος αναπαυτικά με τα ποδιά στο μπροστινό κάθισμα, έβλεπε κανείς έναν σωστό μάγκα με πούρο και μπερέ. Και ο μπερές κειμήλιο του παππού. Αλλά ο Άλεξ σπάνια να εντυπωσιαστεί από κάτι. Θα λέγαμε ότι θαύμαζε συχνά και αυτά που έφτιαχνε, ίσως κάπως υπερβολικά. Δε θα του έκανε κάτι αίσθηση που άνηκε σε άλλον, και γενικά δεν θαύμαζε! Αλλά να μια θηλυκή εκλεπτυσμένη παρουσία ανάμεσα στους σκηνοθέτες ξεπρόβαλλε. Τα μαλλιά της μαύρα, τα χείλη κόκκινα, το δέρμα άσπρο. Η ενδυμασία της όντας διαφορετική από τις κοπέλες του χωριού, τον έκανε να αναπηδήσει και να σηκωθεί όρθιος. Ταγιέρ στο χρώμα του ουρανού και κόκκινες γόβες. Το μέλλον μόνο θα έδειχνε αν είχε ελπίδες και αυτό δε μπορούσε να το καταλάβει από τον τρόπο που την πλησίασε. «Αγρίκος» καθως ήταν, το μόνο που κατάφερε να κρατήσει ήταν το όνομα της στο φάκελο που κρατούσε. Ήταν η δεσποινίς Φρειδερίκη Μίλβα.
Εκείνο το βράδυ ο Άλεξ παρατήρησε πως ένα τσουβάλι πατάτες βρισκόταν έξω από το εργαστήρι. Την άλλη μέρα έψαχνε τον κάτοχο, μα τίποτα. Το μυστήριο συνεχίστηκε για πέντε μέρες. Διάφορα αντικείμενα, μαζί και μια πυξίδα βρήκε έξω από την πόρτα του. Μη ξέροντας τι να τα κάνει τα μάζεψε σε μια γωνιά εκεί κοντά. Το σίγουρο ήταν ότι είχαν αφεθεί εκεί από το ίδιο πρόσωπο.
Ξημέρωνε μια άλλη μέρα και ο Άλεξ σκεφτόταν την κοπέλα, τον παππού και την ενδεχόμενη καινούργια κατασκευή του. Ήθελε να είναι αυτή τη φορά κάτι φανταστικό, κάτι μοναδικό και να το είχε φτιάξει μόνο αυτός στο χωριό. Αλλά τι να ήταν; Από σιγουριά και μόνο κολύμπησε μέχρι το φάρο, προκειμένου να βρει αυτά που χρειαζόταν. Καταφύγιο παλιό, ίσως και πειρατών, είχε πολλά άχρηστα πράγματα που θα γίνονταν χρήσιμα στα ικανά χέρια του Άλεξ.
Ο πρωταγωνιστής μας δεν ήθελε να αρκεστεί σε κάτι μικρό που θα ξεχνιόταν. Ούτε λίγο ούτε πολύ έριξε τα σχέδια για μια μηχανή ...του χρόνου. Ήταν ο μόνος τρόπος να συναντήσει και τον αγαπημένο του παππού. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο αλλά άξιζε όσο τίποτα. Να προστεθεί ότι κανείς δεν είχε θέση στο εργαστήρι πάρα μόνο ο κάτοχός του. Κανείς δεν έπρεπε να τον διακόπτει εν ώρα εργασίας! Η μητέρα του και η Θωμαίς το ήξεραν αυτό. Δούλεψε μέρα και νύχτα και κάποιες φορές κοιμόταν εκεί από την πολλή του προθυμία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ είχε άτσαλα κανονίσει ένα ραντεβού με τη Φρειδερίκη λίγο πριν φύγουν για την πρωτεύουσα. Σε μια μέρα και κάτι είχε τελειώσει ένα ξύλινο φάκελο σε σχήμα χαρτοφύλακα. Στο καπάκι είχε σκαλίσει λουλούδια. Η συνάντηση θα γινόταν απέναντι από το φάρο σε ένα λοφάκο.
Η κοπέλα δεν ήρθε και ο Άλεξ έμεινε με το δώρο στο χέρι κλαίγοντας. Για πρώτη φορά είχε πληγωθεί βαριά. Το μόνο που τον ανακούφισε ήταν η θάλασσα. Για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια έκανε μπάνιο και το ευχαριστιόταν. Εκείνη πήρε τα δάκρυα του μακρυά. Τώρα πια έφυγε και ο αγαπημένος Μίλτος. Έμεινε μόνος σε περισυλλογή. Σύντομα έπιασε τρελή μπόρα στα μέσα καλοκαιριού και ο Άλεξ φοβήθηκε τη φορτούνα. Αφού έτρεξε για κάμποση ώρα κλαμμένος, βρέθηκε σε μια εκκλησία. Εκεί σχεδόν χώθηκε μέσα στα λουλούδια. Για πρώτη φορά εκτίμησε τόσο το δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Είδε τη ζωή να ξεπηδά’ μια πεταλούδα να γεννιέται από το κουκούλι της. Γεμάτος δυνάμεις έφυγε ξανά να συνεχίσει το έργο του.
Η χρονομηχανή –μετά από έξι μήνες- ήταν έτοιμη. Το μόνο που του έμελλε ήταν να αρχίσει τα ταξίδια! Χρειάστηκε να μελετήσει ιστορία διότι θα ήταν άτοπο να πέσει πάνω σε κάποιο πόλεμο ή επιδημία ή διωγμό παντός είδους και να σκοτωθεί. Με λίγα λόγια μελέτησε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Έπρεπε να ταξιδέψει λίγο πριν το ατύχημα με τον παππού, να διερευνήσει γιατι χάθηκε έτσι ξαφνικά. Επώδυνο όμως έπρεπε να συμβεί. Πήγε λοιπόν πίσω στο 1942...
-Παππού θέλω να πάμε βαρκάδα.
-Ποιος είσαι εσύ;
-Δύσκολο να σου εξηγήσω, αλλά θα προσπαθήσω. Δε μοιάζω με το παιδάκι; Είμαι ο Άλεξ παππού, έφτιαξα χρονομηχανή και ήρθα πίσω να δω κάτι. Είμαι τεχνίτης, φτιάχνω πάρα πολλά πράγματα.
-Ποιος είσαι; Σε παρακαλώ φύγε όπως είσαι. Ξέρω πολεμικές τέχνες.
-Παππού θα πάμε μαζί σήμερα γιατί πρόκειται να γίνει κάτι πολύ κακό. Ήμουν εκεί μαζί σου και εσύ έπαθες κάτι κακό, άκουσε με σε ικετεύω. Σε θέλω πίσω, δε μπορώ χωρίς εσένα.
-Από που το έσκασες εσυ;
Τότε του έδειξε το μπερέ. Ο παππούς ήξερε ότι ήταν από Ιταλία αφού είχε και φίρμα. Ίδιο με αυτό που είχε ο ίδιος. Ο παππούς πάλι δεν πείστηκε. Ύστερα του έδειξε μια ουλή στο πόδι που απέκτησε όταν ήταν 10 χρονών. Ίδια έκταση, σχήμα και βάθος. Ο παππούς κοντοστάθηκε. «Είσαι εσύ παιδί μου!» αναφώνησε. Παιδί μου, είπε μόλις έμαθε το μέλλον, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Εγώ πρέπει να φύγω. Μην αλλάξεις τίποτα. Τα φιλιά μου στη γιαγιά σου. Έτσι χάθηκε στο φως του ήλιου καθώς η σιλουέτα απομακρυνόταν.
Ο Άλεξ ταξίδεψε και στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, κάτι που πάντα του έκανε εντύπωση. Εκεί συνάντησε μια γυναίκα που του θύμιζε κάποια αλλά δε μπορούσε να είναι σίγουρος. Ήταν μια αυτοκρατόρισσα πολύ βαμμένη. Ταξίδεψε ακόμα και στην Αυστρία και νόμισε πως είδε την ίδια γυναίκα. Και στις δυο περιπτώσεις τον κόιταξε έντονα με περιπαικτικό ύφος που άλλαξε σε γοητευτικό. Όπου πήγαινε έβλεπε και αυτή τη γυναίκα. Στη Βικτωριανή εποχή συνάντησε ένα γέροντα με κουκούλα.
-Παιδί μου πρόσεχε αυτή τη γυναίκα εκεί που μας κοιτάζει. Ξέρω ότι είναι κακιά –αχ !- (πόνος στη μέση του) και πρέπει να την αποφύγεις. Είναι μαγ..., ειπε και εκανε να φυγει.
-Ποια είναι; Γιατί την έχω δει πολλές φορές;
-Πρέπει να φύγω χάρηκα που τα είπαμε, Άλεξ! Εγώ είμαι ήδη φυλακισμένος εδώ, εσυ;
-Τι;!, ειπε όλος απορία.
-Σε παρατηρούσα από πάντα, εσύ κοίταζες μόνο αυτήν. Σε ευχαριστώ που ήθελες να με σώσεις κάποτε.
Και χάθηκε με γρήγορο βηματισμό, καθώς κούτσαινε.
Εκείνη τον πλησίασε για πρώτη φορά. Του συστήθηκε με το όνομα Άναμπελ. Εκείνος είχε την απορία γατί τη βλέπει παντού. Αυτή παραξενεύτηκε και είπε «έχω συνηθισμένο πρόσωπο». Όμως ο Άλεξ ήταν σίγουρος. Επέμενε.
-Σου έλεγε για μένα έτσι; Με διαβάλλει σε όλη την πόλη επειδή δε παντρεύτηκα το γιο του. Είναι ένας παρανοϊκός! Και αυτή είμαι η Άναμπελ, από πάντα αυτή ήμουν. Ο Άλεξ είδε το χρώμα των ματιών της.
-Α! Δε γίνεται αυτό! Φρειδερίκη;
Όλο θυμό του είπε: «Κρίμα είναι πολύ αργά για σένα. Θα μείνεις εδώ για πάντα να τριγυρνάς στους αιώνες. Αυτό δεν ήθελες; Αχαχαχαχαχα!».
(Φανταστείτε στο ρόλο του Άλεξ τον Alexander Skarsgard, στο ρόλο της Φρειδερίκης/ Άναμπελ την Rose McGowan, στο ρόλο του παππού τον Arnold Schwarzenegger και στο ρόλο του Μίλτου τον Zac Efron!).
Ο Άλεξ είχε και πάλι όνειρο με τον παππού του χθες βράδυ. Συμπτωματικά ήταν και η γιορτή του: Δημήτριος. Τον έχασε σε ηλικία 12 χρονών. Πως θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει τη χιλιοστή μέρα που πήγαν βαρκάδα και που όμως τον σημάδεψε για μια ζωή. Εκείνα τα κύματα θαρρείς ήρθαν από το πουθενά, κατάπιαν τον παππού, τη στιγμή που ο μικρός μπόρεσε να βγει στην επιφάνεια και να σωθεί. Η σωρός δε βρέθηκε και η γιαγια κλαίει ακόμα γοερά, αλλά σιωπηλά. Ο Άλεξ ακόμα να συνέλθει, ξυπνάει και τινάζεται ολόκληρος από τον «φρέσκο τρόμο». Όμως η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, τι και αν μπορούσε να τον δει και πάλι μπροστά του να λέει «Παιδί μου θα πάω για ψάρεμα. Θα έρθεις;».
Ο Μίλτος επιλέχθηκε τελικά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σύντομα θα έφευγε στην Αθήνα να παίξει στο Εθνικό θέατρο. Ο Άλεξ είχε έρθει να τον επικρότήσει. Καθισμένος αναπαυτικά με τα ποδιά στο μπροστινό κάθισμα, έβλεπε κανείς έναν σωστό μάγκα με πούρο και μπερέ. Και ο μπερές κειμήλιο του παππού. Αλλά ο Άλεξ σπάνια να εντυπωσιαστεί από κάτι. Θα λέγαμε ότι θαύμαζε συχνά και αυτά που έφτιαχνε, ίσως κάπως υπερβολικά. Δε θα του έκανε κάτι αίσθηση που άνηκε σε άλλον, και γενικά δεν θαύμαζε! Αλλά να μια θηλυκή εκλεπτυσμένη παρουσία ανάμεσα στους σκηνοθέτες ξεπρόβαλλε. Τα μαλλιά της μαύρα, τα χείλη κόκκινα, το δέρμα άσπρο. Η ενδυμασία της όντας διαφορετική από τις κοπέλες του χωριού, τον έκανε να αναπηδήσει και να σηκωθεί όρθιος. Ταγιέρ στο χρώμα του ουρανού και κόκκινες γόβες. Το μέλλον μόνο θα έδειχνε αν είχε ελπίδες και αυτό δε μπορούσε να το καταλάβει από τον τρόπο που την πλησίασε. «Αγρίκος» καθως ήταν, το μόνο που κατάφερε να κρατήσει ήταν το όνομα της στο φάκελο που κρατούσε. Ήταν η δεσποινίς Φρειδερίκη Μίλβα.
Εκείνο το βράδυ ο Άλεξ παρατήρησε πως ένα τσουβάλι πατάτες βρισκόταν έξω από το εργαστήρι. Την άλλη μέρα έψαχνε τον κάτοχο, μα τίποτα. Το μυστήριο συνεχίστηκε για πέντε μέρες. Διάφορα αντικείμενα, μαζί και μια πυξίδα βρήκε έξω από την πόρτα του. Μη ξέροντας τι να τα κάνει τα μάζεψε σε μια γωνιά εκεί κοντά. Το σίγουρο ήταν ότι είχαν αφεθεί εκεί από το ίδιο πρόσωπο.
Ξημέρωνε μια άλλη μέρα και ο Άλεξ σκεφτόταν την κοπέλα, τον παππού και την ενδεχόμενη καινούργια κατασκευή του. Ήθελε να είναι αυτή τη φορά κάτι φανταστικό, κάτι μοναδικό και να το είχε φτιάξει μόνο αυτός στο χωριό. Αλλά τι να ήταν; Από σιγουριά και μόνο κολύμπησε μέχρι το φάρο, προκειμένου να βρει αυτά που χρειαζόταν. Καταφύγιο παλιό, ίσως και πειρατών, είχε πολλά άχρηστα πράγματα που θα γίνονταν χρήσιμα στα ικανά χέρια του Άλεξ.
Ο πρωταγωνιστής μας δεν ήθελε να αρκεστεί σε κάτι μικρό που θα ξεχνιόταν. Ούτε λίγο ούτε πολύ έριξε τα σχέδια για μια μηχανή ...του χρόνου. Ήταν ο μόνος τρόπος να συναντήσει και τον αγαπημένο του παππού. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο αλλά άξιζε όσο τίποτα. Να προστεθεί ότι κανείς δεν είχε θέση στο εργαστήρι πάρα μόνο ο κάτοχός του. Κανείς δεν έπρεπε να τον διακόπτει εν ώρα εργασίας! Η μητέρα του και η Θωμαίς το ήξεραν αυτό. Δούλεψε μέρα και νύχτα και κάποιες φορές κοιμόταν εκεί από την πολλή του προθυμία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ είχε άτσαλα κανονίσει ένα ραντεβού με τη Φρειδερίκη λίγο πριν φύγουν για την πρωτεύουσα. Σε μια μέρα και κάτι είχε τελειώσει ένα ξύλινο φάκελο σε σχήμα χαρτοφύλακα. Στο καπάκι είχε σκαλίσει λουλούδια. Η συνάντηση θα γινόταν απέναντι από το φάρο σε ένα λοφάκο.
Η κοπέλα δεν ήρθε και ο Άλεξ έμεινε με το δώρο στο χέρι κλαίγοντας. Για πρώτη φορά είχε πληγωθεί βαριά. Το μόνο που τον ανακούφισε ήταν η θάλασσα. Για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια έκανε μπάνιο και το ευχαριστιόταν. Εκείνη πήρε τα δάκρυα του μακρυά. Τώρα πια έφυγε και ο αγαπημένος Μίλτος. Έμεινε μόνος σε περισυλλογή. Σύντομα έπιασε τρελή μπόρα στα μέσα καλοκαιριού και ο Άλεξ φοβήθηκε τη φορτούνα. Αφού έτρεξε για κάμποση ώρα κλαμμένος, βρέθηκε σε μια εκκλησία. Εκεί σχεδόν χώθηκε μέσα στα λουλούδια. Για πρώτη φορά εκτίμησε τόσο το δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Είδε τη ζωή να ξεπηδά’ μια πεταλούδα να γεννιέται από το κουκούλι της. Γεμάτος δυνάμεις έφυγε ξανά να συνεχίσει το έργο του.
Η χρονομηχανή –μετά από έξι μήνες- ήταν έτοιμη. Το μόνο που του έμελλε ήταν να αρχίσει τα ταξίδια! Χρειάστηκε να μελετήσει ιστορία διότι θα ήταν άτοπο να πέσει πάνω σε κάποιο πόλεμο ή επιδημία ή διωγμό παντός είδους και να σκοτωθεί. Με λίγα λόγια μελέτησε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Έπρεπε να ταξιδέψει λίγο πριν το ατύχημα με τον παππού, να διερευνήσει γιατι χάθηκε έτσι ξαφνικά. Επώδυνο όμως έπρεπε να συμβεί. Πήγε λοιπόν πίσω στο 1942...
-Παππού θέλω να πάμε βαρκάδα.
-Ποιος είσαι εσύ;
-Δύσκολο να σου εξηγήσω, αλλά θα προσπαθήσω. Δε μοιάζω με το παιδάκι; Είμαι ο Άλεξ παππού, έφτιαξα χρονομηχανή και ήρθα πίσω να δω κάτι. Είμαι τεχνίτης, φτιάχνω πάρα πολλά πράγματα.
-Ποιος είσαι; Σε παρακαλώ φύγε όπως είσαι. Ξέρω πολεμικές τέχνες.
-Παππού θα πάμε μαζί σήμερα γιατί πρόκειται να γίνει κάτι πολύ κακό. Ήμουν εκεί μαζί σου και εσύ έπαθες κάτι κακό, άκουσε με σε ικετεύω. Σε θέλω πίσω, δε μπορώ χωρίς εσένα.
-Από που το έσκασες εσυ;
Τότε του έδειξε το μπερέ. Ο παππούς ήξερε ότι ήταν από Ιταλία αφού είχε και φίρμα. Ίδιο με αυτό που είχε ο ίδιος. Ο παππούς πάλι δεν πείστηκε. Ύστερα του έδειξε μια ουλή στο πόδι που απέκτησε όταν ήταν 10 χρονών. Ίδια έκταση, σχήμα και βάθος. Ο παππούς κοντοστάθηκε. «Είσαι εσύ παιδί μου!» αναφώνησε. Παιδί μου, είπε μόλις έμαθε το μέλλον, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Εγώ πρέπει να φύγω. Μην αλλάξεις τίποτα. Τα φιλιά μου στη γιαγιά σου. Έτσι χάθηκε στο φως του ήλιου καθώς η σιλουέτα απομακρυνόταν.
Ο Άλεξ ταξίδεψε και στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, κάτι που πάντα του έκανε εντύπωση. Εκεί συνάντησε μια γυναίκα που του θύμιζε κάποια αλλά δε μπορούσε να είναι σίγουρος. Ήταν μια αυτοκρατόρισσα πολύ βαμμένη. Ταξίδεψε ακόμα και στην Αυστρία και νόμισε πως είδε την ίδια γυναίκα. Και στις δυο περιπτώσεις τον κόιταξε έντονα με περιπαικτικό ύφος που άλλαξε σε γοητευτικό. Όπου πήγαινε έβλεπε και αυτή τη γυναίκα. Στη Βικτωριανή εποχή συνάντησε ένα γέροντα με κουκούλα.
-Παιδί μου πρόσεχε αυτή τη γυναίκα εκεί που μας κοιτάζει. Ξέρω ότι είναι κακιά –αχ !- (πόνος στη μέση του) και πρέπει να την αποφύγεις. Είναι μαγ..., ειπε και εκανε να φυγει.
-Ποια είναι; Γιατί την έχω δει πολλές φορές;
-Πρέπει να φύγω χάρηκα που τα είπαμε, Άλεξ! Εγώ είμαι ήδη φυλακισμένος εδώ, εσυ;
-Τι;!, ειπε όλος απορία.
-Σε παρατηρούσα από πάντα, εσύ κοίταζες μόνο αυτήν. Σε ευχαριστώ που ήθελες να με σώσεις κάποτε.
Και χάθηκε με γρήγορο βηματισμό, καθώς κούτσαινε.
Εκείνη τον πλησίασε για πρώτη φορά. Του συστήθηκε με το όνομα Άναμπελ. Εκείνος είχε την απορία γατί τη βλέπει παντού. Αυτή παραξενεύτηκε και είπε «έχω συνηθισμένο πρόσωπο». Όμως ο Άλεξ ήταν σίγουρος. Επέμενε.
-Σου έλεγε για μένα έτσι; Με διαβάλλει σε όλη την πόλη επειδή δε παντρεύτηκα το γιο του. Είναι ένας παρανοϊκός! Και αυτή είμαι η Άναμπελ, από πάντα αυτή ήμουν. Ο Άλεξ είδε το χρώμα των ματιών της.
-Α! Δε γίνεται αυτό! Φρειδερίκη;
Όλο θυμό του είπε: «Κρίμα είναι πολύ αργά για σένα. Θα μείνεις εδώ για πάντα να τριγυρνάς στους αιώνες. Αυτό δεν ήθελες; Αχαχαχαχαχα!».
(Φανταστείτε στο ρόλο του Άλεξ τον Alexander Skarsgard, στο ρόλο της Φρειδερίκης/ Άναμπελ την Rose McGowan, στο ρόλο του παππού τον Arnold Schwarzenegger και στο ρόλο του Μίλτου τον Zac Efron!).
Πως νιώθεις όταν είσαι φοιτητής
(της Παναγιώτας Γιάννενα)
Κόβεις ένα καρπό από ένα δέντρο. Εκείνος χάνει την μισή ζωή του, χάνει την πηγή τροφοδοσίας του, χάνει το στήριγμα του. Είναι πλέον μόνος και αποκομμένος από την κοινωνία στην οποία καρποφορούσε.
Τώρα πια βρίσκεται στα χέρια αυτού που έτσι απλά έσπασε τους δεσμούς που τον ένωναν με την πηγή.
Είναι θλιβερό να σκέφτεσαι πως δεν έχει ελπίδα πλέον. Η μοίρα του είναι να γίνει τροφή για άλλα νοήμοντα όντα, όχι τόσο εύθραυστα.
Ο καρπός πέθανε, κάτι έμεινε πίσω όμως. Το κουκούτσι* είναι εκείνο που ζει ακόμη επειδή ήταν πιο δυνατό. Και αυτό επειδή βρισκόταν στο εσωτερικό του.
Από αυτό ένα καινούργιο δέντρο, μπορεί να φυτρώσει, όχι απλά ένας καρπός.
Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Όλα βρίσκονται στο μυαλό του ανθρώπου.
*το μυαλό
ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ
(της Παναγιώτας Γιάννενα)
Τώρα πια βρίσκεται στα χέρια αυτού που έτσι απλά έσπασε τους δεσμούς που τον ένωναν με την πηγή.
Είναι θλιβερό να σκέφτεσαι πως δεν έχει ελπίδα πλέον. Η μοίρα του είναι να γίνει τροφή για άλλα νοήμοντα όντα, όχι τόσο εύθραυστα.
Ο καρπός πέθανε, κάτι έμεινε πίσω όμως. Το κουκούτσι* είναι εκείνο που ζει ακόμη επειδή ήταν πιο δυνατό. Και αυτό επειδή βρισκόταν στο εσωτερικό του.
Από αυτό ένα καινούργιο δέντρο, μπορεί να φυτρώσει, όχι απλά ένας καρπός.
Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Όλα βρίσκονται στο μυαλό του ανθρώπου.
*το μυαλό
(της Παναγιώτας Γιάννενα)
Εκείνη τη νύχτα η μητέρα δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί… Στο μυαλό της στριφογύριζαν οι σοκαριστικές εικόνες του ατυχήματος, ενώ δεν μπορούσε να σταματήσει ν’ αναρωτιέται για την τύχη του νεαρού που άφησε να φύγει δίχως βοήθεια. Καθώς ήταν πολύ εξαντλημένη από την σκληρή δουλειά, τελικά αποκοιμήθηκε χωρίς να καταλάβει το «πώς».
Σε λίγε ώρες ξημέρωσε. Ξύπνησε, όχι και τόσο ευδιάθετη λόγω της έλλειψης επαρκούς ύπνου, παρόλα αυτά το ίδιο ερώτημα την βασάνιζε, «Και αν είχε πεθάνει σε κάποια γωνιά;». Θα ήταν υπεύθυνη για κάτι τόσο αποτρόπαιο! Ένιωθε τύψεις τις οποίες δε θα μπορούσε να εκμυστηρευθεί, ακόμη κι αν είχε κάποιον στο πλάι της. Πήγε στη δουλειά της σχεδόν καταρρακωμένη, καταδικασμένη ν’ αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα που συνεπάγεται του καθήκοντος. Εδώ όμως επρόκειτο για τη ζωή ενός ανθρώπου. Επρόκειτο για τη βοήθεια που δίστασε –ίσως και να φοβήθηκε προς στιγμήν- να δώσει.
Μην ξέροντας ακριβώς τι κάνει, πήρε μια φίλη της τηλέφωνο με σκοπό να προσέχει το παιδί της όσο θα λείπει. Ευθύς έφυγε βιαστικά από τη δουλειά. Βγήκε στους δρόμους αναζητώντας το νεαρό του οποίου η τύχη ήταν άγνωστη. Πέρασαν τρεις ώρες και είχε ψάξει κάθε γωνιά που θα μπορούσε να κοιμάται ένας άστεγος. Υπήρχαν τόσα κενά όμως’ της είπε ότι δεν είχε οικογένεια και έτσι υπέθεσε ότι ήταν άστεγος. Και η εξωτερική του εμφάνιση όμως αυτό μαρτυρούσε. Έτσι πήρε τηλέφωνο στο τοπικό νοσοκομείο και στο αστυνομικό τμήμα. Οι προσπάθειές της ήταν άκαρπες. Τέλος, έμενε κάτι που δεν είχε κάνει. Παίρνοντας τηλέφωνο στο ληξιαρχείο της επιβεβαίωσαν ότι κανένας νεαρός δεν είχε πεθάνει χθες το βράδυ.
Προς στιγμήν ανακουφίστηκε, υπήρχε βεβαίως το ενδεχόμενο να ήταν χτυπημένος και ανήμπορος να σταθεί στα πόδια του. Ποιος ξέρει τι μπορεί να του συνέβη. Αν ίσχυε αυτό, δε θα μπορούσε να πάει πολύ μακριά. Έτσι, μαζί με τη φίλη της πήγαν μαζί αυτή τη φορά να τον ψάξουν στη γειτονιά. Ήταν πολύ δύσκολο να τον βρουν, σκέφτονταν, μα οι χθεσινές σοκαριστικές εικόνες είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη της.
Μετά από ψάξιμο δύο ωρών, κατάλαβαν πως δεν πρόκειται να τον έβρισκαν και απλά ήλπιζαν πως δε θα του συνέβη κάτι κακό. Η μητέρα επέστρεψε στο μικρό της διαμέρισμα και τάιζε το παιδί της, όταν χτύπησε το κουδούνι. Δεν μπορούσε να σκεφτεί ποιος μπορεί να ήταν και προχώρησε διστακτικά προς την πόρτα. Κοίταξε από το ματάκι και τότε είδε το νεαρό απέξω! Προς στιγμήν χάρηκε που ήταν καλά, μα μετά αναρωτήθηκε για ποιο λόγο να είχε έρθει ξανά. Αν ήταν άστεγος, δε θα μπορούσε να τον φιλοξενήσει. Άνοιξε λίγο την πόρτα και τον ρώτησε αν ήταν καλά και γιατί ήρθε. Φαινόταν κατάκοπος, αγχωμένος και νηστικός. Η αλήθεια είναι πως τον φοβήθηκε γιατί διαπίστωσε πως κάτι τον εμπόδιζε να της πει τι του συνέβη και κίνησε να κλείσει την πόρτα. Εκείνος όμως την σταμάτησε λέγοντάς της πως απλά ήθελε λίγο φαγητό και παρέα γιατί ήταν μόνος. Μπορούσε να δει πως το εννοούσε και έτσι πήγε στην κουζίνα να του φέρει όσα μπορούσε από το ψυγείο. Του είπε όμως πως δύσκολα τα έβγαζε πέρα και δε θα ήταν σε θέση –ίσως- να τον βοηθήσει και πάλι. Μόλις έφαγε λίγο και χόρτασε, ένιωσε πως έπρεπε με κάποιο τρόπο να της πει τι του συνέβη, από ευγνωμοσύνη. Έτσι της είπε την αλήθεια. Ότι είχε μπλέξει κάπου, μάλλον ήταν κάτι σχετικό με την αστυνομία, απ’ότι κατάλαβε. Ήταν λοιπόν κάποιος κακοποιός. Από φόβο μήπως θελήσει να τους κάνει κάτι, του είπε να φύγει αμέσως από εκεί και δε θα έλεγε σε κανέναν τίποτα. Αν όμως έμενε, θα καλούσε το 100. Κοιτώντας τον δε θα μπορούσε να αρνηθεί ότι άνιωθε μια στοργικότητα. Τοτε εκείνος έβγαλε από την σκισμένη του τσέπη κάτι μικρό που το εσφιξε στη γροθιά του και της είπε: «Αν τον προδώσω σήμερα κάνοντας σου ίσως κάποιο κακό, τότε να μείνω στο δρόμο για πάντα!». Εκείνη σοκαρίστηκε στη θέα. Ήταν ένας μικρός και χρυσός σταυρός.
-Τον έκλεψες;
-Όχι βέβαια ήταν της γιαγιάς μου. Είναι το μόνο που κατάφερα να φυλάξω. Μας τα πήραν όλα. Εγώ μένω με τους γύφτους αλλά ποτέ δεν άγγιξαν το σταυρό.
-Εγώ δεν πιστεύω. Θαρρώ πως όλα αυτά ειναι τεχνάσματα των παπάδων.
-Και αν σου έλεγα πως ο Θεός μας έφερε κοντά σήμερα και πως με έσωσες; Αφού είπες κανείς δε με βρήκε.
-Τύχη ήταν!
-Ναι όλα πάνω στη γη είναι τυχαία! Από τύχη φτιάχτηκες και εσύ!
Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση. Αν έβλεπε μόνο η μάνα της πως κοιτούσε το μωρό. Σε κάποια στιγμή τον άφησε να το κρατήσει για λίγο. Η καρδιά της τότε δεν άντεξε, από τη μια συγκίνηση στην άλλη πήγαινε από χθες! Τα μάτια της κολλημένα επάνω του και αυτή η έρμη η καρδιά, «τυχαία» τον διάλεξε. Ηταν ο πιο καλός άντρας που της είχε μιλήσει. Με μια καλλιεργημένη συμπεριφορά της μιλούσε. Ασυναίσθητα τον σύγκρινε με τον πατέρα της ακόμη. Τόσο καλός. Μα πως θα ζούσαν, πως θα τα έβγαζαν πέρα; Τα μάτια τους επιτέλους συναντήθηκαν για κάποιες στιγμές. Στιγμές πολυπόθητες.
-Πως με βλέπεις;
-Το μέλλον θα δείξει καλή μου.
Και της φίλησε το χέρι.
Σε λίγε ώρες ξημέρωσε. Ξύπνησε, όχι και τόσο ευδιάθετη λόγω της έλλειψης επαρκούς ύπνου, παρόλα αυτά το ίδιο ερώτημα την βασάνιζε, «Και αν είχε πεθάνει σε κάποια γωνιά;». Θα ήταν υπεύθυνη για κάτι τόσο αποτρόπαιο! Ένιωθε τύψεις τις οποίες δε θα μπορούσε να εκμυστηρευθεί, ακόμη κι αν είχε κάποιον στο πλάι της. Πήγε στη δουλειά της σχεδόν καταρρακωμένη, καταδικασμένη ν’ αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα που συνεπάγεται του καθήκοντος. Εδώ όμως επρόκειτο για τη ζωή ενός ανθρώπου. Επρόκειτο για τη βοήθεια που δίστασε –ίσως και να φοβήθηκε προς στιγμήν- να δώσει.
Μην ξέροντας ακριβώς τι κάνει, πήρε μια φίλη της τηλέφωνο με σκοπό να προσέχει το παιδί της όσο θα λείπει. Ευθύς έφυγε βιαστικά από τη δουλειά. Βγήκε στους δρόμους αναζητώντας το νεαρό του οποίου η τύχη ήταν άγνωστη. Πέρασαν τρεις ώρες και είχε ψάξει κάθε γωνιά που θα μπορούσε να κοιμάται ένας άστεγος. Υπήρχαν τόσα κενά όμως’ της είπε ότι δεν είχε οικογένεια και έτσι υπέθεσε ότι ήταν άστεγος. Και η εξωτερική του εμφάνιση όμως αυτό μαρτυρούσε. Έτσι πήρε τηλέφωνο στο τοπικό νοσοκομείο και στο αστυνομικό τμήμα. Οι προσπάθειές της ήταν άκαρπες. Τέλος, έμενε κάτι που δεν είχε κάνει. Παίρνοντας τηλέφωνο στο ληξιαρχείο της επιβεβαίωσαν ότι κανένας νεαρός δεν είχε πεθάνει χθες το βράδυ.
Προς στιγμήν ανακουφίστηκε, υπήρχε βεβαίως το ενδεχόμενο να ήταν χτυπημένος και ανήμπορος να σταθεί στα πόδια του. Ποιος ξέρει τι μπορεί να του συνέβη. Αν ίσχυε αυτό, δε θα μπορούσε να πάει πολύ μακριά. Έτσι, μαζί με τη φίλη της πήγαν μαζί αυτή τη φορά να τον ψάξουν στη γειτονιά. Ήταν πολύ δύσκολο να τον βρουν, σκέφτονταν, μα οι χθεσινές σοκαριστικές εικόνες είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη της.
Μετά από ψάξιμο δύο ωρών, κατάλαβαν πως δεν πρόκειται να τον έβρισκαν και απλά ήλπιζαν πως δε θα του συνέβη κάτι κακό. Η μητέρα επέστρεψε στο μικρό της διαμέρισμα και τάιζε το παιδί της, όταν χτύπησε το κουδούνι. Δεν μπορούσε να σκεφτεί ποιος μπορεί να ήταν και προχώρησε διστακτικά προς την πόρτα. Κοίταξε από το ματάκι και τότε είδε το νεαρό απέξω! Προς στιγμήν χάρηκε που ήταν καλά, μα μετά αναρωτήθηκε για ποιο λόγο να είχε έρθει ξανά. Αν ήταν άστεγος, δε θα μπορούσε να τον φιλοξενήσει. Άνοιξε λίγο την πόρτα και τον ρώτησε αν ήταν καλά και γιατί ήρθε. Φαινόταν κατάκοπος, αγχωμένος και νηστικός. Η αλήθεια είναι πως τον φοβήθηκε γιατί διαπίστωσε πως κάτι τον εμπόδιζε να της πει τι του συνέβη και κίνησε να κλείσει την πόρτα. Εκείνος όμως την σταμάτησε λέγοντάς της πως απλά ήθελε λίγο φαγητό και παρέα γιατί ήταν μόνος. Μπορούσε να δει πως το εννοούσε και έτσι πήγε στην κουζίνα να του φέρει όσα μπορούσε από το ψυγείο. Του είπε όμως πως δύσκολα τα έβγαζε πέρα και δε θα ήταν σε θέση –ίσως- να τον βοηθήσει και πάλι. Μόλις έφαγε λίγο και χόρτασε, ένιωσε πως έπρεπε με κάποιο τρόπο να της πει τι του συνέβη, από ευγνωμοσύνη. Έτσι της είπε την αλήθεια. Ότι είχε μπλέξει κάπου, μάλλον ήταν κάτι σχετικό με την αστυνομία, απ’ότι κατάλαβε. Ήταν λοιπόν κάποιος κακοποιός. Από φόβο μήπως θελήσει να τους κάνει κάτι, του είπε να φύγει αμέσως από εκεί και δε θα έλεγε σε κανέναν τίποτα. Αν όμως έμενε, θα καλούσε το 100. Κοιτώντας τον δε θα μπορούσε να αρνηθεί ότι άνιωθε μια στοργικότητα. Τοτε εκείνος έβγαλε από την σκισμένη του τσέπη κάτι μικρό που το εσφιξε στη γροθιά του και της είπε: «Αν τον προδώσω σήμερα κάνοντας σου ίσως κάποιο κακό, τότε να μείνω στο δρόμο για πάντα!». Εκείνη σοκαρίστηκε στη θέα. Ήταν ένας μικρός και χρυσός σταυρός.
-Τον έκλεψες;
-Όχι βέβαια ήταν της γιαγιάς μου. Είναι το μόνο που κατάφερα να φυλάξω. Μας τα πήραν όλα. Εγώ μένω με τους γύφτους αλλά ποτέ δεν άγγιξαν το σταυρό.
-Εγώ δεν πιστεύω. Θαρρώ πως όλα αυτά ειναι τεχνάσματα των παπάδων.
-Και αν σου έλεγα πως ο Θεός μας έφερε κοντά σήμερα και πως με έσωσες; Αφού είπες κανείς δε με βρήκε.
-Τύχη ήταν!
-Ναι όλα πάνω στη γη είναι τυχαία! Από τύχη φτιάχτηκες και εσύ!
Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση. Αν έβλεπε μόνο η μάνα της πως κοιτούσε το μωρό. Σε κάποια στιγμή τον άφησε να το κρατήσει για λίγο. Η καρδιά της τότε δεν άντεξε, από τη μια συγκίνηση στην άλλη πήγαινε από χθες! Τα μάτια της κολλημένα επάνω του και αυτή η έρμη η καρδιά, «τυχαία» τον διάλεξε. Ηταν ο πιο καλός άντρας που της είχε μιλήσει. Με μια καλλιεργημένη συμπεριφορά της μιλούσε. Ασυναίσθητα τον σύγκρινε με τον πατέρα της ακόμη. Τόσο καλός. Μα πως θα ζούσαν, πως θα τα έβγαζαν πέρα; Τα μάτια τους επιτέλους συναντήθηκαν για κάποιες στιγμές. Στιγμές πολυπόθητες.
-Πως με βλέπεις;
-Το μέλλον θα δείξει καλή μου.
Και της φίλησε το χέρι.
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ
Γενικά Στοιχεία
Γιάννενα Παναγιώτα
02-01-1992
Καταγωγή από Αθήνα
Χριστιανή ορθόδοξη
Αρχιεπισκόπου (Εθνάρχου) Μακαρίου 2 Νέα Πεντέλη, Αθήνα
6943777406
panagiota_p@outlook.com
Εκπαίδευση
• Πτυχίο γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), (χρόνια φοίτησης: Οκτώβριος 2011- Οκτώβριος 2015)
• Κρατικά πιστοποιητικά γλωσσομάθειας:
-αγγλικά: επίπεδο lower του Michigan, Μάιος 2008
-γαλλικά: επίπεδο Sorbonne Β2, Οκτώβριος 2008
• Απολυτήριο ιδιωτικού γενικού λυκείου «Η Ελληνική Παιδεία»
Επαγγελματική εμπειρία
Έχω δουλέψει για λίγους μήνες σε εταιρεία catering.
Δεξιότητες
Γνώσεις Η/Υ: Microsoft Windows (XP /7/8.1), Microsoft Office Word/Powerpoint/Excel/Internet-Web browsers: Chrome , Firefox, Internet explorer, format σε windows .
Δίπλωμα οδήγησης: Όχι
Επιμορφωτικές ενέργειες
• Σεμινάριο ‘’Que la classe FLEurisse’’, από το Γαλλικό Ινστιτούτο στα πλαίσια του Συλλόγου Καθηγητών Γαλλικής Γλώσσας Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης Ελλάδας (APF), Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2015, στον οποίο είμαι εγγεγραμμένη.
Το πρόγραμμά του κυμάνθηκε σε δύο άξονες:
«Ποια η προετοιμασία με σκοπό την αξιολόγηση;» (Διαδικασίες και κριτήρια αξιολόγησης γνώσεων/επιδόσεων, φύλλο αυτό-αξιολόγησης του μαθητή) και
«Διεύρυνση μαθημάτων και σκηνές διαχείρισης της τάξης» (αυτοπειθαρχία στο σχολείο, συζήτηση και αναπαράσταση εκπαιδευτικού μαθήματος σε μορφή παιχνιδιού για το δημοτικό)
• Διεθνές συνέδριο ‘’Être intime politique’’ φιλοσοφικές ιδέες του Jean-Luc Nancy, Μάρτιος 2015
Μερικά βασικά σημεία ήταν: Κοινωνία και πολιτική απόψεις του ενδόμυχου από κοινού, η οντολογία συναντά την ψυχανάλυση, έκθεση της πολιτικής: ο λόγος περί μη-διαλεκτικής του Jean-Luc Nancy
• Σεμινάριο «Από το Λόγο στην Εικόνα. Σχέσεις Λογοτεχνίας και Κινηματογράφου», Μαράσλειο Διδασκαλείο Απρίλιος 2016
Σχολιασμός λογοτεχνικών κειμένων και της αναπαράστασης τους στην κινηματογραφική οθόνη. Ομοιότητες-Διαφορές.
• Διεθνές συνέδριο της δράσης Sonet-bull, Πρακτικές αντιμετώπισης κατά του σχολικού εκφοβισμού (Anti-bulling practices 2016), Σεπτέμβριος 2016
Το έργο είναι μια κεντρική δράση 2 του προγράμματος τομέα σχολικής εκπαίδευσης το οποίο συνδυάζοντας σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις (με ψηφιακό υλικό) επιχειρεί να καταπολεμήσει τα περιστατικά βίας στα σχολεία. Εκτός από αυτό η εκπαιδευτική πλατφόρμα του είναι ελεύθερη στον καθένα. Στο σεμινάριο παρουσιάστηκαν δράσεις του, σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, όπως και άλλων οργανισμών σαν το "Χαμογελο του Παιδιού" και ψυχολογικές αναλύσεις από εμπειρογνώμονες. Προσφέρθηκε ως ενημέρωση για γονείς, εκπαιδευτικούς και γενικά ενδιαφερόμενους.
Έγινε λημματογράφηση στη βικιπαίδεια και παράχθηκαν λήμματα με θέμα τον εκφοβισμό, στην οποία έλαβα μερος ως ενεργή συντάκτρια. Τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν στο συνέδριο από εκπροσώπους του "Συλλόγου Κοινοτήτων Βικιπαίδειας Ελλάδας".
• Σεμινάρια «Εισαγωγή στη συγγραφή λημμάτων στη Βικιπαίδεια», Μάιος 2016 και Μάρτιος 2018 (παρακολούθηση 2η φορά)
Βασικές πολιτικές της Βικιπαίδειας - προστασία πνευματικών δικαιωμάτων - περιβάλλον και εργαλεία γραφής στη Βικιπαίδεια - επιλογή πηγών-αντικειμενικότητα - εγκυκλοπαιδικό ύφος γραφής - διατύπωση δημόσιου λόγου - ανάπτυξη επιχειρηματολογίας - εκπαιδευτικές χρήσεις της Βικιπαίδειας
*Προσωπικά ενδιαφέροντα:
• πλέξιμο/βελονάκι
• Εθελοντική συγγραφή λημμάτων στη βικιπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/Χρήστης:BillieStarDoll92
* * *
ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ:
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΠΑΤΗΣΕ
ΕΔΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου